Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK

Vrijdag 30 Mei 2008 at 7:13 pm

Hamel doet live zijn liedjes eer aan

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting) Paard van Troje, Den Haag op 16 mei 2008.

'Wat istie leuk!' roept een toeschouwer keihard vanuit de zaal terwijl Wouter Hamel in zijn eentje op het podium een intens mooi 'Useless Fraud' staat te zingen, zichzelf eenvoudig begeleidend op een gekleurd akoestisch gitaartje. Hamel is dan al lang zover dat het Haagse Paard van Troje na vijf kwartier spelen uit zijn hand eet. Hamel is eind maart begonnen aan een tour die hem langs alle grote clubs van de Lage Landen voert. Het is hard gegaan met Hamel. Zijn debuut CD werd vorig jaar met gejuich ontvangen. Een fijne mix van jazz-, en popinvloeden, vrolijke melodieën die swingend en laidback kunnen uitpakken. Deze omlijsting wordt ingevuld met Hamel's prettig in het gehoor liggende zwoele stem. Wat volgde waren o.a. vele optredens op festivals en in clubs, een succesvolle tour in Japan, hits met 'Breezy' en 'As Long As We're In Love', een Zilveren Harp en een gouden plaat.

Naast dat hij fijne liedjes brengt is Hamel ook een leuke verschijning. Een frisse jong ogende blonde man (hij is toch al dertig) met een mooie glimlach die er overwegend casual bijloopt. Ook op het podium van het Paard gaat hij eenvoudig gekleed in een zwart V-hals T-shirt, jeans en bootschoenen. Inmiddels is dit ook wel het imago van Hamel geworden. Daarnaast vertelt hij wat over de liedjes en zoekt hij interactie met het publiek.

Hamel laat nagenoeg zijn hele debuut CD voorbijkomen, inclusief de nummers van de 'Limited Edition' van de CD. Nummers als 'Cheap Chardonnay', 'Details', 'Don't Ask' en 'Interpretation Of Love' klinken op het podium voller dan op zijn cd en zijn hier en daar voorzien van improvisatiemomenten waarin vooral pianist Pieter de Graaf van zich laat horen. De jonge muzikant zit als een bezetene achter zijn toetsen en geniet volop van de muziek. De grimassen op zijn gezicht en het constant bewegende lichaam zijn geweldig om te observeren. Ook gitarist Rory Ronde komt meesterlijk uit de hoek met een aantal jazzy solo's. Maar niet alleen deze heren verdienen alle lof, ieder bandlid geeft zich volledig over aan de liedjes van Hamel. Erg leuk is als de hele groep aan de rand van het podium komt staan om een mooie bewerking van 'Ride That Sunbeam' ten beste te geven. Eén van de bonustracks op de 'Limited Edition' van Hamel's debuut CD is de meezinger 'As Long As We're In Love'. Vlak voor het einde van de show wordt dit nummer omgetoverd tot een wel zeer dansbaar geheel waarbij Hamel een slordige 15 man op het podium uitnodigt om mee te zingen en te dansen. Evenzo aantrekkelijk is Horace Silver's 'Filthy McNasty' waarvan het refrein al snel uit volle borst wordt meegezongen.

De presentatie van Hamel's songs op het podium pakt meer dan goed uit. Zijn prettig in het gehoor liggende croonerstem, zijn interactieve benadering, zijn jongensachtige uitstraling en een begeleidingsband die zich voor 100% aan hem overgeeft, leidt tot een anderhalf uur durend concert van grote klasse waarin de muzikant aantoont een uitstekende performer te zijn van zijn eigen composities. Het wachten is op de opvolger van zijn debuut waar we reikhalzend naar uitkijken. Tot die tijd tourt Hamel vrolijk verder en zal hij in juli twee keer in het voorprogramma staan van Doe Maar in de Kuip. Maar er zàl een moment komen dat Hamel op eigen titel de clubs kan verruilen voor zalen als de Heineken Music Hall en Ahoy!

