Woensdag 30 Mei 2007 at 8:04 pm
In Muze wordt veel gezocht, maar weinig gevonden
Door Barbara Klomp met foto's van Anna van Kooij en Muze (klik voor vergroting)
Gezien op Festival aan de Werf Utrecht
Het is donker, we zien vier grote schermen waarop de beelden van bewakingscamera’s te volgen zijn. Op de grond ligt een man. Links van het toneelbeeld zien we percussionist Marcel Andriessen, rechts van de ‘toneelvloer’ zit celliste Saartje van Camp.
Op de bewakingsbeelden zien we een verlaten pand. Dan gaat er over een van de vier beelden het licht van een zaklantaarn. Kort daarna zwaait er licht over de toneelvloer. De man op de grond komt langzaam overeind.
Het is het begin van de voorstelling Muze, een voorstelling waarbij de toneelwerkelijkheid overgaat in een filmwerkelijkheid en vise versa.
De man staat op, de vloer kraakt. Het is een vloer gemaakt van videobanden. Een archief van het collectieve geheugen, gevangen in flarden van opnames.
De man valt op zijn knieën, pakt een videoband uit de vloer en trekt de tape eruit. Op de beelden achter hem zien wie de tape zich versnelt afspelen. Een onderbreking laat de film doorspelen, we zien flarden van interviews. Teksten over kunst, maar meer nog over de liefde. Over het vinden van de liefde, of de onbereikbare liefde.
De acteur/zanger op het toneel zingt in het Duits, ‘Ich such dich’. In zijn zoektocht pakt hij een volgende tape. Op het grote scherm is hij nu op de rug te zien. Alsof het scherm tevens camera is en live opname maakt. Maar dan gaat het beeld achteruit. We zien in rewind het publiek binnenkomen en een plaats zoeken. We zien de man, met achter hem een prachtige vrouw die alleen in de filmische werkelijkheid lijkt te bestaan.
Dan verandert de film weer. Op het doek zien we acteur Raymond Spannet. Zijn teksten zijn theoretisch, en gaan allen over het archief van onze fantasie, of dromen. “Men voelt in het archief de onderlinge samenhang der delen, die niet zonder elkaar kunnen bestaan en slechts in samenhang kunnen worden begrepen.”
En daar legt hij dan ook meteen de vinger op de zere plek van deze voorstelling. Want hoe mooi bedacht allemaal, de samenhang van de elementen is soms wel erg weinig. De makers,
Arnoud Noordegraaf en
Luuk Vierhout, vragen wel erg veel van het associatief vermogen van de toeschouwer en leggen de nadruk te veel op de vorm, waardoor de inhoud wel erg in het vage blijft.
De veelvoud aan onderdelen en disciplines roept meer vragen op dan er beantwoord worden. De voorstelling kent zeker zijn kracht. De muziek met vervreemde toneel- en
filmbeelden wekt soms een prachtig droomgevoel op en leunt tegen het hypnotiserende aan.
Maar deze verschillende disciplines en waarheden die in elkaar overlopen zijn mooi, maar geven geen antwoorden. Filmbeelden van de roodharige danseres Doris Madreiter zijn prachtig, we kunnen begrijpen dat zij zijn Muze is, dat het “Ich such dich” op haar slaat. Maar verder dan esthetisch mooi gaat het niet.
Wanneer de vloer met videobanden onder het achterdoek verdwijnt, zingt de man op het toneel zijn laatste lied. Hij heeft gevonden wat hij zocht. Voor het publiek is dat helaas wat onduidelijker. En dat is jammer, want alle ingrediënten van deze voorstelling zijn goed. De zoektocht had alleen iets verder mogen gaan, zodat niet alleen de maker, maar ook het publiek vindt wat er gezocht wordt.
Arnoud Noordegraaf -
website
Dinsdag 29 Mei 2007 at 08:26 am
Venice doet alles voor haar fans
Door Ellen van der Kemp met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
De Amerikaanse folk/country-rock-band Venice, bestaande uit de broers/neven Kipp, Mark, Michael en Pat Lennon, gaf donderdag 24 mei een concert in het Paard van Troje in Den Haag. Nadat Venice de laatste jaren veel heeft opgetreden in theaterzalen, vroegen de Nederlandse fans zich af wanneer hun favoriete band weer eens het clubcircuit zou bezoeken, zodat ze niet op stoeltjes hoefden te zitten. Venice reageerde daar meteen op met een klein maar fijn clubtoertje in het Nederlandse clubcircuit. De band maakt van deze gelegenheid gebruik nummers te laten horen van hun Garage Demos 3. Volgens henzelf niet echt een nieuw album, maar een verzameling ‘aardige nummers die nog op de plank lagen’. De nieuwe songs worden afgewisseld met nummers van het laatste officiële album dat uitgebracht is, Amsterdam, en oude bekende nummers waarop zachtjes meegezongen wordt, zoals ‘Everybody’s Opium’ ‘Always’. De fans die zo graag een clubtour wilden, staan er wat gezapig bij. Er wordt hier en daar meegezongen bij de bekende nummers, gedanst wordt er amper. Het had eigenlijk net zo goed een zitconcert kunnen zijn. Veel verschil maakt het niet. Wel hebben de fans massaal de fotocamera meegenomen, want bij de concerten van Venice mogen altijd foto’s gemaakt worden. De fans schieten er lustig op los en hebben vast mooie plaatjes van dit musicerend gezelschap dat volledig opgaat in hun songs.
Venice wordt vaak in een adem genoemd met Crosby, Stills, Nash & Young en het is de vergelijking meer dan waard. De kracht van deze band ligt, net als de vier bovengenoemde zangers, in de vaak schitterende polyfonie. Onder de songs van Garage Demos 3 bevinden zich een aantal liedjes die dat goed demonstreren. ‘When I think of you’ begint a capella, zodat de vocale capaciteit van de band extra goed te horen is. Voor alle meerstemmige stukken, waarvan er veel in de muziek van Venice zit, geldt dat ze spatzuiver uitgevoerd worden.
Naast lovesongs, heeft Venice ook een aantal geëngageerde nummers geschreven, ‘Most of us’, ‘Throw away these bottom chains’ (over discriminatie) en ‘Please dont talk about life to me’, vormen een mooie afwisseling met de soms wat zoete liefdesliedjes. Halverwege het concert ontstaat er pas echt contact met het publiek en gaat het publiek als reactie daarop ook wat enthousiaster meedoen. Met de ondertussen traditionele slotsong ‘Till we meet again’, sluit Venice het officiële concertgedeelte af. Voordat Venice met de toegift begint, wordt eerst een jarige fan toegezongen. En daarbij voldoet niet alleen Happy Birthday. Voor de gelegenheid hebben de vier zangers ‘Lang zal ze leven’ geleerd, in het Nederlands dus en uiteraard meerstemmig!. Hoogtepunt van een Veniceconcert is altijd het mooie vierstemmige ‘The Familytree’. Tijdens de toegift komt het publiek, beter laat dan nooit, toch nog echt los. Ook de zangers houden zich niet meer in. Met een medley van nummers van the Rolling Stones, Sam Cook en Lou Reed, zet Kipp Lennon een perfecte imitatie van Mick Jagger neer. Als het concert dan na twee uur onafgebroken muziek echt afgelopen is, is de band nog lang niet moe. Althans het is ze niet aan te zien als ze achter in de zaal plaatsnemen aan de tafel die klaar staat om handtekeningen uit te delen, platen te signeren en foto’s te laten maken. Ook dit is een traditie van Venice. Na afloop van elk concert is er tijd voor een lachje en een praatje. Alles voor de fan.
Het volgende concert van Venice in Nederland is 7 juli op Bospop in Weert. In september houdt Mark Lennon een solotour in Nederland. Kijk
hier voor meer informatie.
Venice -
website
Bandleden:
Kipp Lenon,
Pat Lennon,
Mark Lennon en
Michael Lennon
Bass:
Mark Harris
Percussie:
Martijn Bosman
Keyboards:
Nick Bult
Maandag 28 Mei 2007 at 09:39 am
Fries Straatfestival is blijvertje
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
Iedere laatste zaterdag van mei is het raak in Leeuwarden. Als je van straattheater en leuke frisklinkende, vooral jonge bandjes houdt en misschien ook nog in noordelijk Nederland woont, dan mag je dit niet missen.
