Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Dinsdag 29 Juli 2014 at 12:03 pm
Gent Jazz deel twee, bloedheet en prachtige ervaringen
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P. (klik foto's voor vergroting)
Zoals bij velen bekend is deel 2 van Gent Jazz veelal pop en soul met linken naar de Jazz, zo kan het gebeuren dat je een avond ambient muziek luistert en er af en toe een link in aantreft die naar de Jazz neigt maar het kenmerkt deel 2 m.i. de laatste jaren dat waar deel 1 zich veel meer richt op de ware Jazz, deel 2 zoals gesteld meer pop, soul en andere aanverwante muziekstijlen biedt. Maar wel met muzikale verrassingen die mij ook deze editie weer mateloos geboeid hebben.
In een temperatuur van ruim boven de 30 graden smacht ik naar verfrissing, net als alle andere aanwezigen. Men lijkt loom door de enorme drukkende temperatuur en luchtvochtigheid maar the show must go on, en die gaat door. Op mijn eerste avond op Gent Jazz, donderdag 17 juli ben ik ruim op tijd binnen en kan ik de band Plaistow zien een collectief van pianist Johann Bourquenez met bassist Vincent Ruiz en drummer/percussionist Cyril Bondi,waar ik naar uitkijk. Ze maken een combinatie van Soundscapes, ambient en vleugjes jazz. Het concert dat door de belichtingstechnicus in een extra dimensie wordt geplaatst doet mij wegdromen op de heerlijk relaxte maar ook pakkende klanken. Vooral toetsenist Bourquenez doet een aantal zeer boeiende muzikale zaken en laat mij, mede door zijn interpretaties op terugkerende thema’s, echt genieten. Het lijkt af en toe muzikale chaos, maar als je de subtiele muzikale switches hoort en begrijpt, is dit meesterlijk mooie minimal muziek.
Olafur Arnalds is een jonge IJslandse componist die ook weer de ruimte zoekt die de jazz zoals bekend biedt. Hij heeft zijn concert voor Gent Jazz in ieder geval prachtig opgebouwd. Deze pianist die ook de elektronica bediend heeft naast zich Bergur Thorisson voor nog meer elektronische klankkleuren, en een strijkje met violen en cello, dat geeft met enig wederkeren een klassieke uitstraling aan zijn muziek. Ook hij geeft met enige variatie op klassieke thema’s bijzondere soundscapes en als zanger Arnor Dan Arnarson zich aansluit slaat het geluid plots om en hoor ik heel veel overeenkomsten met Anthony Haggart van Antony and the Johnsons, zelfde sfeer, nagenoeg identiek stemgeluid. Als ik na afloop bij de signeersessie Arnalds naar deze overeenkomst vraag, blijkt hij een beter muzikant dan prater want hij draait er een beetje omheen en geeft heel weinig informatie. Hij verwijst naar zijn website dan zal het mij duidelijk worden en hij is blij dat er zich weer iemand meldt waarvoor hij zijn laatste album “”Living Room songs” mag signeren. In ieder geval een bijzonder mooi en tot in de puntjes perfect concert waarbij het perfect toepassen van het licht mij weer is opgevallen. Tussendoor heb ik ook het Gardenstage podium in een nog wat kleinere en dus nog iets warmere tent bezocht en daar Julia Holter gezien, deze frêle zangeres zal in de toekomst zeker van zich doen spreken met in haar formatie ook weer strijkers en saxofoon doet zij mij een beetje denken aan een mix tussen Kate Bush en Laurie Anderson maar wel met heel mooie eigen interpretaties. Hoe die naam in de gaten. Op het hoofdpodium staat alles klaar voor Melanie de Biasio, een Belgische zangeres met een heerlijke stem, een beetje Marian Faithfull in sommige nummers. Haar optreden met een niet onverdienstelijke band achter zich, laat het publiek werkelijk genieten, die stem en haar spel op de dwarsfluit in combinatie met o.a. Pascal Mohy op de vleugel, Pascal Paulus op de synthesizers klinkt prachtig. Helaas klinkt, vooral in het begin van het concert, Dre Pallemaerts op drums, af en toe te schel, en daardoor als een houthakker. Helaas is de muzikale balans in het begin van het concert niet juist en daardoor komt Pallemaerts volledig verkeerd over, hetgeen later gelukkig