Door Barbara Klomp met foto's van Ben van Duin (klik voor vergroting)
Gezien: theater Kikker Utrecht, 19 maart 2007
De voice-over vertelt waar we naar kijken, een nieuwe televisiekomedie, of de eerste aflevering van deze nieuwe serie, waar maar één aflevering van gemaakt wordt, omdat de VPRO geen geld meer had. We kunnen deze serie, deze aflevering ook niet op tv zien. Hij speelt alleen in theaters.
Wij zijn in een café, een bruin buurtcafé met vaste stamgasten. Erg ¼n, een liberale Amsterdamse Turk staat achter de bar. De vaste stamgasten worden een voor een aan ons voorgesteld. Bertie, overtuigd kosmopoliet, Diederik, neo-conservatieve homo en Merel, een alleenstaande moeder met twee puberzonen.
De voorstelling begint en we voelen ons meteen thuis in dit Cheers van de polder, of het Multiculturele Schaep. Dan stapt Michiel van Erp uit zijn rol van Diederik. “Ik speel nu even mijzelf, omdat ik vind dat hun personages te veel afdwalen.” Hij vertelt over hoe hij met Gretta Duijsenberg in Nablus was, voor een documentaire die hij over haar maakte.
Marcel Musters stelt maar even iedereen voor, “wij met zijn vieren zijn de artistieke leiding van de Mugmetdegoudentand”. En alsof we tussen twee voorstellingen zappen, kijken we nu afwisselend naar de fictieve personages uit deze kroeg en naar de acteurs in dit theater. Een paar noten van de begintune en het aanpassen van het licht brengt ons weer in de tv serie, maar net zo snel stappen de acteurs daar weer uit.
“Praat normaal! Je bent een verzonnen Turk, geen echte Turk!” krijgt Marcel (Erg ¼n) te horen. Joan (Merel) voegt daaraan toe: “Je moet wel wat aan dat accent doen, want volgens mij is dat Marokkaans.” De acteurs bekijken en bekritiseren hun eigen personages.
Ondertussen worden we af en toe getrakteerd op een heldere ‘pling’. Op het achterscherm krijgen we een stelling te zien, die net nog door een acteur of personage gezegd werd. Stellingen als: “Wat voor de één een terrorist is, is voor de ander een vrijheidsstrijder”, “Ik ben juist blij met die talpanisering.” of “In mijn hoofd ben ik vrij, daar bestaan geen wij en zij”. Clichéstellingen uit de jaren zestig en zeventig, of citaten van huidige denkers. Want waarom zou je niet gebruiken, wat door een ander al bedacht is.
Er wordt besloten dat de kroeg een homokroeg moet zijn. Dat scoort, dat is hip. Alleen Joan (Merel) is het er niet mee eens. Mokkend zit zij aan de bar, terwijl de regenboogvlaggen uit de kast komen. Marcel transformeert van Turk naar leernicht en zingt “I am happy, I am gay!” Het is een minivariant van de gayparade waarbij de vlaggen zwaaien, de mannen dansen en zingen en alleen Joan in haar rol blijft. Of, is ze juist uit haar rol en speelt ze geen Merel, maar is zij de schrijfster van dit stuk, die haar creatie onder haar ogen ziet veranderen? “Ik ga gewoon door met die homokroeg hoor!” zegt Diederik tegen Bertie, of is het Michiel tegen Frank.
Dan blijken de stellingen niet van voorbijgaande aard. Wanneer Joan en Michiel elkaar met woorden bestrijden, krijgen wij van Marcel en Frank de stellingen nog eenmaal te horen. Het zaallicht is aan. “Wie is het daarmee eens?” vragen ze na elke stelling. Marcel filmt de opgestoken handen. “’De ander dat ben jij.’ Wie is het daarmee eens?” En omdat we toch al lastig kunnen zeggen wie de ander is, steek ik mijn hand op. De volgende dag staat het filmpje op de site van de Mug. Nagenietend bekijk ik op youtube ook nog eens naar een videoclip van Erg ¼n (zie onder), of was het Marcel? En tegen beter weten in, hoop ik dat er snel een nieuwe aflevering van deze televisiekomedie komt.
Door Hans Flupsen met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Cultuurpodium's eindredacteur Hans Speekenbrink fotografeert al langere tijd voor het programma Vrije Geluiden en heeft daarom een preview op wat ons wekelijks te wachten staat aan de ontbijttafel op Nederland 1 om half 11. De teksten zijn van de hand van presentator Hans Flupsen en komen uit de nieuwsbrief van Vrije Geluiden.
De komende zondag is er alweer geen uitzending van Vrije Geluiden. Met treurnis hebben we alleen maar u en onszelf; daarom gebruiken we de vrijkomende zaterdagochtenden voor het weerzien van twee prachtige uitzendingen uit de herfst!
Zondag 8 april tonen wij u de fine fleur van jong aanstormend klassiek talent! Barokvioliste Rachel Podger speelt Bach en Telemann. Amina Figarova met haar Septet brengt Amerikaanse successen. Componist Chiel Meijering legt uit hoe zijn opera Alzheimer klinkt en ontstond.
Op zaterdag 7 april ziet u uit Vietnam de charmante Trang An Flowers Group. De opera is een muzikale versie van de Jasser-monoloog van Abdelkader Benali met Sabri Saad el Hamus als Jasser. Gary Lucas speelt samen met Jozef van Wissem een combinatie van 17e eeuwse luitmuziek met eigentijdse gitaar.
Vrijdag 20 april t/m zondag 6 mei brengt Vrede van Utrecht een multidisciplinair programma met een sterk thematische samenhang waarin vrede als proces van verzoening wordt onderzocht.
Politici ondertekenen een vredesakkoord, maar het echte werk begint daarna. Vrede is een proces dat continue aandacht vereist, van de hele samenleving. Verzoening en vergeving zijn belangrijke stappen in dat proces. In het programma zijn dan ook verschillende projecten opgenomen, waarin met diverse doelgroepen gewerkt wordt aan dit proces door middel van workshops en gezamenlijke presentaties op het gebied van theater, dans en muziek: van jonge asielzoekers en gedetineerde jongeren tot middelbare scholieren en zangers uit alle culturen die Utrecht rijk is.