De Band
Wouter Hamel - zang en toetsen
Pieter de Graaf - toetsen
Rory Ronde a.k.a. Kofy Anonymous - gitaar
Sven Happel - bas
Jasper van Hulten - drums
Gijs Anders van Straalen - percussie

Onderwerp: NIEUWS

Dinsdag 27 Mei 2008 at 09:56 am

Mysterieuze show van Holiday on Ice

Tekst en foto's Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Dit najaar viert Holiday on Ice feest! Sinds 1943 hebben 320 miljoen bezoekers de ijsshows gezien, waarmee Holiday on Ice de populairste en meest bezochte live entertainment show aller tijden is. Om dit te vieren, brengt de wereldwijde marktleider in ijsshows de nieuwe, feestelijke show MYSTERY. Een reis door de wereld vol magie, mystiek en spektakel. MYSTERY gaat op 16 oktober in première in Ahoy te Rotterdam. De show toert tot 4 januari 2009 en zal in totaal 11 steden bezoeken. De kaartverkoop is reeds van start gegaan.

Klein stukje geschiedenis
De eerste Holiday on Ice show vond plaats op 25 december 1943 in de Amerikaanse stad Toledo. Aan deze kerstvakantie dankt Holiday on Ice haar naam. Twee jaar later was de ijsvloertechnologie zo verbeterd dat Holiday on Ice een reizende productie werd. Binnen enkele jaren waren de ijsshows een begrip in de hele Verenigde Staten. Daarna veroverde de spectaculaire ijsshow Zuid Amerika, Azië en Europa en aan het eind van de jaren zestig was Holiday on Ice een wereldwijd fenomeen.

Inmiddels is Holiday on Ice 68.530 meter stof, 6.000 schaatsers, 3.250 vierkante kilometer ijs en bijna 25.000 kostuums verder en is de ijsshow drie keer vermeld in het Guinness Book of Records.

Mysterieuze nieuwe show
Het record aantal bezoekers viert Holiday on Ice met een mysterieuze show die bol staat van de raadselen en mysteries. Mystery neemt de toeschouwer mee op een avontuur door ruimte en tijd naar verafgelegen oorden. Van het Verre Oosten tot de wereld van Alice in Wonderland.
Van een magische medley in een Amerikaanse schoolbus, belandt de bezoeker in een swingende act rond de 12 sterrenbeelden. Vervolgens komt het publiek via een opzwepende zigeunerdans terecht in een donker woud bij de trollen. Deze groepsscène vormt een visueel mysterie...

“Ik ben altijd gegrepen geweest door raadsels, magie en mysteries, dus het leek me een geweldig uitgangspunt voor een show. Dat wat je niet bevatten kunt, dat wat tovenarij blijft en een beetje schimmig is, dat vind ik prachtig.” aldus Anthony van Laast, Artistiek Directeur van MYSTERY.

Meer dan vorige ijsshows is MYSTERY een echte familieshow geworden. Met naast de bekende volwassen scènes veel speelse elementen voor kinderen.
Bovendien krijgt deze show van Holiday on Ice een feestelijk tintje. De locaties zijn zo aangekleed dat het publiek bij binnenkomst direct in een feestelijke stemming komt. De show bevat tevens een verrassing van formaat, maar dit hoort nog even tot de mysteries van MYSTERY

Reserveren voor MYSTERY?
Tickets zijn nu te bestellen via TopTicketLine: 0900 “ 300 3000 (7dgn/wk, 10-22 uur, 45cpm) of via www.holidayonice.nl.

Onderwerp: STRAATTHEATER

Maandag 26 Mei 2008 at 08:07 am

De Tuin der Lusten: avondje Oerol op de wal

Op donderdag 15 mei startte de eerste editie van een serie van drie van Festival De Tuin der Lusten. De Tuin der Lusten is een festival dat op zich (particuliere) Overijsselse landgoederen afspeelt. Het aangeboden programma is avondvullend en kan desgewenst rond etenstijd al beginnen met een passende maaltijd in een passend decor. In dit geval op landgoed Hessum in een prachtige “open” tent alwaar heerlijke streekgerechten bereid werden. De bezoekers werden vanaf landgoed Vilsteren in een soort van paardentram hier naartoe vervoerd.

Voor bezoekers die alleen het programma met theater, dans, beeldende- en eetbare kunst wilden meemaken startte het programma, ook met een ritje met de paardentram, rond 19.30 uur/ 20.00 uur. Vanaf dat tijdstip kon men rond Huize Hessum onder het genot van een zelfbereid bakje pruttelkoffie of een drankje een prachtige korte performance Ode van Merel Kamp meemaken, in de installatie met enorme penissen van Liesje Smolders rondwandelen, de eetbare kunst van Julie Aldivina Thérond en beelden van Kees Hoogendam bewonderen of deelnemen aan een prachtig mini project van Dries Verhoeven. Stuk voor stuk kleine maar o zo mooie kunstuitingen.