wordt gecorrigeerd. Jazz maar met linken naar blues maar als je de ogen sluit en zegt daar staat een jazz zangeres uit de traditie van bijvoorbeeld Sarah Vaughn of Julie London, dan zal niemand dat kunnen weerspreken. Plots waan ik mij in een Parijse nacht- of Jazzclub in een rokerige sfeer en een beetje in de geest van de Franse film noir. Mysterieus maar pakkend. Haar meest recente album “No Deal” werd door de BBC dj Gilles Peterson uitgeroepen tot plaat van de week en in vergelijking tot haar optreden eerder op Jazz Middelheim is ze m.i. nog meer gegroeid dan wie dan ook maar had verwacht. De avond krijgt zijn slot met een meer dan meesterlijk concert van Ludovico Einaudi, de man die o.a. de muziek componeerde voor de Franse succes film “Intouchables” en diverse tv series en documentaires. Hierdoor wist ik dat ik zou gaan luisteren naar een zeer begenadigd pianist met een waanzinnige stimulus naar de musici om hem heen. In zijn formatie waren o.a. aanwezig Rita Mascagna (viool) Mauro Durante (Viool en percussie) Marco Decimo (Cello) en percussionist Riccardo Lagana. Maar ik werd het meest gegrepen door het samenspel van Einaudi en Alberto Fabris die live elektronica verzorgde en elektrische bas speelde. Einaudi weet als geen ander de spanningsboog in de muziek, die vooral vanuit klassieke thema’s lijkt te zijn opgebouwd, van heel klein tot bijna bombastisch op te bouwen om dan als uit het niets terug te vallen in een soort van ingetogen minimal music. Interessant en boeiend want het concert van Einaudi grijpt je vast van de eerste tot de laatste noot en biedt geen ruimte uit die greep te ontsnappen, niet dat ik dat ook maar één seconde gewild zou hebben. Ook hier, evenals de volgende avonden was de belichting meesterlijk mooi en toepasselijk. Deze lichttechnici moeten ze nooit meer laten gaan op Gent Jazz, ze zijn geweldig. Dat dient zeker even extra vermeldt.
De vrijdag biedt weer een geheel ander beeld, Ik begin bij singer songwriter Michael Kiwanuka, een man met een heerlijk warme stem en ijzersterk gitaarspel. Hij bewijst zijn kwaliteit op de snaren o.a. door materiaal van Jimi Hendrix te spelen en mij daarmee sterk te overtuigen. Over Kiwanuka moet je eigenlijk niet te veel woorden vuil maken, die moet je gewoon simpelweg gaan zien en jezelf laten onderdompelen in zijn muziek, het zal je goed bekomen. Na Kiwanuka kwam voor mij de grootste verrassing van Gent Jazz deel 2 de formatie BadBadNotGood. Dit trio weet op, voor mij, onnavolgbare wijze muziek te componeren die mij mee sleurt naar de tijd dat met name de jazz rock uit Canterbury populair was. Ik hoor sterke overeenkomsten met bands als National Health en vleugjes Hatfield and the North. Matthew Tavares op de toetsen doet mij qua spel een beetje denken aan toetsenist Dave Stewart, vandaar die voor mij herkenbare muzikale overeenkomsten, zijn partners in music Chester Hanson (bas) en drummer Alexander Sowinski maken dit optreden tot een onvergetelijke muzikale set voor mij en voor vele anderen, want het publiek reageert mateloos enthousiast. Bij dit concert is het de eerste keer op het festival dit jaar, dat ik het verdomd jammer vind dat het al weer is afgelopen, dit had wat mij betreft nog wel even mogen duren. Ik ga BadBadNotGood in de toekomst zeker in de gaten houden en ik raad u aan dat ook te doen.
Vocaliste Agnes Obel, waarvan ik eerder die dag één van haar albums in de sale in het sfeervolle centrum van de Stad Gent zag liggen voor slechts 5,90, wat niet echt een goede reclame voor haar is. Na het beluisteren van de cd moet ik ook eerlijk bekennen dat ik hem mateloos eentonig en saai vond. Overigens voor het optreden van Obel nog even de formatie Dans Dans beluisterd in de Garden stage, het is een goed geluid met doordachte melodieën in een knappe opbouw, had ik eigenlijk wat meer relaxed naar willen luisteren maar het nagenieten van BadBadNotGood en die bloedhete temperatuur speelden mij daarbij parten.