Een greep uit het programma:
Zaterdag 28 april, vanaf 21.00 uur in de Stadsschouwburg Utrecht tijdens Springdance Festival
The Dialogue Series: III. Dinozord (2006) van de jonge veelbelovende kunstenaar Faustin Linyekula (Congo). Een voorstelling over het leven na een oorlog en de mogelijkheid tot een nieuw begin. Waarin Mozart, Arvo P ¤rt en Jimi Hendrix onverwacht worden gecombineerd met moderne dans en videobeelden uit Congo. Na afloop van de voorstelling een African Dance Party met o.a. een optreden van Seydina Insa Wade. Deze avond is in samenwerking met Springdance Festival.
In de week voorafgaand van de voorstelling geeft Faustin Linyekula workshops met o.a. AMA’s en gedetineerden uit Heuvelrug Overberg waarin zij hun verhaal vertellen.
Zondag 29 april, 14.00 uur in de Stefanus in Utrecht
Krieg van Lenah Strohmaier verbeeldt de aardverschuiving die oorlog in het leven van mensen teweeg brengt. De Lis:sanga Dance Company uit Berlijn en jongeren van het Delta College uit de Utrechtse wijk Zuilen en het AZC in Leersum laten de persoonlijke lotgevallen van mensen zien met dans, theater, dialogen en videomontages.
Vrijdag 4 mei, 20.45 uur, in de Domkerk na de herdenking op het Domplein
The Armed Man “ a mass for peace, een multiculturele vredesmis van Karl Jenkins (The Soft Machine). Uitgevoerd door Kamerkoor Collegium aangevuld met zangers uit alle culturen die Utrecht rijk is o.l.v. Servaas Schreuders.
Za 21 april t/m 6 mei in o.a. het Centraal Museum
De kunst van verzoening, een installatie van foto’s en videobeelden van belangrijke momenten van verzoening in de wereldgeschiedenis. Centrale plek wordt ingeruimd voor de première van de video installatie Umbrella van de Afghaanse kunstenaar Lida Abdul. Dit werk laat een jongen zien dansend onder een witte paraplu naast verwoeste gebouwen. De tentoonstelling is samengesteld door Peter Stepan, schrijver/samensteller van o.a. Photos that changed the World en Icons of Photography: the 20th Century.
Kijk voor het gehele programma op www.vredevanutrecht.nl
Een muziektheaterstuk voor twee acteurs, contratenor, vocaal kwartet, strijkkwartet en elektronica door Muziektheater Transparant, Bl!ndman, Toneelgroep Amsterdam in coproductie met Concertgebouw Brugge. Aan de basis van dit muziektheaterstuk ligt de fascinatie voor het gewelddadige Sal ², o le 120 giornate di Sodoma, de laatste film van Pier Paolo Pasolini.
INTRA-MUROS toont de controversiële dichter, filmmaker en romanschrijver die zijn laatste film regisseert en daags voor zijn moord een vurig betoog houdt over politiek, geweld, macht, utopie, willekeur, seks, het leven, de dood. Zijn moeder luistert nauwlettend maar verglijdt onmerkbaar in de rol van de vertelster uit Sal ².
Acht jonge musici vertolken de kinderen van linkse intellectuelen die in de film de wraak van het fascisme ondergaan. Ze zijn zo vergroeid met hun instrumenten dat ze de binnenkant van het lichaam verklanken. Een engelachtige stem brengt troost, ze roept de herinnering op aan Pasolini> '> s jong gestorven broer en aan zijn verloren minnaar Ninetto.
De problematiek die Pasolini in 1975 op extreme wijze blootlegde is nog steeds brandend actueel: het fenomeen van absolute en willekeurige macht over het individu ... Pasolini die de verrechtsing in Italië hekelde, wilde met deze film de maatschappij een genadeloze spiegel voorhouden. Misschien regisseert Pasolini in INTRA-MUROS niet zijn laatste film, maar zijn eigen dood.
REGISSEUR EN COMPONIST ERIC SLEICHIM OVER INTRA-MUROS
Context
Als huiscomponist van Muziektheater Transparant werkt Eric Sleichim aan een trilogie over fascinerende 20ste eeuwse kunstenaars die met hun werk een soort offer brachten en nog steeds gelden als boegbeeld en inspiratiebron voor andere kunstenaars. Gedreven zielen die hun tragische lotsbestemming met een messianistisch elan hebben gedragen en voltrokken. >
Voor het eerste deel, Men in Tribulation (2004), boog Sleichim zich samen met auteur Jan Fabre over Antonin Artaud. Nu stelt hij Intra-Muros voor, waarin hij samen met Peter Verhelst onderduikt in leven en werk van Pier Paolo Pasolini. Het laatste deel van deze trilogie is gepland voor 2009.
Pier Paolo Pasolini (1922-1975) was dichter, romancier, filmmaker en politiek denker. Als overtuigd marxist èn katholiek hekelde hij vriend en vijand met zijn onvoorspelbare geschriften en vlijmscherpe maatschappijkritiek. De laatste jaren van zijn leven was Pasolini erg gedesillusioneerd en had hij zowat al zijn idealen verloren. In 1975 werd hij op gruwelijke wijze vermoord, in nog steeds onopgehelderde omstandigheden.
Eric Sleichim: "Intra-Muros is ontstaan vanuit de fascinatie voor Sal ² of de 120 dagen van Sodom, Pasolini's laatste film. Ik zag hem voor het eerst toen ik amper 20 was. Ik studeerde net in Brussel en zag een aankondiging voor de nieuwe film van Pasolini. Het was een slag in mijn gezicht. Tijdens het laatste deel van de film heb ik mijn ogen gesloten. Ik ben wel in de zaal gebleven, maar ik ging achteraf misselijk naar huis. Toen ik de film een paar jaar geleden voor het eerst opnieuw zag, ervoer ik dezelfde walging als vijfentwintig jaar tevoren. Kort daarna vroeg Guy Coolen (artistiek leider van Muziektheater Transparant) me waarover het tweede deel van mijn trilogie zou gaan. Ik antwoordde meteen: over Pasolini en zijn laatste film."
"Ik ben op zoek gegaan naar een auteur. Ik praatte er met Peter Verhelst over, en hij bleek even gefascineerd als ik door de vraag hoe een kunstenaar als Pasolini zo'n film heeft kunnen maken. Peter heeft een fantastische tekst geschreven met verschillende uitgangspunten, wat ook nodig is als je een zo complex personage als Pasolini benadert. Peter is vanuit de idealistische Pasolini vertrokken en laat hem gaandeweg verglijden. Vraag is wat je met die film doet als je er een voorstelling over gaat maken. Wat we zeker niet wilden is er stukken uit laten zien, of stukken gaan naspelen. Dat zou slecht theater opleveren, en ik zou het de acteurs en de muzikanten ook niet willen aandoen."