Voordat de “terugreis” per paardentram begon was er nog de bijzondere dansvoorstelling van Satya. Een choreografie tussen een violiste, danseres en geit. De violiste nam musicerend, la de rattenvanger van Hamelen, de groep verzamelde bezoekers mee naar een prachtig plekje achter het landhuis, alwaar de korte dansvoorstelling plaatsvond. Helaas wilde de geit niet echt meewerken (volgens mij), maar desondanks vond ik het helemaal de moeite waard.

Inmiddels was het gaan schemeren en gingen we zoals eerder gezegd terug richting landgoed Vilsteren. Daar in het bos werden we afgezet en via een met sfeervolle lichtjes aangelicht pad het bos mee ingenomen. Hier stonden nabij een groot open veld waar grote en kleinere windmolens opgesteld stonden drie musici om ons te amuseren.
In afwachting van zo leek het ‘t. Maar op wat? Toen opeens een trein langskwam, de spoorbomen in de nabijheid met belgerinkel dichtgingen, startte de wandeltocht. D ¡t was dus het startsein. Dit teken verwees, zo bleek mij later, na een oud verhaal over een trein die (n)ooit in Vilsteren stopte.

Vervolgens gingen we in twee groepen het bos in. Ik zat in de groep onder leiding van een Frans meisje dat haar best deed het liedje van Roodkapje te zingen. Dit deed ze hilarisch maar wonderwel goed.



Na een korte wandeling kwamen we bij een soort van open plek waar allerlei vernuftige installaties stonden. In een rustige tempo was er van tijd tot tijd bij iedere installatie en vaak bij meerdere tegelijk wat te doen. Groupe ZUR uit Frankrijk had zich hier namelijk geïnstalleerd met haar voorstelling Parlabres. Zij zijn ware kunstenaars in het creëeren was bijzondere sferen middels het gebruik van vooral beeldprojecties, eigenzinnig installaties en geluid.
Ik ken ze van een drietal Oerol-edities en ben groot fan van hun werk.
Geheel objectief ben ik dan ook niet maar ik vond het heerlijk deze groep weer aan het werk te zien. Ook hoorde ook geluiden van enkelen die het hele gebeuren wilden snappen maar dit niet deden&hellip. “Ach, denk ik dan, een verhaal is toch niet perse nodig om iets mooi te vinden&hellip..”
Ik had genoten en zeker weten velen met mij. Het was een zeer fijne ervaring en ik kijk al uit naar het volgende Tuin der Lusten op landgoed de Helmer nabij Enschede.

Een soort van avondje Oerol op de wal.

Afspraak op 5 t/m 8 juni met op het programma Theatergroep Compagnie Un Loup pour l’Homme, Yoanna, G.raldine, Babok, Marlijn Franken en Marko de Kok.

Groupe ZUR
Dries Verhoeven
Liesje Smolders
Merel Kamp
Kees Hoogendam
Aldivina
Satya

Onderwerp: STRAATTHEATER

Zondag 25 Mei 2008 at 9:56 pm

Maria Peligro terechte winnaar tijdens Buitenkans

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

’t Is inmiddels medio mei en het straattheaterseizoen is alweer in volle gang. Begin april begon het v.w.b. de Benelux in het Belgische Ieper alwaar onder natte en koude omstandigheden het spits afgebeten werd. Die gelegenheid liet ik aan me voorbijgaan. Ik ben liefhebber maar dit zag ik nog even niet zitten. Mijn zomerfestivalseizoen begon in het Pinksterweekend in Leuven alwaar Leuven in scene een prachtige editie met maar liefst 80.000 bezoekers doormaakte. Vervolgens festival De Tuin der Lusten waar ik al eerder over schreef en afgelopen weekend Buitenkans.