Nou, ik woon dus niet in het noordelijk gedeelte Nederland maar ben als liefhebber van goed (internationaal) straattheater (in een leuke entourage; ook niet onbelangrijk) altijd wel present. En dat al sinds de afgelopen 5 jaar. Zolang bestaat dit festival namelijk in zijn huidige vorm.
Programmeur Sylvia van den Berg, gepokt en gemazeld in de wereld van het internationale straattheater, weet ieder jaar weer een programma samen te stellen waarbij een ieder, kind, jongere en volwassene, aan zijn/ haar trekken komt. Geen grote dure spektakelvoorstellingen, daar is geen budget voor en past ook niet in het concept van het festival, maar veel kleine, al dan niet mobiele, voorstellingen.
Afgelopen zaterdag was ’t dus ook weer zover. In het centrum van de stad langs de Nieuwestad, Lange Pijp, op het Raadhuis- en Waagplein, maar ook in een wat rustiger omgeving zoals de tuin van de Fryske Akademy en de Prinsentuin had je de voorstellingen voor het uitkiezen. En als je niet kiezen kon of wilde dan had je een dikke kans dat je ineens oog in oog stond met een drietal giraffen van Teatro Pavana of de knotsgekke Mathilda & George.
Op het Waagplein bouwde de Zwitserse kunstenaar
Georg Traber gedurende de gehele middag aan zijn bamboe-installatie bestaande uit 50 bamboe stokken en touwtjes. Bijzonder hieraan is dat, terwijl hij bouwt, ook continu op het bouwwerk zelf staat. Al doende werkt zich zo 5 meter recht omhoog. Bijzonder knap.
Rondzwervend als oud vrouwtje met een paraplu met allerlei touwtjes daaraan vast was
Lieselotte Motte (Dld) met haar Konzert f ¼r 60 zugehaltene Ohren. De bedoeling was dat je twee touwtjes tweemaal om een vinger draaide en daarna je de vingers in je oren stopte. Op dat moment toucheerde Lieselotte met een houten pollepel andere attributen zoals een eetlepel die ook aan een touwtje aan die paraplu hing. Het resultaat leverde, aan de gezichten van de “deelnemers” te zien, een zeer bijzondere geluidservaring op. Gedurende geruime tijd gedurende de middag konden telkens vier mensen tegelijkertijd van deze ervaring genieten. Klein maar fijn.
In de tuin van de Fryske Akademy speelde een programma af dat bij uitstek geschikt was voor jonge kinderen (ook zeer geschikt voor volwassenen overigens). Neergestreken was
Altrego uit Duitsland met de voorstelling Aloha Hé. Deze voorstelling van slechts 18 minuten bestond uit prachtig poppenspel (met prachtige uit hout gesneden poppen) rondom een mannetje en een vogel die elkaar ontmoeten tijdens een vakantie in een bootje. Ze kunnen het eerst niet zo goed met elkaar vinden. Zodra ze echter door een haai bedreigd worden besluiten ze vrienden te worden........
Tevens speelde meerdere keren gedurende de middag Ruut van Hooft zijn altijd grappige act Der Baloenenknakker.
Naast straattheater en bandjes was er deze editie ook plek ingeruimd voor de locatievoorstelling Zaakjes door
Stichting Winkelstraat. Geïnteresseerden die vroegtijdig gratis kaartjes hadden bemachtigd (er dat waren er maximaal 120 stuks) gingen onder begeleiding gedurende ruim 90 minuten langs een zestal kleine winkeltjes alwaar een aantal toegewijde winkeliers (en hun klanten) de wereld lieten zien die achter hun glimlach verscholen ligt. Een aantal lokale winkeliers (o.a. een slager en kapper) hadden hiervoor enkele momenten gedurende de middag hun winkel beschikbaar gesteld. .....en zat je toevallig al bij de kapper wanneer de voorstelling “langskwam” dan maakte je ineens deel uit van een mini-voorstelling......
Een andere bijzondere voorstelling was die, van de voor mij volkomen onbekende,
Jashgawronsky Brothers met Boom, Brush, Crush. Deze drie mannen met vet aangeplakte nepbaarden zeggen uit Armenië te komen alwaar ze gevormd zouden zijn door ene Alga Pescaturian, een beroemd componist met een sterke voorliefde voor vreemde instrumenten. Nou of dat allemaal waar is werd mij niet duidelijk. Ik heb mijn twijfels maar dat is verder niet van belang. Wel duidelijk was dat de mannen heel muzikaal en grappig waren en daarnaast ook nog heel creatief waren met, inderdaad, zeer vreemde instrumenten zoal bijvoorbeeld een zak chips en een fles spuitende frisdrank. Een zeer amusant optreden!
Naast deze voorstellingen was er veel neer aan straattheater te zien. Leuk, gezellig en allemaal gratis.
De festivaldag duurde nog tot na middernacht met ondermeer op het programma The Beatles Revival, een uit Praag komende look-a-like band die mede door hun gelijkenis nauwelijks van de echte Beatles te onderscheiden zouden zijn. Ik heb dat niet meer gezien. Wel gezien en gehoord heb ik de Jan Akkerman Band. Op ongetwijfeld het meest ongezellige maar wel grootste plein van Leeuwarden, het Wilhelminaplein nabij Zaailand, stond vroeg in de avond good old, maar nog steeds virtuose Jan Akkerman. Akkerman speelde begeleid door een drietal jonge bekwame musici oud- (Focus) en nieuw materiaal.
En dat het Leeuwarder publiek hem nog lang niet vergeten is bleek wel uit de toestroom van het veelvuldige (40+ publiek). Een mooi toetje voor een dag met veel straattheater-zien in Leeuwarden.
Daarna bleef het nog lang onrustig in de stad.....
Fries Straatfestival -
website
Zondag 27 Mei 2007 at 9:09 pm
Grooven tijdens sterke tweede dag The Hague Jazz
Door Serge Julien en Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Waren we al onder de indruk van de eerste dag van The Hague Jazz, de tweede in de voorverkoop al uitverkochte dag is zonodig nog interessanter kijkend naar de sterke programmering. Net zoals bij het North Sea Jazz festival is het op The Hague Jazz lastig om een keuze te maken welke bands je gaat bezoeken aangezien het maar vaak genoeg voorkomt dat je favorieten tegelijkertijd spelen. Het zaterdagprogramma bevat niet geringe namen als Al DiMeola,
Solomon Burke, Candy en Hans Dulfer, Tania Maria, Koop, Benjamin Herman, Jean Luc Ponty, Jan Akkerman, Han Bennink en Michiel Borstlap.
We maken de keuze de minder traditionele jazz te gaan beluisteren en zoeken vooral naar de funky grooves. De groove kan zondermeer worden gegarandeerd door
Candy Dulfer en haar Funky Stuff die de tweede dag opent in de A Train tent. Een optreden dat op zich niks nieuws biedt dan wat je verwacht van Candy maar daar is niks mis mee want haar funky nummers gaan erin als zoete koek. Tussen die nummers zit nieuw werk van het eind juni te verwachten album Candy Store. Deze CD wordt uitgebracht bij het Amerikaanse label Heads Up waarmee Candy in zee is gegaan. The Hague Jazz heeft een primeur als tijdens een persconferentie de samenwerking tussen de saxofoniste en het prominente platenlabel wordt bekrachtigd met het tekenen van het platencontract.
In de catacomben van het World Forum vind wat later een optreden plaats van niet alleen een van neerlands beste en meest veelzijdige jazzsaxofonisten maar ook een van de beste geklede:
Benjamin Herman. Met diens quartet bestaande uit
Joost Kroon op drums,
Ernst Glerum op contrabas en de onnavolgbare
Anton Goudsmit op gitaar speelt hij een aantal stukken uit zijn repertoire waarin plaats is voor tempowisselingen en chaotische spel elementen (D-day is een prachtig voorbeeld) maar erg knap en avontuurlijk. Ook zijn geprezen CD The Itch is vertegenwoordigd in de set. Een fantastisch op elkaar ingespeeld quartet!