De film
"Sal ² of de 120 dagen van Sodom is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Markies de Sade. Daarin gaat de Sade als een boekhouder te werk: hij laat gedurende 4 maanden 600 perversies aan bod komen. 8 meisjes en 8 jongens, knechten en meiden, vertelsters, ex-prostituees... vormen een hofhouding van 46 mensen, waarvan na 4 maanden nog 16 mensen overblijven."
"Pasolini heeft de tekst van de Sade verkort overgenomen, en het geheel een structuur gegeven aan de hand van een aantal cirkels uit Dantes Inferno: de cirkel van de manieën, de cirkel van de uitwerpselen, de cirkel van het bloed. Bovendien verplaatste hij het geheel naar het Italië van 1944, naar de Republiek van Sal ². De geallieerden hadden al grote delen van Italië bevrijd, maar in Sal ² bleef Mussolini, dankzij de steun van de nazi's, aan de macht. Mussolini rekruteerde een leger uit bevrijde gevangenen, teisterde de regio door razzia's uit te voeren waarbij hij een groot aantal jongeren gevangen neemt. Zij werden de slachtoffers van ontzettende gruweldaden. De Republiek van Sal ² geldt als één van de zwartste hoofdstukken van de Tweede Wereldoorlog."
"In 1975, toen Pasolini Sal ² maakte, lag deze gruwel nog vers in het Italiaanse geheugen. Pasolini verplaatst het boek van de Sade naar 1944 en reconstrueert op die manier een aantal historische gebeurtenissen. Het rekruteren van soldaten, het oppakken van jongeren uit links-intellectuele milieus en hun overbrenging naar een prachtig palazzo, waar ze worden blootgesteld aan de willekeur en gruwel van 4 heren, die de Macht representeren."
Pasolini
"Ik vroeg me af hoe de idealist Pier Paolo Pasolini, met zulke prachtige gedichten en films als > Medea en Oedipus Rex, of sociaal gerichte films als Accatone en Mamma Roma, ertoe is gekomen om zo'n monsterachtige film te maken. We zijn gaan graven in het leven en werk van Pasolini en hebben er onze interpretatie van gemaakt. Het heeft er alles mee te maken dat Pasolini de laatste jaren van zijn leven erg gedesillusioneerd is geraakt. Ten eerste in de jeugd, die zo belangrijk was voor hem in zijn hele oeuvre, en zeker ook in de Trilogia della vita (Decamerone, Canterbury Tales en Duizend-en-één-Nacht), waarin hij de puurheid van het menselijk lichaam bezingt. Zijn teleurstelling was mmens wanneer hij uiteindelijk besefte dat die films als seksfilms, zelfs als porno ontvangen werden. Zelf sprak hij niet over porno of zelfs erotisme, hij toonde het lichaam zoals het is. Nog geen jaar na Duizend-en-één-Nacht maakte hij Sal ²."
"Veel is te begrijpen door het lezen van de columns die hij voor de Corriere della Sera schreef. Daarin betoogde hij nog vlak voor zijn dood dat hij de leerplicht en de televisie wilde afschaffen. Hij vond dat het schoolsysteem de kinderen perverteert, hun denken misvormt en hun naïviteit en puurheid vernietigt. Een ander belangrijk en zeer ambigu gegeven is Pasolini's homoseksualiteit. Een zeer ambigu gegeven omdat hij ook seks had met jonge jongens die hij betaalde. Hij kreeg daar herhaaldelijk vragen over, zowel in interviews als tijdens de vele processen die tegen hem zijn ingespannen. Hij antwoordde dat hij die jongens niet met geld betaalde, maar pizza of een nieuw paar schoenen gaf. Dat is voor iemand met zijn intelligentie een wel erg scabreus antwoord. Pasolini was zeer intelligent en welbespraakt, en kon op iedere vraag een zeer complex en volledig antwoord geven. In interviews antwoordde hij ook altijd met lange, goed opgebouwde volzinnen. Ook dat aspect zit in de tekst van Peter Verhelst."
"Een zeer bepalend proces tegen Pasolini vond plaats in 1949. Hij woonde toen met zijn moeder in haar geboortestreek Friuli, waar hij als leraar werkte. Na aantijgingen van een priester werd hij verdacht van seksuele affaires met zijn leerlingen. Pasolini kon zijn baan niet meer uitoefenen en is toen ook verbannen uit de Communistische Partij. Daarop is hij met zijn moeder naar Rome verhuisd. Hij miste er het Friuliaanse dialect en de onschuld van de boerenjongens, maar vond die naïviteit na enige tijd terug in de jongens van de borgata, de buitenwijken van Rome. Hij leefde tussen jongens die niet konden lezen of schrijven en werd opnieuw leraar, hoewel hij die functie niet officieel uitoefende. En hij vond er de acteurs voor de films die hij begon te maken. Een van hen was Ninetto Davoli, die zijn grote geliefde zou worden en in bijna al zijn films te zien is. Er bestaan interviews met Pasolini in die wijken, met de hele familie van Ninetto erbij, waaruit blijkt dat Pasolini daar ook volledig aanvaard werd."
"In Rome schreef hij zijn eerste romans, waarin hij de harde werkelijkheid van het leven in de borgata schetste. Hij kreeg naam, maar was meteen ook erg omstreden. Er volgden tientallen processen over zijn boeken en films, met de vraag om censuur. Hij werd geviseerd en aangevallen door neo-fascistische groeperingen, maar heeft zelf nooit klacht neergelegd, ook niet wanneer hij de schuldigen kende. Hij weigerde het door hem zo verfoeide juridische apparaat tegen anderen te gebruiken. Voor hem was justitie het voornaamste instrument waarmee de machthebbers hun wetten aan het volk oplegden, het instrument dat ze misbruikten om hun macht in stand te houden."
"Pasolini kampte zijn leven lang met grote schuldgevoelens. Enerzijds over zijn homoseksualiteit, anderzijds over zijn broer Guido, die tijdens de oorlog in het verzet ging strijden, en omkwam in gevechten tussen verschillende strekkingen partizanen. Het feit dat hun vader officier was in het leger van Mussolini, zorgde voor een grote breuk in de familie. Guido sloot zich aan bij het verzet, Pier Paolo zocht beschutting bij zijn moeder en schrijft zijn eerste gedichten. Toen Pasolini later zijn Oedipusfilm maakt> e, vatte hij dat ook op als een zeer persoonlijk verhaal."