Buitenkans is een soort van podium bedoeld om nieuw, onbekend en jong talent de kans te geven zich te presenteren aan het publiek en mogelijke organisatoren. Na vier jaar in Nijverdal gehouden te zijn besloot de organisatie Kunsten op Straat, de stuwende kracht achter het festival Overijssel op Straat te verhuizen naar Enschede in de hoop daar een bredere basis te vergaren. Zaterdagochtend rond 10 uur meldden zich bij Cultureel Centrum Prismare de eerste groepen van de circa 40 stuks die zich ingeschreven hadden. De meeste groepen doen mee aan een soort talentenjacht waarbij de winnaars naast de roem en eer betaalde optredens kunnen winnen. Zelf ben ik niet zo’n voorstander van dit concept. Ik bedoel dat de acts eigenlijk niet goed met elkaar te vergelijken zijn. Appels en peren&hellip&hellip
Niettemin is er dus voldoende animo en is er een kundige internationale jury van 18 mensen uit het straattheatercircuit samengesteld.



De zaterdag met vooral programmering in de binnenstad, ook de vernieuwde wijk Roombeek is speellocatie, verloopt stroef. Reden hiervoor is het druilerige weer. Veel groepen kunnen niet spelen; anderen spelen wel en het aanwezige publiek amuseert zich goed. Ik wordt echter helemaal blij als ik zomaar uit het niets prachtige voorstellingen spot. En dat zomaar op een regenachtige zaterdagmiddag. Hier had ik niet echt op gerekend.

Dat beloofde wat voor de zondag.
En die zondag werd toch mooi.
Het weer was stralend.
Het programma werd noodgedwongen op het laatste moment van de binnenstad verplaatst naar die vernieuwde wijk Roombeek (acht jaar geleden weggevaagd door de vuurwerkramp) vanwege de huldiging van FC Twente.
Misschien geluk bij een ongeluk want het pakte allemaal zéér goed uit.
Er was volop publiek dat heel gericht voor de voorstellingen kwam. En dat is het mooiste publiek dat je je wensen kunt.
En zij die kwamen kregen helemaal gelijk, want er was veel moois te zien.

Wat te denken van dansgroep DAP die op aanstekelijke Indiase/Hindoestaanse muziek een flitsende show brachten. De Belgische jongens van Les Daltonies met hun beatbox-act waren ook zeer goed. Ok, hun act vereist nog wel wat regie van buitenaf maar technisch zijn deze gasten veelbelovend. Hou dit in de gaten.
Deze twee groepen zaten dus niet in de top 5.
Had echter zomaar gekund wat mij betreft.
De toppers van deze talentenshow waren uiteindelijk op 5, Hendrik & Co uit Belgie, op 4 Tragic Trio (Nederland); Statuesque (Australië), een soort van levend standbeeld maar dan anders (orgineel en grappig), op 2, en tevens publieksfavoriet The Beefcake Boys uit Duitsland (verrassend, grappig, eigenzinnig) en topper en onbetwist nummer 1 Maria Peligro uit Argentinië.
Deze kleine dame, ze meet maar 1,60 m, zag ik een aantal jaren geleden als “opvulact” tijdens Theater in de Piste in Neerpelt. Ik vond haar act toen al leuk. Ze is echter, niet qua lengte, maar zeker te meer als persoonlijkheid en met haar act gegroeid. Ze verwerkt diverse facetten in haar act. Ze heeft charisma, is clownesk, doet een beetje aan acrobatiek, nodigt publiek uit om mee te doen; ik vind het geweldig.
Als er toch een winnaar moet zijn dan is dit helemaal terecht.



Op voorhand had ik geen hoge verwachtingen bij deze talentenjacht. Gelukkig kreeg ik ongelijk. Ik denk dat zeker zo’n tien acts zeker niet zouden misstaan op de betere straattheaterfestivals. Chapeau voor Kunsten op Straat, chapeau voor programmeur/artiest Lee Hayes (die ook dit jaar de straattheaterprogrammering voor Oerol voor zijn rekening neemt).

Het straattheaterseizoen duurt nog lang. Ook in Overijssel is veel te zien. Check de website(s) voor meer informatie.

Buitenkans - website
Kunst op straat - website
Leuven in Scene - website

Onderwerp: POP-ROCK

Zondag 25 Mei 2008 at 9:36 pm

Infadels-feestje in de Melkweg

Door Michaela Meijer met foto's van Ronald Blinderman (klik voor vergroting)
12 mei 2008 De Melkweg Amsterdam

Duidelijker kan een band niet zijn met de titel van hun eerste album: “We’re not The Infadels”.
Ik ging 2e Pinksterdag niet naar The Infadels in de Melkweg, maar ik ging naar Infadels in de Melkweg. Goed om te weten, je zou toch zomaar iemand tegen het hoofd stoten met het uitspreken van een verkeerde bandnaam.