In Blakey’s Corner spelen de
Brooklyn Funk Essentials die dik tien jaar geleden een hit scoorden met het lekkere The Creator Has A Masterplan. Op het moment dat we ons tussen het publiek voegen wordt ook net dit nummer ingezet maar als blijkt dat het een drakerige behandeling krijgt druipen we ook heel snel weer af. Wellicht onterecht na slechts een nummer maar dan gaan we liever kijken wat
Kid Creole & The Coconuts nog weet te bieden anno 2007. De mix van disco funk en Caribische ritmes zorgt er in de jaren tachtig voor dat de dandy August Darnell met zijn schaarsgeklede kokosnootjes hits scoort met onder andere Annie, I’m Not Your Daddy, Hey Mambo en Endicott. Er bestaat altijd een gevaar dat wanneer dergelijke groepen weer worden gereanimeerd, het resultaat een schimp is van wat het was. In dit geval pakt het wonderwel goed uit. Een funkfeest dampt van het podium af en Creole ziet er in zijn paarse gangsterpak en zwarte hoed weer net zo uit als in de hoogtijdagen. Ook een nieuwe generatie Coconuts krioelt om hem heen en het publiek amuseert zich feestelijk bij dit weerzien. Een absolute verrassing!
Van een heel ander kaliber en eenzaam hoog niveau is het optreden van gitaarvirtuoos
Al DiMeola. Vorig jaar stond de man ook op het festival en liet daar zo’n onweerstaanbare indruk achter dat hij op veler verzoek werd geprolongeerd op de tweede editie van het festival. Een vol World Forum theater is getuige van man’s fabelachtige spel. Er is minimaal contact met het publiek. Hij gaat volledig op in zijn geïnspireerde en avontuurlijke gitaarspel waarin het ook geweldig is om te zien hoe de linkerhand virtuoos over de hals heen gaat. Hij wisselt elektrisch en semi acoustisch af en wordt begeleid door een prima band waarin percussionist
Gumbi Ortiz opvalt.
Helaas een veel te kort optreden van een uur maar de schoonheid is er niet minder om! Een absoluut hoogtepunt!
In Louis’ Basement is het Braziliaanse muziek wat de klok slaat. Naast
Marcos Valle treedt oudgediende
Tania Maria aan die met haar donkere en sensuele vocalen een jazzy en soulvolle set doet waarin ze onder andere een niet onverdienstelijke versie doet van Mas Que Nada en natuurlijk haar grote hit Come With Me. Het programma in Louis’Basement is dan al een uur uitgelopen als om 1.30 een van de leukste en beste live bands in Nederland
Zuco 103 haar mix van elektronische muziek jazz, funk en opzwepende Braziliaanse ritmes ten gehore brengt. De band geeft een uiterst energieke set waarin de altijd stralende en amicale zangeres Lilian Vieira het publiek aanzet tot meezingen en dansen. Onweerstaanbaar lekker en zo wordt met Zuco 103 de tweede editie van The Hague Jazz waardig en feestelijk afgesloten!
Den Haag heeft met The Hague Jazz een volwaardig vervangend jazzfestijn. De zeer geslaagde tweede editie roept met haar prima organisatie, de sterke programmering van nationale en internationale artiesten en relaxte ambiance overwegend positieve gevoelens op en smaakt daarom naar meer. De volgende editie staat gepland op 23 en 24 mei volgend jaar en daar kijken we nu al reikhalzend naar uit. The Hague Jazz is here and it’s here to stay!
The Hague Jazz -
website
Zaterdag 26 Mei 2007 at 09:36 am
Doe Maar! nog tot eind van het jaar te zien
Door Marieke van Soest met foto's van Roy Beusker (klik voor vergroting)
Gezien op 20 mei 2007 “ stadsschouwburg Velsen - IJmuiden
De perspresentatie van de musical maakte me al nieuwsgierig naar het verhaal, het beluisteren van de CD versterkte dit. Het zien van de voorstelling overtreft mijn verwachtingen. Het eerste nummer wordt gezongen door de hele cast. Hiermee is de toon gezet: als iedereen op het toneel staat kom je ogen tekort om alles te kunnen volgen. Het is een kleurrijk geheel in het multifunctionele decor: een bar, drie gezinnen, drie huiskamers waar van alles gebeurt.
De twee vriendinnen Janis en Alice, zijn helemaal weg van doorgewinterde rokkenjager Rits. Alice komt uit een keurig gezin, een feit waar eigenlijk niemand erg blij mee is. Janis woont bij haar sociaal bewogen moeder en Rits blijkt op jonge leeftijd verantwoordelijk te zijn geworden voor zijn jongere broertje Tommie
"Hij heeft niet veel geleerd,
doet alles net verkeerd,
heeft moeite met relaties"
maar doet stinkend zijn best om zijn jongere broertje niet te laten afglijden. Het wordt er niet gemakkelijker op, als ineens zijn vader “ die hem achttien jaar geleden in de steek heeft gelaten op de stoep staat.
Vanuit dit gegeven ontspinnen de verhaallijnen zich. De jaren tachtig staan ineens voor je neus, met de strijd tegen de neutronenbom en de gevolgen van vrije relaties. Tijdloos zijn de keuzes waarvoor mensen komen te staan. Niet alleen het verhaal staat als een huis, ook de personages. Daarbij krijgen alle spelers de gelegenheid te laten zien wat ze in huis hebben. Jan Elbertse en Annick Boer vertolken op humoristische wijze Rob en Ria, de ouders van Alice. ‘Is dit alles’ wordt door de zaal instemmend meegezongen en Ria krijgt bijval voor de wijze waarop zij Rob na zijn slippertje ontvangt. Bart Rijnink laat als Tommy een fantastische moonwalk zien, als hij danst met Alice.
Dorien Haan is fantastisch in het nummer Belle Hélène. Heel verrassend, hoe dit nummer is neergezet. Bij het zien van ‘Bang’ wordt de lading die op de CD te beluisteren is duidelijk en met het nummer ‘Alles gaat voorbij’ delen Kim Lian en Lenette van Dongen een 'dreun' uit. Jan Rot en Daniël Boissevain geven de knock out met ‘Pa’. ‘Tijd genoeg’ geeft ontlading en met nog eenmaal ‘Smoorverliefd’ volgt een knallend einde aan de voorstelling.
Lang niet alles is over deze voorstelling gezegd. Woorden schieten tekort, dit moet je beleven. Het is niet voor niets, dat deze musical wel vijf awards in de wacht heeft gesleept bij de
John Kraaijkamp Musical Awards, die op 21 mei 2007 zijn uitgereikt.
Een laatste opmerking nog over de muzikanten. Hun aanwezigheid op het podium is op heel natuurlijke wijze in het spel verweven en de muziek staat als een huis.‘De Belgen waren top, schrijf dat maar’, geven zij mee bij vertrek. Bij deze.
Tot eind november is Doe Maar “ de musical nog te zien. Kijk voor de precieze speellijst op de website.
Doe Maar! de popmusical -
website
Cast
Kim-Lian van der Meij - Janis
Daniël Boissevain - Rits
Lenette van Dongen - Flora
Jan Rot - Arent
Annick Boer - Ria
Jan Elbertse - Rob
Dorien Haan - Alice
Bart Rijnink - Tommie
Band
Jakob Klaasse - Toetsen, zang, muzikaal leider
Steven Gossye - sologitaar, trombone, zang
Tom van Damme - gitaar, zang
Dionys Breukers - toetsen, electrische percussie, zang
Robert Curiel - drums, zang
Bart de Ruiter - bas, zang
Jos Thie - Regie
Pieter van de Waterbeemd - Script
Stans Lutz - Decor
Vrijdag 25 Mei 2007 at 4:22 pm
Ku-Do
Ku-Do
Deze zomer presenteren theatergroep The Lunatics (’s-Hertogenbosch “ Nederland) en Corporal Theatre Momggol (Seoel, Zuid-Korea) een beeldende locatievoorstelling waarin het leven als een zoektocht naar de waarheid wordt afgeschilderd. Ku-do betekent ‘search for truth’ maar ook ‘compositie van een schilderij’. Een held onderneemt actie om huiswaarts te keren, terug naar zijn familie. Samen met enkele volgelingen begint hij aan de zware reis waarin de groep strandt in een nieuwe wereld die veel weg heeft van een videogame. Ze vechten tegen monsters, schoften, schurken en elkaar. Als één van hen dodelijk gewond raakt lijkt het einde nabij. Het slachtoffer staat echter plots weer op en zet het gevecht net zo makkelijk voort. Iedereen blijkt meerdere levens te hebben maar niemand weet hoeveel. Onze held beseft dat zijn leven juist bestaat bij de gratie van de dood. Hij moet weg uit dit eindeloze ‘spel’ anders ziet hij zijn geliefden nooit meer terug. Ternauwernood weet hij te ontsnappen, zijn makkers achterlatend in hun ‘second life’. Uitgeput bereikt de held uiteindelijk zijn vaderland waar hij nog eenmaal op de proef wordt gesteld…..