Intra-Muros
Het eerste deel van Intra-Muros toont Pasolini (Hugo Koolschijn) in verschillende facetten en bevat vele verwijzingen naar zijn levensloop. We krijgen hem te zien in het openbare leven, tijdens een proces of tijdens een interview in een universiteitsaula, maar ook in de intimiteit van zijn huiskamer. Zijn moeder (Kitty Courbois) luistert nauwlettend en probeert hem te begrijpen. Onmerkbaar verglijdt ze in de rol van een vertelster uit Sal ². De contratenor (Jonathan De Ceuster) incarneert zowel Pasolini's jongere broer als zijn minnaar, alsook de jongens uit zijn films en boeken. Hij zingt madrigalen die soms puur en pathetisch zijn en op andere momenten spottend, als een van de stemmen uit de films. Acht jonge musici vertolken de kinderen van linkse intellectuelen die de wraak van het fascisme ondergaan. Ze zijn zo vergroeid met hun instrumenten dat ze de binnenkant van het lichaam verklanken. In het tweede deel van de voorstelling komen we op de set van Sal ². De ruimte openbaart door suggestie een deel van haar geheimen. De bijzondere scenografie van Jan Versweyveld en de spatialisatie van de klank, betrekken het publiek op een unieke manier in de wereld van Pasolini.
"Intra-Muros is een interpretatie. Pasolini had niets meer te verliezen: zijn grote geliefde, Ninetto, is getrouwd met een vrouw. Zijn moeder, waar hij zoveel van hield en met wie hij bijna zijn hele leven heeft samengewoond, werd stilaan seniel; zijn geschriften en zijn films werden verkeerd geïnterpreteerd; hij geloofde niet meer in de jeugd en in de Westerse maatschappij. Je kan Sal ² dan ook zien als een afrekening met zichzelf, als een testament. Pasolini ensceneert in Intra-Muros zijn eigen moord, zoals hij die in vele geschriften heeft beschreven."
Tekst en (amateur)beeld van Marieke van Soest (klik voor vergroting)
Gezien op 20 maart 2007 in de Poelenburcht Zaandam
‘Het is een heel bijzonder toneelstuk, wat we vandaag voor jullie gaan spelen “ want het is nog niet bedacht. Niet bedacht, niet geoefend, helmaal niets weten we nog. En&hellip.. sommigen van jullie mogen meespelen. Wie zou dat willen?’ Een gebrul stijgt op uit de zaal. Sssst!
De spelregels worden uitgelegd: niet roepen, maar je vinger opsteken. Er wordt geoefend met ‘stil toneelspelen’. Boos kijken, verdrietig zijn, verliefd zijn: de kinderen doen allemaal mee.
En dan nu het verhaal: wie heeft wel eens iets gedaan, waarvan hij wist dat het niet mocht, maar hij heeft het toch gedaan. En wie durft dat hier te vertellen? Twee kinderen vertellen hun verhaal.
Waar het verhaal zich afspeelt is wel bekend: de Zeemanstraat. Een gewone straat, met een school, huizen winkels: iedereen kent wel zo’n straat. Piffany en Tony wonen in deze straat. Piffany zit in groep 4, Tony is een ‘stoere’ jongen uit groep acht. Tussen hen speelt het zojuist vertelde verhaal zich af.
De zaal leeft mee. Steun voor Piffany, reacties op Tony. Op sommige momenten mag de zaal kiezen, hoe het verhaal verder gaat. Kinderen nemen rollen over. Hulpjes bij de schoonmaak, maar ook het meisje, dat niet meer weet wat ze moet doen als ook haar moeder boos op haar is.
De kinderen uit groep 4 pakken hun rol snel op. ‘Heel goed als uw zoon belooft dat hij het niet meer doet. Maar welke straf krijgt hij als hij het toch weer doet?’ Boter bij de vis, deze moeder weet van aanpakken!
Ook de kleuters mogen op het podium. Zij vullen de rol heel anders in, maar dit wordt goed opgepakt door de spelers. Moeder is boos: ze springt op de grond. ‘O,o, als ze gaat stampen is ze pas echt boos’, weet zoon Tony. Moeder stampt nog wat harder, maar gaat daarna lekker een kopje koffie drinken met de andere moeder. Tony en Piffany sluiten het verhaal af.
Enthousiaste reacties na afloop, van kinderen, ouders en leerkrachten. ‘Wat ik zo knap vond van die mevrouw die dat meisje speelde, is dat ze meteen begon en een liedje wist. Van die meneer was het ook wel knap, maar die kon nog even nadenken’, reageert een meisje. ‘En die Tony is echt stom, als ‘ie denkt dat ‘ie stoerder is dan Ali B’.
Eerder op de ochtend werd het stuk gespeeld voor de bovenbouw, groep 5 tot en met 8. Ook hier waren volop enthousiaste reacties. De voorstelling vond plaats in het buurthuis, op initiatief van een school, die op dit moment ‘theater’ als thema heeft. Een leuke manier om kinderen in aanraking te brengen met theater.
Tekst en beeld van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Bryan Ferry heeft enkele weken geleden een nieuwe cd uitgebracht, Dylanesque. De titel verklapt al een beetje dat het om songs van Bob Dylan gaat. Ferry heeft in het verleden vaak covers uitgebracht en voor zijn laatste werk heeft hij Dylon songs in een nieuw jasje gestoken. Mede door deze cd was het tijd voor een Europese tour en op 27 maart gaf hij een concert in de Heineken Music Hall.
Even na 9 uur komt een fit en energiek ogende, uiteraard in strak gesneden maatkostuum Bryan Ferry het podium op en zet in met The ‘In’ Crowd. Het valt gelijk op dat zijn stem met de jaren gegroeid is en zo mogelijk nog voller is geworden. Verrassend is dat hij diverse keren deze avond een mondharmonica tevoorschijn haalt en hierdoor de songs nog meer laat spreken. Het is een plezier om hem live te zien optreden, vooral in HMH, die bekend staat om de goede akoestiek.
Het concert was aangekondigd als zitconcert en er waren stoelen opgesteld in de zaal. Dat bleek vrij overbodig want tijdens het eerste nummer was iedereen al gaan staan en in mum van tijd was iedereen naar voren gelopen. Vanaf het eerste moment zat de sfeer er goed in en naarmate de show vorderde werd het een klein feestje.