Infadels, een 5-man sterke band, bestaande uit Bnann Watts (vocalen, gitaar), Matt Gooderson (gitaar, vocalen), Wag Marshall Page (bas, vocalen), Richie Vermin (alleskunner: toetsen, beats, elektrische drum, vocalen) en Alex Bruford (drums).
Het eerste album “We’re not The Infadels”, kwam uit in 2006 en na in datzelfde jaar te hebben gespeeld op Pinkpop, Parkpop en Lowlands, was Infadels een begrip in Nederland in de rock- gelardeerd met dance-scene.
Op 23 juni 2008 zal het tweede album “Universe in Reverse”uitkomen.
Spannende tijden voor de mannen, want zal dit album met hetzelfde enthousiasme in de armen worden gesloten als het eerste album? Een feestje zou het worden in de Oude Zaal van de Melkweg had ik vernomen van een Infadel-fan. De tent zou op z’n kop gaan, het dak eraf en meer van dat al. Daar is niets van gelogen. Als ik uit mijn concertervaringen mag putten is het over het algemeen genomen zo dat het publiek vaak even warm moet draaien voordat het dak eraf gaat.
Zo niet bij (de) Infadels.
Het feestje wordt geopend met “Jagger ‘67” en al bij de eerste noten die gespeeld worden, begint het publiek te springen. De sfeer zit er echt direct in.



Ongelofelijk maar waar, ik kijk mijn ogen uit naar al die springende mensen. De vloer leek wel 1 grote trampoline.
En niet alleen op de vloer, ook op het podium was het één en al beweging. Je zou er al moe van worden door er alleen maar naar te kijken. Wat een tomeloze energie. Vooral alleskunner, Richie Vermin, heeft mij het meest verbaasd en laten lachen door zijn doorlopende ongecontroleerde springende bewegingen, ondertussen muziek makend natuurlijk. Ook drummer Alex Bruford trok constant mijn aandacht, maar dat had meer te maken met het feit dat het leek alsof hij de maat aangaf met z’n mond. Als een vis op het droge, happend naar zuurstof. Een zeer lachwekkend tafereel.

Een feestje hebben ze er zeker van gemaakt. Als een stel enthousiaste jonge honden speelden ze het dak eraf met vele nummers van het eerste album, waaronder Topboy, Murder that Sound en Girl that speaks no words.
Ook van het nieuwe, nog uit te komen album, werden een aantal nummers gespeeld, waaronder de op 16 juni 2008 nog uit te komen single “Free things for poor people”.
We werden zelfs verwend met een cover, Adamski’s Killer. Een unicum volgens zanger Bnann Watts, speciaal voor ons Nederlanders.
In de toegift uiteraard de 2 grootste hits van Infadels, “Love Like Semtex” en “Can’t get enough”.
Met een oorverdovend applaus en een nog meer oorverdovend gejuich verlieten de heren vervolgens, nat van het zweet, maar ongetwijfeld met een meer dan voldaan gevoel door zoveel enthousiasme, het podium.

Infadels zijn zeker een feestje, daar is geen woord over gelogen.

Infadels - website

Onderwerp: NIEUWS

Zondag 25 Mei 2008 at 9:26 pm

Pendelbussen naar Oerol

Pendelbussen naar Oerol

Reis direct vanuit je woonplaats/regio met een luxe touringcar naar Harlingen-haven. Terug loop je uit de boot direct de touringcar in, die je snel en comfortabel thuisbrengt. Dus niet overstappen, geen NS-vertragingen, geen gezeul met bagage, sneller en goedkoper dan de trein met 40% korting. Daarnaast reis je met mede-Oerolbezoekers, wel net zo gezellig. Oerol begint bij je thuis deze lente!