The Lunatics en Corporal Theatre Momggol
The Lunatics gaat samen met Momggol op zoek naar een unieke uitwisseling van ieders talenten. The Lunatics is met haar manier van beeldend theater maken sterk in het omtoveren van een bijzondere locatie naar een nieuwe wereld waarin niets lijkt wat het is. Momggol slaagt er met fysiek spel in om de grenzen van de emotionele belevingswereld te verkennen.
Drie spelers van The Lunatics, drie Momggol spelers, lopende banden en enkele speciale licht-, geluids-, lucht- en vuureffecten vormen de bouwstenen voor een buitengewoon fascinerende locatietheatervoorstelling die de festivalwereld zowel in Europa als Azië flink in beroering kan brengen.
Inspiratie
De voorstelling is onder meer geinspireerd door de Odyssee (een eeuwenoud Grieks gedicht van Homerus) en door videogames.
Veel mensen gaan tegenwoordig op zoek naar een andere invulling van het leven en vinden die in een 'second life’. Een virtuele werkelijkheid op internet waar een nieuw leven kan worden opgebouwd en alles zoveel makkelijker is. Zelfs als je doodgaat, druk je op een knop: en voila 'live continues'. Eigenlijk ben je een beetje onsterfelijk en dat wil toch iedereen? Odysseus echter niet. Hij wijst het huwelijksaanzoek van een godin af, verliest daarmee zijn onsterfelijkheid. Als een dwaas vlucht hij naar vrouw en kind en neemt de dood voor lief.
In Ku-Do worden de uitdagingen van twee mogelijke ‘waarheden’ op een surrealistische wijze verweven. Zonder een oordeel te vellen kan het publiek de voor en de nadelen tegen elkaar afwegen en zo haar eigen richting bepalen. Het gaat tenslotte niet om de waarheid zelf, maar om de zoektocht daar naar toe…
Voorstellingen
30 mei Voorpremière op de NDSMwerf (Over ’t IJ) in Amsterdam
31 mei Première op de NDSMwerf (Over ’t IJ) in Amsterdam
1 t/m 3 juni NDSMwerf (Over ’t IJ) in Amsterdam
7 t/m 10 juni Mooi Weer Spelen in Delft
15 t/m 23 juni Terschellings Oerol Festival
27 t/m 30 juni Terpelkwijkpark, Zwolle
5 t/m 8 juli Sonsbeekfestival in Arnhem
17 t/m 19 aug Suwon Hwaseong Fortress Festival in Zuid-Korea
31 aug t/m 2 sept Cultureel centrum De Stoep, Spijkenisse
5 t/m 8 sept Griftpark in Utrecht
1 t/m 3 okt Gwacheon Hanmadang Festival in Zuid-Korea
5 t/m 7 okt Goyang Haengjoo Cutural Festival in Zuid-Korea
Voor up-to-date informatie check de websites: www.lunatics.nl en www.momggol.com
Team
Regisseurs:
• Koos Hogeweg “ The Lunatics
• Jong-Yeoun Yoon “ Corporal Theatre Momggol
Educatie:
• Chris Koopman
Acteurs:
• Erik Bakker “ The Lunatics
• Rutger Buiter “ The Lunatics
• Roos ten Hooven “ The Lunatics
• Do Yeon “ Kim “ Corporal Theatre Momggol
• Jong Tae, Park “ Corporal Theatre Momggol
• Kwazoe Kazuhiro “ Corporal Theatre Momggol
Techniek:
• Sjoerd Sporken
Decor:
• The Lunatics
• Corporal Theatre Momggol
Kostuums:
• Linda Anneveld “ The Lunatics
The Lunatics
The Lunatics is één van de grotere Nederlandse locatietheatergroepen die, met succes, al bijna 13 jaar rauw en tegelijkertijd poëtisch beeldend theater presenteert. Ze speelt op festivals in Europa en ver daarbuiten: Van Mexico tot Brazilië, Venezuela, Zuid-Afrika en Indonesië. Zo weet het gezelschap “mede dankzij de licht abstracte tekstloze vorm- elke keer weer een nieuw publiek aan zich te binden. De groep staat bekend om haar krachtige voorstellingen uitgevoerd door een minimum aan spelers, die door hun wereldvreemdheid maar toch herkenbare archetypering een diepe indruk achterlaten bij een groot publiek. Voorstellingen voor een publiek tot 2.500 man zijn normaal. Sinds 2005 worden de theatermakers voor hun harde werk dan ook terecht beloond met structurele subsidie van het Nederlandse Ministerie van OC&W.
Vrijdag 25 Mei 2007 at 4:19 pm
PaRadio genomineerd voor 'Beste Marketingcampagne'
PaRadio genomineerd voor 'Beste Marketingcampagne'
Afgelopen woensdag 23 mei is bekendgemaakt dat het VNPF (Vereniging Nederlandse Podia en Festivals) het initiatief van het Paard van Troje met haar eigen wekelijkse radioprogramma ‘PaRadio’ landelijk heeft genomineerd als 'Beste Marketingcampagne van Nederland 2006'. De nominatie van het VNPF voor PaRadio is ondermeer tot stand gekomen door het unieke karakter van een poppodium met haar eigen radioprogramma.
Het Paard van Troje heeft sinds enige tijd haar eigen radioprogramma, genaamd 'PaRadio'. Iedere dinsdag- (23.00) en donderdagavond (19.00) kan men via de lokale zender Den Haag FM 92.0 luisteren naar een radioprogramma gemaakt door én vanuit het Paard van Troje. De luisteraar wordt dan getrakteerd op muziek van de acts die in het Paard van Troje zullen optreden, nieuwe releases, Haags Talent, de agenda én er worden vrijkaarten verloot.
Op 13 juni zal tijdens het VNPF-gala in Vera (Groningen) bekend worden gemaakt wie de uiteindelijke prijs voor 'Beste Marketingcampagne van Nederland 2006' (beter bekend als het 'IJzeren Podiumdier') in ontvangst mag nemen.
Het Paard van Troje ontving vorig jaar overigens al een IJzeren Podiumdier voor 'Beste Marketingcampagne' met de introductie van het 'No Risk Ticket'.
Overige nominaties en categorieën:
Nominaties beste podium:
Rotown, Rotterdam
Worm, Rotterdam
Paradiso, Amsterdam
Nominaties beste festival:
Roadburn, Tilburg
Summerdarkness, Utrecht
Defqon.1, Almere
London Calling, Amsterdam
Nominaties beste directeur:
Eric van Eerdenburg, directeur van A Campingflight To Lowlands Paradise
Guus van Hove, directeur van 013
Robert Bangma , directeur van Vera
Pierre Ballings, directeur van Paradiso
Nominaties beste programmeur:
Joey Ruchtie, werkzaam bij Rotown, Rotterdam
Ben Kamsma, werkzaam bij Paradiso, Amsterdam
Ernst Jan Hölscher, werkzaam bij Perron 55, Venlo
Nominaties beste marketingcampagnes:
De “auto- update”screensaver van Patronaat, Haarlem
Paradio van Paard van Troje, Den Haag
Luxor Live Digitaal Tussen De Steigers, van Luxor Live Arnhem
Via
deze link is het marketingplan van het Paard van Troje voor PaRadio na te lezen.