Weer naar the main stage voor Agnes Obel, ze blijkt wel een ware publiekstrekker de tent is overladen vol en buiten op de terrassen is men aan de schermen gekluisterd. Hoewel haar door mij beluisterde album erg saai overkwam is ze live met haar drie begeleiders erg goed, hoewel ik dit heel ver van de Jazz vind af staan, speelt ze wel een indrukwekkende set en is ze terecht een mooie sluitpost van de avond, hoewel het op het Garden stage nog even doorgaat met Few Bits, maar ik zoek deze bloedhete avond maar eens vroeg mijn heerlijk koele kamer in mijn hotel op want dat zal mij goed doen na deze warme zomeravond en inderdaad mijn kamer in het Express Holliday inn is een genot om binnen te komen, verkoeling, eindelijk, geweldig.
Zaterdag 19 juli is de festival slotavond het is de avond van de mannelijke stemmen. We beginnen met Gabriel Rios, deze Gentse,Puerto Ricaan, die later zich in New York vestigde en de wereld de hit “Broad Daylight” schonk. Rios zette zich daarmee gelijk op de kaart en Gent Jazz biedt de kans de enorme ontwikkeling die Rios inmiddels heeft doorgemaakt te aanschouwen. Samen met Ruben Sanama op bas en Amber Docters van Leeuwen op Cello aangevuld met een blazerssectie toont Rios waar hij nu staat. Het wordt een prachtig concert voor een enorm dankbaar publiek die hun “eigen” Rios dicht aan het hart gesloten hebben. Toch is het in de verste verte voor mij geen Jazz. Het lijkt wel of tegenwoordig iedereen zich maar tegen de noemer Jazz wil aanschurken, maar ik wil dan wel minimaal overeenkomsten of jazzlinken herkennen en bij Rios, hoe geweldig zijn concert ook is, mis ik dat volledig.
Bij wie dat wel aanwezig is, is de zanger Jose James. Hoewel hij vooral aan het begin van het concert wat aanstellerig overkomt, hij blijft klagen en terugkomen over zijn voetblessure, brengt hij wel een geweldig concert, wat hij overigens, ondanks de blessure gewoon helemaal af maakt. Als hij na een paar nummers, door het publiek in de armen is gesloten komt hij pas echt goed los. En als hij “Trouble” zingt weet ik dat we hier te maken hebben met een geweldig veelzijdig en getalenteerd vocalist. Ik heb hem dit nummer zeker al drie keer zien en horen zingen en telkens weer is het net even iets anders. Dat ligt zeker ook aan zijn stemming, maar ook aan de veelzijdigheid die hij in zijn stem weet te leggen. En de variëteit in nummers maken sowieso zijn concert al tot heerlijk herinneringsvol moment. Voor hen die Jose James nog nooit hoorden of zagen optreden moeten zeker op 22 oktober naar de Rotterdamse Lantaren/Venster gaan, want dat is zeker de moeite waard, dat bewees hij mij dit jaar op Gent Jazz.
Het festival wordt dit jaar afgesloten door Charles Bradley, die pas op 63 jarige leeftijd werd ontdekt, toen hij als James Brown imitator de aandacht op zich wist te vestigen. Deze Amerikaan brengt op Gent Jazz, evenals een week eerder op North Sea Jazz festival in Rotterdam, een soulshow die heerlijk klinkt, leuk oogt, maar het toch net niet is. Nee, Bradley is geen James Brown, hoe graag hij dat ook zou willen en dat komt omdat zijn aanpak het net niet is. De muziek van zijn band is niet slecht maar één trompettist en één saxofonist is net iets te weinig om het als een mooie blazerssectie te laten klinken en dan Bradley zelf een oudere man met een omvangrijke pens die een te kort overhemd draagt en dan danst waarbij het bloesje omhoog gaat en een autoband aan vet tevoorschijn komt geeft geen publiekelijke bijval uit extase, maar meer uit medeleven en onthutsing. Het ziet er echt niet uit. Zijn verdere stageperformance is zo overgenomen uit de gouden jaren van de soul maar is daarmee wel gedateerd maar zijn muziek is lekker maar helaas toch weer niet zo overtuigend dat je werkelijk kunt stellen dat deze man de uitsmijter van het festival had moeten zijn. Nee, wat dat betreft had het iets anders gekund, maar verder was Gent Jazz deel 2 ook dit jaar, ondanks de bloedhitte en de onweersbui valk voor het slotconcert, weer bijzonder geslaagd en heb ik weer leuke bandjes kunnen ontdekken, waardoor ik nu al weer uitkijk naar Gent Jazz 2015. Mede omdat het wordt gehouden in een van de mooiste steden van de Benelux met haar heerlijke en spontane bevolking, ik ben van die stad en haar Festival gaan houden, tot volgend jaar zeg ik dan ook, met alle muzikale liefde die mij eigen is.
Reageer hieronder
Geen reacties