De opbouw van de show was erg goed met als hoogtepunten het bloedstollende ‘When She walks In The Room’ en ‘Gates of Eden’ en natuurlijk het onovertroffen ’Jealous Guy’ afgewisseld met hits als ‘Don’t Stop The Dance”.
Ferry heeft zich op zijn laatste cd ook gewaagd aan de klassieker ‘All Along the Watchtower’. In eerste instantie wist ik niet wat ik ervan moest denken maar toen ik het voor de eerste keer hoorde overtrof dat al de verwachting en live werd er nog een schepje bovenop gedaan.
Tijdens het instrumentale ‘Body And Soul’werd pas goed duidelijk dat Ferry een band van formaat om zich heen had verzameld en ze kregen ook tijdens de show alle ruimte om te vlammen tijdens de solo’s.
Vooral saxofonist Ian Dickson en pianist Colin Good en kregen de zaal stil.
Kenmerkend voor deze tour is sommige van de nummers uit die Ferry die ten gehore gebracht meer dan 50 jaar geleden voor het eerst op vinyl zijn verschenen. Let’s Stick Together is hier een goed voorbeeld van. Deze song is geschreven in 1959 en voor het eerst uitgebracht in 1962. Vanavond bleek dat dit nummer nog niets aan kracht had ingeboet en de tand des tijds had doorstaan. Dit gold eigenlijk voor alles wat ik deze avond gehoord heb. Zelfs ‘Knocking on Heavens Door’, een nummer wat in mijn ogen volledig doodgedraaid is door de vele covers die ervan zijn verschenen, werd vanavond weer nieuw leven ingeblazen.
Voor de afsluiter ‘Love Is The Drug’ werden alle registers nogmaals opengetrokken en hoewel de 61-jarige Ferry er na een optreden van meer dan anderhalf uur nog net zo energiek uitzag als toen hij het podium betrad was het feest voor de uitbundige zaal helaas afgelopen. In een bijzonder goed humeur heb ik de thuisreis aanvaard.
Line-up:
Bryan Ferry
Colin Good - piano
Ian Dixon - sax
Oliver Thompson - gitaar
Chris spedding - gitaar
Leo Abrahams - gitaar
Guy Pratt - bass
Me’sha Bryan - backing vocals
Sarah Brown - backing vocals
Andy Newark - drums
Amanda Drummond - keyboards & viool
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
‘Jullie zijn ’n dope vet publiek’ roepen de enthousiaste presentatoren Oos en Alf. De zaal gilt terug.
We zijn in de grote zaal van de Stadschouwburg Utrecht. Hier vindt de Kunstbende voorronde van de provincie Utrecht plaats. Maar liefst 400 jongeren van welke culturele afkomst dan ook laten hier hun kunsten zien op het gebied van theater, dans, taal, film, expo en de ‘categorie alles’ mag. Hier kun je als jongere tussen de 13 en 18 jaar ontdekt worden. Hier kun je laten zien wat je te melden hebt. Bloedserieus of met een knipoog naar wie en wat dan ook. Het is een wedstrijd maar vooral een heel tof samenzijn.
Leeftijdsgenoten ontmoeten, chillen en vooral bekijken wat anderen tijdens hun optredens doen. Want dat is ‘zeker weten’ de moeite waard.
Ieder jaar kent het landelijke festival Kunstbende, dat in regio’s onderverdeeld is, een thema. Dit jaar is het thema ‘liefde’. Liefde vertaald in één van de zes eerder genoemde categorieën. Iedere deelnemer geeft hieraan zijn of haar eigen interpretatie. Een schilderij, kunstwerk, gedicht, filmpje, monoloog, toneelscène of meer spectaculair een knallend (of knalhard) optreden met je bandje of een supergave groepschoreografie waar de spetters vanaf vliegen.
Bij vlagen gaat in de grote zaal (ook wel Douwe Egbertszaal genoemd) het dak eraf. Zowel publiek, wel zo’n 500 man, als optredende artiesten komen tot een ongekend enthousiasme. Eén van de optredende bands, de East Creek Swing Band, meen ik, weet van geen ophouden. Met knalharde ‘recht toe recht aan’rock la AC/DC overschrijden ze ruimschoots de tijdslimiet van 5 minuten die iedere act mag duren. Bot maar zeer terecht wordt plots het podiumlicht gedoofd en de stekker eruit getrokken. Dit is niet de afspraak. De valsspelers; deze frisse jonge honden. In overtreding maar wel erg leuk (vind ik).
In de kleine Blauwe Zaal gaat het er heel wat rustiger aan toe. Hier staan dan ook de wat meer kwetsbare, maar zeker niet mindere, optredens gepland. Prachtige theaterstukken, klein maar fijn, komen voorbij. Je moet het maar durven. Staan op zo’n podium en je ding doen. Respect.
Ja en respect verdien je hier ook. Want zo is het Kunstbende publiek. Ooit werden Total Touch met Trijntje en Tjeerd Oosterhuis evenals Krezip, Abdelkader Benali, Yes-R, Brace, Sanne Vogel, Roosbeef en anderen hier ontdekt. Wie volgt!
De voorrondes van Kunstbende zijn in volle gang. Komende zaterdag in Zwolle en daarna volgt nog veel meer (zie de website van Kunstbende). Uiteindelijk volgt er op zaterdag 9 juni in Vredenburg Utrecht de landelijke finale. Een aanrader.
Afgelopen zaterdag in Utrecht wonnen de volgende deelnemers:
De Jazzies (Theater),
Remy Schepers (Film),
Mara Gelderblom (Taal),
Danny Groenendijk (Expo),
BC Rosh, Gniuss & Co-e (Alles mag),
Eleven (Dans),
The way of love (Muziek).
Zawinul nog steeds smaak voor avontuur met Syndicate
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien op 22 maart 2007 in De Boerderij te Zoetermeer
Joe Zawinul is een grootheid in het jazz/fusion genre. De toetsenist maakt vooral naam met het baanbrekende Weather Report waar ook saxofonist Wayne Shorter en de veel te vroeg overleden bassist Jaco Pastorius deel van hebben uitgemaakt. De man behoort tot een van de eerste in het genre die de elektrische piano gebruikt (Chick Corea en Herbie Hancock zijn twee andere groten) en daarmee lustig op los experimenteert. Zijn compositie Birdland van de Weather Report millonseller Heavy Weather is een klassieker en is een veel gecovered nummer. Hij is ook te horen op een van de beroemdste fusion platen ooit: Bitches Brew van Miles Davis.