Voor meer info: www.paard.nl en www.vnpf.nl
Vrijdag 25 Mei 2007 at 4:15 pm
Energieke Oi Va Voi in Paradiso
Door Aukje met foto's van Oi Va Voi (klik voor vergroting)
Gezien in Paradiso op 22 mei 2007
“In de muziek van Oi Va Voi komt Oost en West samen.” Zo omschrijft trompettist, toetsenist en zanger Lemez Lovas van de band Oi Va Voi (Jiddisch voor ‘Oh lieve God’) hun muziek. Het is inderdaad een samensmelting van vooral klezmer met electronische popmuziek, vermengd met Arabische klanken, Bulgaarse volksmuziek, funk, dance en rock.
Hun vorige album ‘Laughter through tears’ was erg succesvol. In Nederland kregen ze er zelfs een Edison voor. Alleen hebben zij de Edison nooit ontvangen, omdat ze volgens hen niet waren uitgenodigd voor de uitreiking.
Het maken van hun tweede titelloze album ging niet van een leien dakje. De zangeres verliet de band en startte een succesvolle solocarrière onder de naam K.T. Tunstall. De zoektocht naar een nieuwe zangeres was niet bepaald makkelijk, maar uiteindelijk vonden ze Alice McLaughlin, met een stem die ligt tussen Björk en Marianne Faithful. Ook verliet de violiste de band, waarvoor in de plaats vioolvirtuose Anne Phoebe is gekomen, die tijdens het optreden laat zien dat ze een podiumbeest is.
Het optreden in Paradiso is de aftrap van de tournee om hun nieuwe album te promoten. Na het openingsnummer verplaatst zangeres Alice zich van haar plek achter de trommel naar de microfoon om het triphop-achtige nummer ‘Black Sheep’ te zingen. Op blote voeten, in een oranje jurk. Meteen zit ze in de emotie van het nummer, maar door het vele bewegen én de blote voeten komt ze ietwat klungelig over. Het is misschien ook wennen aan een andere zangeres, en misschien moet de zangeres op haar beurt nog wennen aan publiek.
Bijna alle muzikanten bespelen ook een ander instrument. De violiste Anna Phoebe verruilt dikwijls haar viool voor een melodica en de klarinet is hoofdinstrument van zanger Stephen Levi die het eerste nummer zong. De trompettist Lemez Lovas speelt af en toe toetsen en zingt de ska-achtige nummers, zoals ‘Yuri’, een nummer over de Russische astronaut Yuri Gagarin. Ook worden zangpartijen makkelijk overgenomen door een ander lid. Goed, een gastzanger laat je niet snel komen voor één nummer, dus zingt zangeres Alice het derde nummer ‘Gypsy’. En wordt op de nieuwe cd ‘Look Down’ gezongen door een zanger, tijdens het optreden neemt Alice wederom de zangpartij voor haar rekening.
Een avondje Oi Va Voi staat garant voor groot feest. Vooral tijdens de instrumentale nummers zoals ‘7 Brothers’, waarbij violiste Anna Phoebe helemaal los gaat, wordt het publiek meegenomen in de energie die de band uitstraalt, wat hen een uitbundig applaus oplevert. Ook Stephen Levi is populair, vooral als hij het bekende ‘Yesterday Mistakes’ zingt. En hoewel de zangeres steeds beter wordt en relaxter op het podium staat, blijft zij een buitenbeentje.
De toegift begint met de hit ‘Refugee’. Daarna is het tijd voor een speciaal moment: de uitreiking van de Edison. Nou ja, uitreiking, het beeldje stond in de kleedkamer als we de band moeten geloven. Maar na drie jaar is het beeldje eindelijk in bezit van de eigenaars. Ze sluiten de setlist af door nogmaals ‘Yuri’ te spelen. Het publiek is er niet minder enthousiast om. Oi Va Voi heeft een energiek concert gegeven dat vanaf begin tot eind bleef boeien.
Oi Va Voi -
website en
MySpace
Line-up:
Alice McLaughlin (zang)
Anna Phoebe (violin)
Nik Ammar (Guitar, Mandolin, Vocals)
Josh Breslaw (Drums, Percussion)
Leo Bryant (Bass, Double Bass)
Stephen Levi (Clarinet, Vocals)
Lemez Lovas (Trumpet, Keys, Vocals)
CD kopen?
Oi Va Voi
Oi Va Voi
Donderdag 24 Mei 2007 at 7:03 pm
Weinig “echte” jazz op eerste dag The Hague Jazz
Door René de Hilster met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
World Forum Convention Center Den Haag “ 18 mei 2007
Na het verdwijnen van het North Sea Jazz festival (NSJF) leek er wat betreft jazz in Den Haag een gat te vallen. De scheiding van het NSJF en Den Haag was op cultuur en op economisch gebied een behoorlijke aderlating. De gemeente Den Haag gaf dan ook te kennen dat zij bereid was om een nieuw initiatief te ondersteunen met subsidie. Van de zestig ingezonden plannen koos de gemeente uiteindelijk voor het Pure Jazz Fest. Terwijl dit alles aan de gang was besloot ondernemer Ruud Wijkniet om zelf “iets” op poten te zetten maar dan wel in de vertrouwde omgeving van het Congrescentrum. In een luttele vier maanden wist hij The Hague Jazz uit de grond te stampen. De eerste versie van dit nieuwe festival was zo succesvol dat een tweede editie niet kon uitblijven. Ditmaal ondersteund door de gemeente Den Haag.
The Hague Jazz (THJ) speelt overduidelijk in op de sentimenten van de begin jaren van het NSJF. Het festival maakt dan ook gebruik van de blauwdrukken van haar grote broer; het meerdere zalen concept, een diversiteit aan artiesten, andere uitingsvormen zoals beeldende kunst en natuurlijk de bierpomp. Ook de programmering lijdt onder het NSJF euvel, vooral veel randgebeuren en maar weinig “echte” jazz. Van de éénenveertig optredende acts op de eerste dag konden er maar acht worden gerekend tot de categorie echte jazz.
Verreweg de meeste optredens zaten in de soul en lounge hoek. Dat bleek echter voor velen geen belemmering om het festival te bezoeken want de eerste dag was nagenoeg uitverkocht. Dat komt m.i. vooral door de hang naar nostalgie en het creëren van een duidelijk wij gevoel door de organisatie. En al leidde een uitverkocht huis niet tot toestanden (volle corridors, rijen voor de zalen) zoals we ze meemaakte bij het NSJF. Zo nu en dan kwam je niet om een flinke rij heen, vooral bij de kraampjes waar voedsel werd verkocht en bij de muntdistributiepunten ontstonden soms flinke files. Maar dat mocht de gezelligheid niet drukken. En gezellig was het zeker. Het inmiddels tot World Forum Convention Center ongetoverde Congrescentrum is door de organisatie sfeervol ingericht en aangekleed. Veel zithoekjes en loungeruimtes waar door horden mensen gretig gebruik van werd gemaakt. Er werd vooral veel en luidruchtig gepraat en dat brengt me bij het volgende fenomeen waar geen festivalorganisatie wat aan kan doen. De tegenwoordige festivalbezoeker blijkt namelijk vaak meer geïnteresseerd te zijn in het sociale aspect dan in de gespeelde muziek. Voor vele lijkt de optredende artiesten een leuke bijkomstigheid. Men wil praten en dat gebeurt dan ook overal, buiten de zalen maar ook in de zalen tijdens de optredens. Voor de ware jazzconnaisseur een niet echt aantrekkelijk beeld want hij/zij moet door al dat gebabbel naar de favoriete artiest luisteren. Feitelijk zie je dan ook een steeds grotere verschuiving van het type bezoekers. Het aantal festivalliefhebbers neemt drastisch toe terwijl daartegen het aantal jazzliefhebbers afneemt op dergelijke megafestivals.
En dan de muziek. Het randgebeuren wordt gecoverd door mijn cultuurpodiumcollega Serge Julien. Ik kan me dus geheel richten op de meer traditionelere jazzvormen.
