Categorie: THEATER, KLASSIEKE MUZIEK, MUZIEK
Donderdag 19 Januari 2012 at 3:53 pm
Petra Berger touched by Streisand, wanneer gaat ze echt los
Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P
Enkele jaren geleden kocht ik haar debuutalbum en ik was onder de indruk van deze oer Nederlandse met een absoluut internationaal stemgeluid. Onlangs zag ik Petra Berger voor het eerst live in het theater. Een muzikaal theaterprogramma met de welluidende titel "Touched by Streisand" . Dat beloofde wat, een geweldig Nederlands vocaliste die de beste zangeres ooit gaat vertolken. Ik keek er dan enorm naar uit. En eerlijkheidhalve moet ik zeggen dat Petra Berger het materiaal heel mooi vertolkt. Inderdaad vertolkt. Daar waar Barbra Streisand haar hele ziel en zaligheid in haar werk legt zingt, en zeker heel mooi en verdienstelijk, Petra Berger dat materiaal.
Even, bij aanvang van het concert schrik ik, het klinkt niet lekker, ik mis iets, wat ontbreekt? Dat blijkt later als Petra goed warm gezongen is en ze wel heel dicht bij La Streisand in de buurt komt. Wat is er dan mis gegaan. Heeft Petra zich er met een Jantje van Leiden afgemaakt en zich niet goed warm gezongen of is de te lege zaal in de Vlaardingse plopkast Stadsgehoorzaal zo'n domper dat het haar de stem ontneemt, het zal altijd een onbeantwoorde vraag blijven maar helaas een kleine domper op het geheel. "The Way we were" en "Woman in Love" vallen daarom wat tegen.
Natuurlijk staat het buiten kijf dat Petra Berger beschikt over een fantastische stem en een geweldige dictie elk woord hoe klein ook gebracht is perfect hoorbaar en songs als "Send in the Clowns" en het prachtige materiaal uit de film "Yentl" is adembenemend mooi. Ze lijkt lekker los te komen in "Second hand Rose", maar daarna gaat ze weer zo vreselijk op strak en zeker dat het uiteindelijk in mijn ogen een veel te kil concert wordt. Niet dat dit louter aan Petra zelf ligt, want vooral de band, die keurig noot voor noot perfect speelt, neemt nergens ook maar een beetje de vrijheid om het echt live te laten klinken, de emotie en spanning ontbreekt. Het is allemaal zo perfect dat het lijkt alsof er een cd wordt afgespeeld. Waarom nou niet eens even lekker los gaan, er zijn zeker nummers die zich daarvoor lenen. Heel even, in "Come rain or come shine" lijkt het of de band o.l.v. pianist Henk Ruiter los komt maar het is van te korte duur. Bij de samenstelling van het materiaal had men ook beter het van oorsprong met Neil Diamond vertolkte "You don't bring me flowers" kunnen skippen want de goedbedoelde vocale inbreng van Ruiter doet enorme afbreuk aan het lied en een sympathieke smile van Henk en Petra maakt aan het eind niets goed van wat er net in een paar minuten is afgebroken.
Zonde want alle ingrediënten zijn aanwezig, vier sterke musici, een prachtige zangeres met een geweldige stem en bovenal heerlijk materiaal en toch ga ik huiswaarts met een ontevreden gevoel. Ik heb de spanning en emotie van Streisand niet echt gehoord, wel een perfect aantal uitgevoerde songs maar slechts heel zelden die echte touch waar iedereen juist voor naar het theater kwam vanavond. Pas in de toegift "Guilty" komen de musici en Petra echt los maar dan is het eigenlijk al te laat. Zo blijkt dat te ver doorgevoerde perfectie ook niet altijd zaligmakend is.
Reageer hieronder
Geen reacties