De Oostenrijkse Zawinul heeft de pensioengerechtigde leeftijd al lang bereikt (hij wordt 75 aankomende zomer) maar hij tourt met regelmaat de wereld rond. Al jaren leidt hij de formatie Zawinul Syndicate waarmee hij vanavond de Boerderij aandoet waar men in grote getale is komen opdagen. Met deze formatie die nogal eens van samenstelling wisselt, vermengt hij jazz, rock en wereldmuziek tot een geheel en dan leidt vaak tot zeer avontuurlijke composities. Ook nu heeft hij een bond multicultureel zes man tellende formatie bij zich die er veel zin in lijkt te hebben. Ze komen uit alle hoeken en windstreken: Mauritius, België, Brazilië, Afrika en Marokko.
Gedurende de show zijn de muzikanten constant gefocused op Zawinul. Het zijn over het algemeen lange composities waarbij ieder zijn of haar invulling aangeeft. Het kan voor de een wat chaotisch overkomen, zeker als je niet thuis bent in de muziek van Zawinul of als je moeite hebt met jazz rock/fusion maar de ware liefhebber krijgt een huzarenstukje geleverd die met twee percussionisten en een drummer veel ritmische acrobatiek toevoegen en passie voor avontuur tonen.
De percussionisten hebben een arsenaal aan instrumentatie bij zich waar ze met regelmaat gebruik van maken om kleur te geven aan de nummers. Dat werkt prima. Erg lekker is het intermezzo tussen gitarist Alegre Correa en Jorge Bezerra die een Braziliaanse compositie ten beste geven. Correa neemt daarbij naast zijn soepele gitaarspel ook de zang voor zijn rekening terwijl Bezerra hem percussief bijstaat en na afloop nog even laat zien dat hij ook nog acrobatische toeren kan uithalen met zijn tamboerijn. Ook heel mooi is de solospot voor drummer Paco Sery die in de tweede helft van de show achter zijn drumkit vandaan komt om vervolgens met een kalimba (dit instrument brengt tonen voort door het met de duimen aantokkelen van metalen tongetjes die op een klankkast zijn aangebracht) een hoogstandje weg te geven terwijl hij Zawinul achter de piano volgt. De meester zelf zit er de hele avond rustig bij, gebruikt spaarzaam vocoder effecten, haalt verschillende geluiden uit zijn toetsenborden maar geeft vooral de ruimte aan zijn muzikanten.
Het is erg leuk om Zawinul eens van dichtbij aan het werk te zien want als hij op het North Sea Jazz Festival langskomt, waar hij met regelmaat staat geprogrammeerd, dan speelt hij toch veelal in een grote onpersoonlijke zaal. Om hem nu in een club te zien met zijn altijd weer bijzondere muzikanten is zeer aangenaam. Hij mag dan op leeftijd zijn, hij heeft nog steeds smaak voor avontuur.
Sinds kort heeft Cultuurpodium.nl een podcast. Podcasts zijn een soort radio- of tv-programma's die op internet worden uitgezonden. Bezoekers kunnen afzonderlijke afleveringen van zulke programma's downloaden of zich abonneren op een podcastserie. Op dit moment zijn er in onze podcast vier interviews te horen maar er komt natuurlijk steeds meer bij. Daarom is het handig een abonnement te nemen zodat de computer vanzelf alle nieuwe aflevering laadt zodra die beschikbaar zijn.
De interviews die nu in de podcast zijn opgenomen zijn gemaakt door Jacques Nachtegaal en hij is ook degene die suggereerde interviews op de site op te nemen. Er zullen in de nabije toekomst ook interviews te horen zijn van anderen waarmee wij op dit moment in gesprek zijn over de mogelijkheden.
Klik op het plaatje om naar de podcastpagina te gaan.
Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
Na een half jaar uitstel heeft dan eindelijk het Classics in Rock evenement plaatsgevonden in de Rotterdamse poptempel Ahoy. Bedoeling is dat dit een jaarlijks terugkerend evenement gaat worden. Getuige de eerste editie zou dat moeten lukken. Hoewel Ahoy niet tot de nok toe gevuld is schijnt het wel uitverkocht te zijn, wat erop kan duiden dat niet het maximum aantal van een dikke 10.000 plaatsen in de verkoop is gegaan. Voor de arena heeft dat als voordeel dat je niet dicht op elkaar gedrukt staat en dat er ruimte is om te kunnen bewegen en te lopen.
De eerste blikvanger van de avond is het niet geringe podium dat is opgebouwd uit drie plateaus: op het laagste plateau speelt de band terwijl op de twee hoger gelegen niveaus plaats is ingeruimd voor een heus orkest. Even lijkt het erop dat een soort van Night of the Proms gehalte zal ontstaan maar gedurende de show blijkt dit onterecht te zijn. Achter het podium hangt een groot rond scherm dat doet denken aan dat van Pink Floyd waar gedurende de hele show beelden op zijn te zien van wat er op het podium gebeurt. Een best indrukwekkend uiterlijk om naar te kijken.
De show begint met het Classics in Rock “Anthem 702” gecomponeerd door After Forever toetsenist Joost van den Broek die ook de arrangementen van de nummers tijdens Classics in Rock voor zijn rekening heeft genomen. Het aantrekkelijke openingsnummer gaat gepaard met prachtig licht- en laserwerk. De begeleiding van de rockhelden wordt gedaan door de SAS band onder leiding van Spike Edney (de vroegere toetsenist van Queen). De groep bestaat uit muzikanten die afkomstig zijn uit diverse bekende rockbands als Black Sabbath, Marillion, Whitesnake en The Pretenders. De band wordt deze avond aangevuld met twee Nederlandse achtergrond zangeressen. Dan is er het Classics in Rock Symfonic Orchestra C.O.D.A. bestaande uit een selectie van het Rotterdams Philharmonisch orkest dat gedurende de het spektakel bij een hoop nummers het geheel voorziet van extra cachet zonder dat het overdadig wordt.
Chris Thompson mag de aftrap verzorgen met de krakers Blinded By The Light en Davey’s On The Road Again waarmee hij destijds scoort met Manfred Mann’s Earth Band. Herkenning alom en een lekkere opener die bij een hoop bezoekers nostalgie oproept. Rainbow zanger Graham Bonnet rockt zich prima door de songs God Blessed Video and het het niet te versmaden Since You’ve Been Gone.