Als eerste stond op mijn lijstje het
Sebastiaan Highlife trio, hij speelde in Miles’ Home. In de zaal aangekomen stond er een echte pop line-up op het podium en toen tijdens de aankondiging de achtergrond zangeressen het podium bestegen wist ik al hoe laat het was. Het bleek te gaan om het 17-jarig zangtalent
Sebastiaan Highlife, een niet onaardige pop zanger. Met jazz had het niet veel van doen. Na twee stukken hield ik het voor gezien. Wel erg jazzy, maar dan wel met een latinbeat, was het gezamenlijke optreden van
Nueva Manteca met de blazers van het Jazzorchestra of the Concertgebouw. Mooie arrangementen, sterk solowerk en opzwepende ritmes vormden de basis van dit concert. Vooral saxofonist Ben van den Dungen en trompettist
Rik Mol excelleerde in hun solistische bijdragen. De groep
Quincy stond als volgende op de lijst. Zij speelde voor een stampvolle zaal die zich vooral bezighield met onderlinge communicatie. Tussen al die gesprekken door was te horen dat dit kwintet muzikaal erg goed in elkaar zit maar door de weinge dynamiek en constant dromerige sfeer van de eigen composities niet kan blijven boeien.
Op naar Chez Ella alwaar één van de grote namen op het festival, trombonist
Locksley Wellington Hampton, zou concerteren. Hampton beter bekend onder de naam Slide speelde in een allstarbezetting een Jobim programma. Eigenlijk was het meer een soort jamsessions met hier en daar een arrangement. Het moest vooral van de solisten komen. In deze bezetting met onder meer; trompettist Claudio Roditi, tenorsaxofonist Andres Boiarsky en bassist John Lee zat dat wel goed. Vooral de nogal chagrijnig kijkende Andres Boiarksy soleerde gedreven. Claudio Roditi bewees dat hij naast mooi trompetspelen ook zeer aardig kan zingen en zijn zangwerk viel vooral bij de dames erg in de smaak. Slide Hampton liet horen hoe mooi een trombone kan klinken. Een prima optreden.
Als laatste onderdeel op mijn lijst stond het
James Carter organ trio. Deze saxpyromaan deed precies wat van hem wordt verwacht. Saxpartijen vol duizelingwekkende techniek waarbij hij ver voorbij het bereik van het instrument komt. Lange kokende solo’s met vette grooves van de organist Gerald Gibbs en drummer Leonard King. Zij zorgden voor het ene hoogtepunt na het andere. Kortom een orgastisch optreden dat een echte kick gaf.
Ook het laatste optreden was groots. De
Eric Ineke JazzExpress gaf een concert waar de vonken van sprongen. Ondanks (of wellicht dankzij) veel geluidstechnische storingen ging het kwintet er tegenaan alsof ze gisteren de jazz pas uitgevonden hebben. Spetterende collectieven, gedreven solowerk en een kokende ritmesectie zorgden er voor dat dit optreden een unieke muzikale belevenis werd.
The Hague Jazz kenmerkt zich door een uitstekende organisatie. Het tekort aan echte jazzacts kan een bewuste keuze zijn, al hoop ik dat de komende edities de balans wat gunstiger uitvalt voor de meer traditionele jazzvormen. De programmering van zaterdag 19 mei 2007 ziet er op dat vlak in ieder geval veelbelovend uit.
The Hague Jazz -
website
Donderdag 24 Mei 2007 at 10:17 am
Izaline Calister wil niet in een hokje worden geplaatst
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Het is een wel zeer zomerse maandag in april die prima past bij de afspraak die we hebben met niemand minder dan Izaline Calister. Vandaag zijn we bij het zonnetje van Cura §ao thuis in Groningen om eens bij te praten.
We schuiven aan tafel in een gezellige licht gekleurde moderne open hoekkeuken die grenst aan een knusse huiskamer, waar de kleuren kaki, wit en ecru de boventoon voeren. Izaline in haar oranje met roze gekleurde zomerjurkje steekt bij deze neutrale tinten af als een prachtige exotische bloem. Onder haar jurkje draagt voor de verandering ook eens schoeisel in de vorm van witte slippers met gouden bandjes. Degenen die Izaline Calister’s optredens wel eens hebben bezocht, weten dat ze op het podium steevast op haar blote voetjes loopt. “Ik hoef me tijdens optredens dan niet druk te maken over wat ik voor schoenen aan moet doen en daarbij voelt het prettig en gemakkelijk” vertelt ze.
De op Cura §ao geboren Izaline woont inmiddels zo’n twintig jaar in Nederland en al die tijd in Groningen. Ze bivakkeert wel praktisch ieder jaar minimaal twee keer op Cura §ao. “Ik zorg er in ieder geval altijd voor dat ik een warme kerst heb” zegt de sympathieke zangeres. Toen ze hier kwam heeft ze Bedrijfskunde gestudeerd maar na afloop ging ze naar het conservatorium om haar muzikale liefde verder te ontwikkelen. Afgezien van een stage op kantoor zou Izaline niet meer beroepsmatig achter een bureau terugkeren en stortte zij zich helemaal op de muziek. “In die tijd was ik al heel veel met muziek bezig. Ik trad heel vaak op en ik zat in verschillende groepen. Voor Bedrijfskunde heb ik zes jaar gestudeerd en afgemaakt maar ik dacht: ik word geen goede manager. Toen ik eenmaal een jaar conservatorium achter de rug had nam ik eigenlijk van het een op het andere moment de beslissing om verder te gaan met muziek. En dat bleek ook uiteindelijk de goede beslissing te zijn geweest zoals eigenlijk veel van mijn goede beslissingen impulsief gebeuren”.
Izaline’s behoorlijke haardos is vandaag voor een deel naar achteren gestreken met haarspelden maar aan de achterkant zie we die mooie kenmerkende krullen. Ze heeft last van een verkoudheidje en heeft daarom een groot glas thee voor zich staan. Ze is waarschijnlijk aangestoken door Yma America, de vaste zangeres van Lucas van Merwijk’s Cubop City Big Band waarmee Izaline twee dagen voor dit gesprek het laatste concert van de Latin Diva’s tour heeft afgesloten in Rotterdam. De nadruk bij de Cubop City Big Band ligt op salsa maar Izaline ontfermt zich tijdens deze optredens over haar eigen liedjes die zijn geëind op de muziekstijlen van Cura §ao. Hoewel Izaline’s voorkeur uitgaat naar die richting heeft ze genoeg uitstapjes gedaan naar andere muziekstromingen. Ver voordat haar prachtige debuut Sono Di Un Muhe (A Woman’s Dream) uitkwam heeft ze diverse muziekprojecten gedaan en een daarvan was haar eigen groep Aquarela do Brasil waarin ze Braziliaans repertoire heeft gezongen van onder andere Joao Gilberto, Antonio Carlos Jobim en haar persoonlijke favoriet Elis Regina. Deze laatste is ook een inspiratiebron geweest: “Ik ben een perfectionist en ik leg de lat voor mezelf hoog met zingen. Toch kun je wel eens van die dagen hebben dat je bepaalde noten niet haalt. In het begin vond ik dat vreselijk maar nu ga ik daar iets makkelijker mee om. Van Elis heb ik meegenomen dat je niet altijd perfect hoeft te klinken. Zij zat er ook wel eens naast maar ze was briljant, virtuoos, en zong met veel emotie en spelplezier”.
Luistert Izaline zelf eigenlijk nog naar muziek de laatste tijd? “Ik luister vooral naar muziek als ik in de auto zit. Dat zijn eigenlijk de enige momenten dat ik echt in de gelegenheid ben om naar muziek te luisteren. Ik hou van verschillende soorten muziek: pop, salsa, latin, jazz. De laatste tijd luister ik veel naar Rita Reys bij wie ik nu lessen volg maar ik luister ook graag naar groepen en artiesten als Los Van Van, Juan Luis Guerra en Silje Nergaard”. Ze graait tussen de papieren en CD’s op tafel en toont vervolgens met trots de kaartjes die ze heeft voor het concert dat Silje Nergaard in mei in Paradiso geeft.
Door de jaren heen heeft Izaline internationaal al behoorlijk aan de weg getimmerd en heeft ze in veel landen en op prestigieuze plekken opgetreden. Een van de leukste ervaringen was de tour die ze heeft gemaakt door Mexico in 2005 tijdens de promotie van de CD Krioyo.
“De shows waren onderdeel van een groot festival. Drie weken lang tourden we op de ouderwetse manier met een touringcar door het prachtige land. We hadden ontzettend veel plezier. Overal waar we kwamen ging het publiek uit hun dak. De muziek sloeg zo goed aan. De mensen waren ontzettend aardig en we werden overal zo goed behandeld en altijd lekker eten. We hadden waarschijnlijk nog wel 25 shows kunnen doen” vertelt ze enthousiast.
De internationale optredens zetten zich ook binnenkort voort want in juni zal Izaline met haar band voor een aantal optredens afreizen naar New York. Voor veel artiesten is het een droom om ergens op de planken van New York te staan. Izaline is er toch redelijk nuchter onder:
“Natuurlijk vind ik het leuk om in New York op te treden maar het is ook weer niet zo dat daarmee mijn grootste droom is uitgekomen. Ik ben er ooit een keer eerder geweest met Michiel Borstlap om met een project van hem mee te doen en nu mag ik er dan solo spelen. Ik weet nog niet eens welke lokaties ik ga aandoen (ze pakt haar laptop erbij om informatie te achterhalen en constateert dat het bekende Joe’s Pub een van de lokaties blijkt te zijn). Volgens mij zijn de jongens van de band er nog enthousiaster over dan ik. Die staan zowat te springen”!
Nieuw terrein dat ze zal betreden is Indonesië, waar ze Izaline nog niet kennen. Ze zal daar zeven optredens geven in het kader van haar programma Singing Stories dat afgelopen januari in première is gegaan als onderdeel van het literaire festival Winternachten.
“Winternachten is een tweejarig project. We zijn in januari begonnen. Ik zing zelf geschreven liedjes die zijn gebaseerd op volksverhalen uit verschillende landen en culturen. Het programma is nog steeds in ontwikkeling en ik schrijf dan alleen of met Ed Verhoeff ook steeds weer liedjes erbij . We zijn er pas mee in Cura §ao, Sint Maarten en Aruba geweest waar men heel enthousiast heeft gereageerd. We gaan er ook mee naar Zuid Afrika en Suriname en mogelijk komt er een Nederlandse theatertour”.
Vorig jaar bracht Izaline haar vierde CD, Kanta Hélele, uit. Deze CD ligt in het verlengde van voorganger Krioyo waarmee ze eer doet aan de traditionele muziekstijlen van haar geboorteland. Wil de ambassadrice van Cura §ao, zoals ze vaak wordt betiteld, nog een zelfde plaat uitbrengen om zo een trilogie te vormen?
“Ik weet het nog niet. Ik vind het hartstikke leuk om die muziek te maken maar ik wil ook niet in een hokje worden geplaatst anders krijg ik straks het gevoel dat ik niets anders meer mag doen. Misschien kom ik wel met iets heel anders&hellip”.
Dat Izaline niet in een hokje wil worden geplaatst heeft ze recentelijk getoond met een artistieke triomf tijdens de double bill concerten met het Peter Beets Trio waarin ze selecties van Porgy & Bess ten beste liet horen. Is het niet wennen om met een Peter Beets Trio te spelen of met haar reguliere band?
“Met Peter heb ik een geweldige tijd gehad. Het was leerzaam maar soms ook best moeilijk om samen te werken. Dat heeft ermee te maken dat wij beiden bandleiders zijn en dan ga je opeens een samenwerkingsverband aan en loop je soms wel eens tegen meningsverschillen op. Gelukkig heeft het verder allemaal goed uitgepakt en vind ik het heel jammer dat het is afgelopen. Ik zal die tijd enorm gaan missen. Ik hoop dat er nog vervolgconcerten komen in het najaar”.
Het zou toch leuk zijn als er een CD komt van dit project&hellip
“Die vraag heb ik eerder gehoord maar er zijn niet direct plannen. Dit project is in eerste instantie bedoeld als theatertour. Het zou op zich leuk zijn maar dan wil ik er ook wel iets moois van maken en niet alleen maar een opname van een live optreden gebruiken. Daarbij moet je ook afvragen of er wel voldoende markt voor is voor een dergelijke CD. Dat is best een dure aangelegenheid en als je vervolgens met een overschot aan CD’s zit dan is dat wel zonde. Je maakt geen CD’s om het maken van CD’s”.
Zijn er nog specifieke artiesten met wie ze zou willen samenwerken?
“Niet direct maar wat ik wel interessant zou vinden is om eens te worden geproduceerd door iemand. Ik stel me dan zo voor dat ik met een aantal kale liedjes kom aanzetten en daar vervolgens met een creatieve producer mee aan de slag ga. Dat lijkt me erg leuk”.
Er moeten nog een paar portretten van Izaline worden gemaakt en onze fotografe stelt voor om een charmant speeltuintje vlak achter haar huis als locatie te gebruiken. Als ze zich in de schommel laat fotograferen vragen we nog aan haar wat haar volgende doelen zijn: “Hmmm&hellip nog beter zingen. Ik hoop tot mijn tachtigste door te kunnen gaan met zingen. Daarnaast zou ik ook liedjes voor anderen willen schrijven. Soms krijg ik wel eens die vraag om wat voor andere artiesten te schrijven en dan maak ik iets maar dan kan ik er geen afstand van doen en dan gebruik ik het uiteindelijk zelf. Ik zou moeten leren om dat los te laten. En verder&hellipde muziek die ik maak is misschien niet voor een hele grote doelgroep maar de mensen die deze muziek leuk vinden hoop ik wel allemaal te kunnen bereiken en voor te kunnen spelen. En dat hoop ik voort te kunnen zetten”!
Izaline Calister is de komende tijd met regelmaat op tournee en ze zal ook in Nederland weer een reeks concerten geven. Voor de meest actuele informatie over Izaline’s activeiten kun je kijken op haar officiële website.
Izaline Calister -
website
Woensdag 23 Mei 2007 at 10:36 pm
Studio Orka: Lava, of de ontdekking van &hellip
Door Barbara Klomp met foto's van Anna van Kooij en Studio Orka (klik voor
vergroting). Gezien op Festival aan de Werf, 18 mei 2007
“Wacht daar maar onder de bomen, dan wordt u zo gehaald.” Dus daar stonden wij te wachten, onder de bomen in het Griftpark. Een deel van het publiek, vond het wachten te lang duren en deed een wedstrijd ‘zo-hard-mogelijk-van-een-grasheuvel-af-rollen’. Tot er een mevrouw naar ons toe kwam, een vrouw met laarzen aan en een helm op.
Zij is Brenda, zo stelt ze zich voor. En ze is de Financial Manager van de bodemonderzoekers. De baas zo gezegd. Ze nodigt ons uit mee te gaan naar hun onderzoekertent, maar niet zonder de nodige waarschuwingen (geen trillingen veroorzaken, dus niet stampen, misschien is Dominique wat humeurig, en vooral zwijgen over alles wat je ziet, het is heel spannend en heel geheim!).
In de houten tent, een heuse bouwtent, waar grote buizen een kleine tribune vormen, maken we kennen met de rest van de medewerkers. Dominique is de strenge en achterdochtige Hoofd Bodemonderzoeker en net als hij nogal chagrijnig toestemt dat wij in de tent mogen meekijken, struikelt Katrien binnen. “Geen trillingen!” roepen Brenda en Dominique. En dat is meteen de kennismaking met Katrien, de stagiaire, het meisje dat alles goed bedoelt, maar alles steeds net fout doet. De underdog waar we nu al van houden.
Zij onderzoeken de bodem, “da’s onze job”. Maar nu, steeds als ze 14 of 15 meter diep zijn, gaat de boor niet verder. En steeds blijken ze op een koffer te stuiten. Elke keer weer. Ze horen gekrabbel en gelach. Soms zelfs pianospel, flarden van gesprekken. En ze zijn er achter wat dat is. Maar dat is geheim. Vooral Dominique is daar erg stellig in. Hij wil het liefste dat wij, zijn publiek meteen weer de tent uit gaat. Want dit is zo bijzonder! Hun ontdekking is zo uniek! Dat mag eigenlijk niemand weten.