Dan is het de beurt aan John Waite, voormalig zanger van The Babys en Bad English. Het onvermijdelijke Missing You en Everytime I Think Of You (recentelijk nog naar de toppen van de hitlijsten gezongen door Marco Borsato en Lucie Silvas) vinden gretig aftrek en tonen aan hoe goed zijn stem nog is.
Grootheid Jon Anderson heeft met zijn karakteristieke hoge stemgeluid veel succes geoogst met Yes. Vanavond toont hij een wat afwezige indruk. Hij begeleidt zichzelf op acoustisch gitaar maar je krijgt steeds het idee dat hij in andere sferen bivakkeert en als hij vervolgens tijdens I’ve Seen All Good People het Lennon nummer Give Peace Chance tevoorschijn tovert doet het je afvragen of het nog wel goed gaat met de zanger. Het onvermijdelijke Yes nummer Owner Of The Lonely Heart komt ondanks de prima invulling van het orkest niet helemaal lekker uit de verf en is daarmee een halfslachtige poging om Anderson’s wat matte optreden uit het slop te halen. Anderson is daarmee ook de zwakste schakel van de avond en keert in tegenstelling tot de andere muzikanten niet meer terug op het podium.
Het hoogtepunt van voor de pauze mag zonder enige twijfel op conto worden geschreven van Glenn Hughes. De voormalig bassist van Deep Purple heeft een dijk van een stem die nog altijd een arsenaal aan registers weet open te trekken. Eerst doet hij een niet onverdienstelijke versie van Procol Harum’s Whiter Shade Of Pale om vervolgens los te gaan in Mistreated waarna een even zo magistraal Burn volgt. Het is ook tijdens deze set dat het publiek goed begint op te veren. De stemming zit erin.
Na de pauze volgt een Nederlandse All Star Band onder de naam The Dutch Invasion. In deze formatie spotten we onder meer Bert Heerink (Vandenberg), Floor Jansen (After Forever), Michel van Dijk (Alquin) en Danny Lademacher (Herman Brood’s Wild Romance).
Er wordt een medley gespeeld die de contouren draagt van Golden Earring’s Radar Love maar constant overgaat in een ander bekend nummer. Floor Jansen mag zich uitleven in Shocking Blue’s Venus terwijl Bert Heerink laat horen nog altijd een steengoede stem te hebben tijdens de Vandenberg hit Burning Heart. Het is jammer dat Heerink niet meer laat horen deze avond want hij is erg sterk. Erg leuk is ook dat de Herman Brood klassieker Saturday Night voorbij komt.
Gitaarliefhebbers krijgen een pesterig intermezzo voorgeschoteld als de gitaristen Marcel Singor en Jamie Moses elkaar de loef afsteken met een aantal van de beroemdste gitaarintro’s van rockklassiekers. Het is jammer dat het steeds maar luttele seconden zijn aangezien je steeds weer hoopt dat ze zullen uitbarsten in de volledige nummers. Tijdens dit moment in de show komt er opeens een jochie van een jaar of 12 het podium opgewandeld met een Gibson Les Paul om zijn nek om dan ineens de onmiskenbare akkoorden in te zetten van AC/DC’s Highway To Hell waarna hij nog even los gaat in een snoeiharde solo waarbij het indrukwekkend is om te zien hoe de kleine vingers over de gitaarhals manoeuvreren. Deze “rock kid” blijkt de winnaar te zijn van een wedstrijd van City FM die op zoek was naar een groot gitaartalent tussen 8 en 14 jaar die kon aantonen een knallende versie van Smoke On The Water te kunnen spelen. Een plaatsje in de spotlight tijdens Classics in Rock was de beloning.
Glenn Hughes komt nog een keer terug om Smoke On The Water eer aan te doen terwijl Floor Jansen een uitstekende versie van Guns ’n Roses’ Patience ten gehore brengt. Het orkest doet hierbij prima werk in de afrondende apotheose van het nummer.
Chris Thompson weet de boel nog op te zwepen, met Mighty Queen en The Show Must Go On om daarna met bijna alle deelnemende artiesten een eind te maken aan het optreden met het door John Farnham bekend gemaakte You’re The Voice wat nog altijd een regelrechte meezinger is.
De eerste editie van Classics in Rock mag er wezen. Goed georganiseerd, prima uitstraling, een feest der herkenning van liedjes, een prima band met genuanceerde aanvulling door het orkest en een aangename sfeer vol nostalgie. Voor herhaling vatbaar!
het interview met Frans Weisz uit het Volkskrant Magazine van afgelopen zaterdag. Luister hier naar de podcast van het interview met Karin Bloemen, hier naar een gesprek met Renée Soutendijk en hier voor het interview met Daphne Deckers.
Wende Snijders en Loes Luca winnen Gouden Notenkraker 2007
Tekst en foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Gisteren werden in Paradiso de Gouden Notenkrakers 2007 uitgereikt. Sinds 1974 is de Gouden Notekraker de collegiale prijs van uitvoerende podiumkunstenaars. Met de prijs wordt waardering uitgesproken voor de bijzondere verdiensten waarmee de winnaars de podiumkunsten in Nederland kleur hebben gegeven. Na een rustpauze van 2000 tot 2006, heeft NORMA in 2007 de prijs in de podiumdisciplines (lichte) “Muziek” en “Toneel” nieuw leven ingeblazen
Winaar in de categorie toneel: Loes Luca Wende Snijders ontvangt de Gouden Notenkraker voor Lichte Muziek. De genomineerden de de categorie toneel waren: Loes Luca, Jacob Derwig, Jelka van Houten, Jeroen Willems, Wunderbaum en John Buijman. in de categorie lichte muziek waren er nominaties voor Spinvis (Erik de Jong), Michiel Borstlap, De Dijk, Wende Snijders en Trijntje Oosterhuis. Later meer over de Gouden Notenkraker, de uitreiking en de optredens van de verschillende genomineerden.
MUSICAL“ WAT ZIEN IK?! “, SPEELT 100STE VOORSTELLING
Door Nanny Heijmans met foto's van Eric van Nieuwland en Roy Beusker
(klik voor vergroting). Nieuwe Luxor Theater- Rotterdam, 21 maart 2007
Aankomend rond 19.00 uur via de artiesten ingang van het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam gaf gelijk een goed gevoel. Lopende via de gangen hoorden wij de cast inzingen. In de artiestenfoyer, zou men vóór de voorstelling de cast, crew en andere medewerkers trakteren op een taartmoment voor de 100ste voorstelling.