We komen tot een compromis en leggen een eed af. “Fluister na mij&hellip ” begint Dominique. En wij fluisteren hem na. Wij leggen de gelofte af, en beloven niets te zeggen over wat wij zullen zien. Niets. Nada. En dan ook echt niets. Nee echt niet. En aangezien Dominique ons persoonlijk aanspreekt, durven we niet anders meer, zelfs als we dat zouden willen.
Dus ik houd mijn mond. Ik zeg niet van wat ik heb gezien. Ik zou toch niet geloofd worden. Want wat ik zag, daar in de diepste kronkels van het Utrechtse Griftpark, dat zal niemand snappen. Het is te ingrijpend. Als dit bekend wordt dan, nouja, dan zal niets meer hetzelfde zijn.
Na een minuut of vijftig verlaten wij de tent. Wij vrienden voor het even. Wij hebben net iets geheims gezien, of sterker nog, wij maakten zelfs even deel uit van een complot. En omdat de voorstelling zo fris en krachtig gespeeld wordt, hoef je echt geen zes te zijn erin te geloven.
Misschien dat het helpt. Misschien dat je net iets meer mee kan gaan en mee kan doen. Maar ook menig vader, moeder, opa en oma, roept en kijkt, slaakt een zucht van verbazing en blijft bij zijn of haar eed. Wij zullen niets zeggen van wat er zich in deze tent afspeelt. Alleen dan, dat het zeer de moeite waard is om zelf te gaan kijken!
Studio Orka -
website
Festival aan de Werf -
website
Woensdag 23 Mei 2007 at 9:00 pm
Lancering Beyond grenzenloos muziekmagazine
Lancering Beyond grenzenloos muziekmagazine
Woensdagavond 23 mei is de eerste editie van Beyond vanuit het Bimhuis in Amsterdam gepresenteerd door Uitgeverij de Inzet*. Beyond is het eerste tijdschrift in Nederland en België dat de muziekwereld zo crossmediaal naar de lezer brengt.
Beyond is een tweemaandelijks muziektijdschrift, cd, website en webradio in één. NPS Output is het webradiokanaal waarmee Beyond samenwerkt. Vanaf donderdag 24 mei is Beyond in Nederland en België in winkel, kiosk en speciaalzaak te koop.
Als een gerieflijke gids geeft het blad overzicht en inzicht in de grote kakofonie aan lokale en globale geluiden van vandaag. Beyond slecht de muurtjes die er ooit tussen klassiek, traditioneel en pop werden opgetrokken. Ook in geografische zin, want Beyond besteedt aandacht aan muziek uit alle vier windstreken: zowel aan bands en artiesten uit Nederland en België als die uit Barcelona en Bombay, de Sahara en Siberië.
Beyond ontsluit onderwerpen, voorziet ze van context en maakt ze toegankelijk voor een breder publiek. Beyond biedt met een concert- en festival-agenda, cd- en boekrecensies een overzicht van het enorme mondiale muziek aanbod.
Daarnaast gaat elke uitgave vergezeld van de cd Sounds From Beyond, vol eigenwijze muzikale ontdekkingen. De website vult actueel aan wat in het tijdschrift staat, de artikelen en recensies worden hoorbaar gemaakt via uitzendingen en media-on-demand van NPS Output.
In dit eerste nummer speciale aandacht voor onder meer de zomerfestivals met de Amsterdam Klezmer Band, Ojos de Brujo, Shantel, Manu Dibango, Fanfare Ciocarlia, Ensemble Gending en Gnawa Crossroads.
De redactie bestaat uit Stan Rijven (hoofdredactie), Ben Mendes (NPS Output) en Saskia Törnqvist. Naast de medewerking van ervaren journalisten uit de sector zal Beyond een podium bieden aan jong journalistiek talent.
Uitgeverij de Inzet, is een samenwerkingsverband van Keijser 18 Mediaproducties en Landgraphics is gespecialiseerd in uitgaves op muziekgebied met bladen als Slagwerkkrant (al 25 jaar), Gitarist, Interface, Akkoord Magazine, Keyboard Plus en Zing Magazine.
Beyond grenzenloos muziekmagazine mét cd: Sounds From Beyond
website:www.beyondmagazine.nu
webradio:www.npsoutput.nl “ klik op specials
Woensdag 23 Mei 2007 at 6:58 pm
Le Souk: le dit du bambou “ souk de la parole
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
Afgelopen donderdag opende Festival aan de Werf niet zoals gebruikelijk op het Neude maar in het Griftpark alwaar gedurende het eerste festivalweekend Le Souk van Compagnie Caracol & Bambuco verrezen was. Le Souk of voluit Le Souk: le dit du bambou “ souk de la parole is een soort van grote markt van bamboe, waar verhalenvertellers als marktkooplieden hun kramen bemannen. Daags na de opening ben ik ’s middags al vroegtijdig naar het Griftpark gegaan.
Het Australische gezelschap Bambuco kende ik al. In 2003, in het Belgische Leuven tijdens Leuven in scene, hadden ze een enorme bamboe-installatie gebouwd van enkele tientallen meters hoog. Wekenlang waren ze daar mee bezig geweest. Uiteindelijk werd de installatie in Leuven aangekleed met vuurpotten van de Franse groep Carabosse. Prachtig was dat. Vooral ’s avonds.
De omschrijving van Le Souk in het programmaboekje had mijn nieuwsgierigheid gewekt. Verhalen, gedichten “shoppen” in een sprookjesachtig decor en onder het genot van een kopje thee. Dat klonk veelbelovend. Uiteindelijk was ik veel te vroeg in het Griftpark gearriveerd. De constructie van bamboe viel meteen op. Weliswaar niet zo hoog als wat ik eerder van Bambuco gezien had maar wel erg fraai. Nadat de installatie voor publiek, weliswaar ruim 15 minuten te laat, geopend was, was de vraag wat te doen. Echter na enkele minuten werden de aanwezige bezoekers, het was niet echt druk met circa 50 mensen, verwelkomd middels een muziekstuk, gespeeld op een prachtig instrument van bamboehout en een toespraak in het engels. Uitgelegd werd dat er in de vier gedeelten van de installatie diverse soorten van performances zouden plaatsvinden.
Ik ben niet zo heel lang gebleven maar kreeg wel mee dat mensen interactief konden meedoen. Het interactieve gedeelte bestond meestal uit het aandragen van onderwerpen waarbij dichters o.a. al brievenschrijvend en voordragend aan de slag gingen. Zeer amusant en knap. In een ander gedeelte werd het publiek vermaakt met liedjes en verhaaltjes van een Franse dame. Op een knappe levendige wijze werden deze verhaaltjes en vertellingen meteen ter plekke door een Nederlandse jongedame vertaald. In weer een andere hoek kon men middels een koptelefoon allerlei wereldse geluiden beluisteren. En ongetwijfeld waren er nog wel meer activiteiten in de loop van de middag. Helaas heb ik die niet meer gezien. Kortom; weer eens wat anders. En dat in zo’n mooie architectonisch bouwwerk.
Persoonlijk had ik andere verwachtingen van het gehele project. Ik had bijvoorbeeld een wat intiemere setting verwacht. Meer afgedekt bijvoorbeeld met doeken ofzo. Nu oogde alles wel erg transparant en niet zo sfeervol (ook de thee ontbrak). Echter wellicht zou het hele gebeuren ’s avonds en met meer bezoekers wel anders geoogd/ gevoeld hebben. Ach ja, ’t is natuurlijk ook maar net welke voorstelling jezelf vantevoren van iets maakt&hellip
Hoe dan ook is het een prachtig initiatief. Een initiatief dat wel tijdens Festival aan de Werf, hier in Nederland, te zien is geweest. En wie het gemist heeft kan komende zomer nog terecht tijdens het Festival Chalon dans la rue. Daar staat de installatie van 18 t/m 22 juli. Een unieke combinatie om je vakantie in Frankrijk te combineren met veel straattheater. Ervaar Le Souk daar in Franse (vakantie)sfeer. Le Souk: le dit du bambou “ souk de la parole is een coproductie van Lieux Publics, L’Abbattoir, La Paperie en Angers (Frankrijk) en Huis, Festival a/d Werf (Nederland) en wordt ondersteund door In Situ, een Europees netwerk voor de ontwikkeling van straattheater.
Bambuco - website
Compagnie Caracol - website
Festival aan de Werf - website