De producenten van Wat zien ik?!, Ruud de Graaf en Hans Cornelissen zijn trots op de 100ste voorstelling vanavond in Rotterdam. De reacties zijn enthousiast en de mensen blijven massaal komen naar de musical. Bij binnenkomst van de cast en het houden van wat speeches en felicitaties was het moment daar. De taart werd aangesneden gevolgd door het nemen van vele foto’s.
Daarna konden we lekker ongedwongen nog wat intervieuws afnemen. We hebben o.a.,gesproken met Mariska van Kolck en Johnny Kraaykamp.
Op de vraag aan Johny Kraaykamp “Hoe is de reactie van het publiek iop dit stuk in de ‘provincie’ kregen wij het volgende antwoord.
Het is iets minder vrij. En dat is iets waar ik me wel zorgen om maak. Ik vergelijk het met een paar vrouwen uit Brabant, die te gast waren in het programma “De Wereld Draait Door” en dat ging over carnaval en toen zei men: het leuke is dat we drie dagen helemaal los zijn!! En toen dacht ik en die andere 361 dagen dus niet! En dat proef ik en dat klinkt een beetje streng maar je merkt het echt vooral in de kleinere plaatsen in Brabant dat het zich moeilijker geeft. Ze hebben wel een enige avond maar ze uitten zich bijna niet. Tja, het is wat meer ehh wat minder vrijheid om zich te uiten.
Het is echt opvallend en het lijkt me of het sterker is dan 15 jaar geleden. Ik heb natuurlijk veel comedies gedaan waar de reacties van het publiek belangrijk zijn en daar is altijd al verschil geweest in provincies of wat dan ook, maar volgens mij is het sterker geworden dan voorheen. Maar het blijft natuurlijk een hele leuke voorstelling en de mensen vinden het enig. We signeren, om toerbeurt, in kleine groepjes en dan proef je echt dat de mensen laaiend enthousiast zijn en soms moet je dan even insteken, maar laat het dan een beetje merken! denk ik dan. Om lachend te vervolgen. ik klink streng, maar het is waar dat het opvallend is hoe soms wordt gereageerd, terwijl ze het wel allemaal leuk vinden. Dus het antwoord is ja, er is verschil ik kan niet anders stellen.
De voorstelling eindigt in Mei in Carre en wat wilt u hierna het liefst gaan doen. Waar ligt het hart bij de televisie of het theater?
Ik zou heel graag tv werk willen doen, Zoals het er nu uitziet, het is nog niet helemaal zeker, ga ik volgend jaar ook weer het theater in, maar pas later in het seizoen, hoop ik, niet helemaal zeker, maar ehh tv werk ligt momenteel niet voor het oprapen en men zit enorm op zijn portemonaie. Ik wil natuurlijk geen dingen gaan doen waar ik zelf niet naar kijk en ik kijk naar een heleboel programma’s niet. Ja, ik zou heel graag weer iets op tv willen doen,, zeer zeker comedy of iets serieus, dat maakt me dan eigenlijk niet zoveel uit.
Maar ik wil het alle twee blijven doen.
En toen schoven we door naar Mariska van Kolck en haar vroegen we: Wat maakt het bijzonder voor jou om in “Wat zien ik te staan?!”
Wat zien ik is voor mij bijzonder omdat het een hele nieuwe musical is. Het is natuurlijk een legendarisch verhaal en er zit een hoog comedy gehalte in het stuk.
Op de vraag aan Mariska van Kolck: “Hoe is de reactie van het publiek op dit stuk in de ‘provincie’ kregen wij het volgende antwoord.
Nou dat zal je verbazen. We zijn vorige week in Almelo, Veenendaal en Sittard geweest. In sommige steden is het gelijk uitverkocht en sommige steden is er de eerste avond een rustige, afwachtende houding en staan we er de tweede avond dan trekt het gelijk aan omdat dan gezegd wordt dat het echt erg leuk is.
En het stuk is ook erg leuk. Mensen hebben soms wel eens een moment dat ze denken, oh het is geschreven vanuit de film maar deze musical is natuurlijk geschreven vanuit het boek. Daardoor wordt het natuurlijk ook heel anders benaderd in het script schrijven dan dat het ooit verfilmd is door Paul Verhoeven.
Het is gewoon heel erg leuk geworden en uiteraard staan we ook weleens in christelijke gemeentes naast Amsterdam en omgeving waar het wat losser toegaat en zullen ze vast weleens schrikken van woordjes met &hellippiep &hellipmaar de mensen vinden het stuk leuk en genieten. Dan denk je weleens zouden er mensen weglopen in de pauze maar neen dat gebeurt niet. Het is namelijk niet ordinair geschreven.
Hoe zou het zijn als dit stuk vertaald zou worden?
Het enige wat men zich moet realiseren, wat echt Nederlands is, is de Studenten Opstand. Voor de rest gaat het over het verhaal van twee meisjes, die in de wereld zitten van lichte zeden en het gaat om hun vriendschap en de klanten die daar komen. Dus dat kan ook in Rusland spelen, in Polen, Duitsland etc. Je voelt ook niet Amsterdam, maar je voelt die twee meisjes en hun verhaal, hun liefde voor elkaar en hun angsten en wensen om ooit uit de wereld te mogen stappen omdat iemand hun met romantische ideen ooit aan de hand neemt. Zij hebben hun mensen die hun bezoeken als klanten dus dat maakt niet uit. Het enige wat heel erg gedateerd is . is de tijd. De 60-jaren was overal natuurlijk. Maar het gedeelte met de Studenten Opstand en de ME dat is eigenlijk het enige hoewel, vervolgt zij lachend, als je dat in het Russisch zou doen is het ook nog te begrijpen
Het is niet echt Amsterdam het speelt zich daar af maar het kan overal. Het gaat gewoon over twee meisjes die met elkaar een vriendschap hebben en boven elkaar wonen en in feite elkaar door het leven helpen. En lachend besluiten we, dat kan overal.
Volgend jaar sta je als Tante Jans in de musical “Ciske de Rat”, wat verwacht je daar van?
Heel veel, omdat het een hele nieuwe musical is en ik zelf kan meewerken aan het creatieve proces. Daar kijk ik erg naar uit.
Daarna staat er weer een filmploeg te wachten en gaan wij naar het theater en genieten van Albert Mol’s WAT ZIEN IK ?! musical comedy waarover je hier meer kunt lezen.
De voorstelling loopt t/m Mei 2007 in de Nederlandse Theaters en wordt afgesloten in theater Carré te Amsterdam.