Spelregels
1) Je kunt je reservering tot maximaal 1 week voor vertrek gratis wijzigen of annuleren.
2) Bij onvoldoende inschrijvingen kan de vertrektijd iets vroeger (heenreis) of iets later (terugreis) worden.
De definitieve vertrektijd ontvang je 6 dagen voor vertrek.

http://www.festivalbussen.nl/

Onderwerp: NIEUWS

Zondag 25 Mei 2008 at 12:05 pm

LINE UP THE MUSIC IN MY BACKYARD COMPLEET

LINE UP THE MUSIC IN MY BACKYARD COMPLEET

Fanfarlo, Femke, Blaudzun en Hit Me TV treden zaterdagmiddag 14 juni op tijdens The Music In My Backyard. The Music In My Head is het muziekfestival dat de zomerse sfeer van festivals combineert met de goede geluidskwaliteit van een indoor poppodium, het Paard van Troje. Ook dit jaar zal, voor de zevende keer, The Music In My Head grote namen en nieuwkomers brengen; pure muziek in een intieme setting. THE MUSIC IN MY BACKYARD

The Music In My Head, tweedaags festival in Den Haag, organiseert The Music In My Backyard. Dit buitenprogramma vindt plaats op zaterdagmiddag 14 juni met free music, cheap beers and lots of sunshine! The Music In My Backyard wordt gehouden in de achtertuin van de Prinsegracht 8 (naast het Paardcafé), Den Haag.
Zaterdag 14 juni “ Aanvang: 12:00 uur “ Toegang: gratis

The Music In My Head is het muziekfestival dat de zomerse sfeer van festivals combineert met de goede geluidskwaliteit van een indoor poppodium, het Paard van Troje. Ook dit jaar zal, voor de zevende keer, The Music In My Head grote namen en nieuwkomers brengen; pure muziek in een intieme setting.

VRIJDAG 13 JUNI 2008: Sinéad O’Connor, Stephen Malkmus & The Jicks, The Notwist

ZATERDAG 14 JUNI 2008: Supergrass, Joan As Police Woman, The Charlatans, Tokyo Police Club, The Futureheads, Fanfarlo, Hit me TV, Blaudzun en Templo Diez

Op vrijdag bezet het festival de Grote Zaal van het Paard; het programma voor vrijdag 13 juni is rond. Het optreden van Sinéad O’Connor betreft een unieke solo performance, slechts begeleid door één muzikant. Op zaterdag 14 juni worden als vanouds ook de Kleine Zaal en het Paardcafé erbij betrokken.

INFO & KAARTVERKOOP THE MUSIC IN MY HEAD
De zaalindeling en het volledige tijdschema kun je enkele dagen van tevoren vinden op onze website: www.themusicinmyhead.nl.
Vrijdag 13 juni € 25,-, zaterdag 14 juni € 25,-, 2-dagenkaart (vr/zat) € 45,-, prijzen exclusief servicekosten.

Kaartverkoop via de kassa van Het Paard van Troje (Prinsegracht 12, Den Haag) en www.paard.nl, het Haags Uitburo, en Ticketservice, www.ticketservice.nl, telefonisch via 0900-3001250 (45cpm) en bij Plato Den Haag (Schoolstraat 22, Den Haag).
voor meer informatie:
The Music in my Head
info@themusicinmyhead.nl
tel: 070 3462355

Onderwerp: WERELDMUZIEK

Donderdag 22 Mei 2008 at 9:11 pm

In gesprek met Ntjamrosie

Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland

“Ik ben niet alleen maar zangeres: ik ben ook een slimme meid en artistiek onderlegd”.

Het is een druilerige grauwe woensdagochtend als we ons begeven naar het Rotterdamse Blaak waar we in het café grenzend aan de Openbare Bibliotheek een ontmoeting hebben met het opkomende talent Ntjamrosie. Deze 25-jarige in Kameroen geboren zangeres bracht in januari haar debuut CD Atouba uit. Een album om van te watertanden gegeven de zeer prettige mengeling van Westerse en Afrikaanse ritmes, overgoten met een jazz en soulsausje en ingevuld met warme en soulvolle zang van de zangeres zelf.

Ze is derdejaarsstudent aan het Rotterdamse Conservatorium waar ze zich specialiseert in zingen. Een uitdagende studie die haar inspireert om na te denken over muziek en om met een open blik de wereld van muziek te betreden. Rosie moet vandaag ook naar school maar er is voldoende tijd voor een interview.

De zangeres gaat geheel in casual zwart gekleed met een grijze sjaal en een grijze pet waaronder een stukje van haar kroeshaar tevoorschijn komt. Een paar behoorlijke gekleurde oorhangers en een subtiele ketting kleden het mooie donkere Afrikaanse gezicht af. Een gezicht waarin tijdens het interview veel expressie van afstraalt als ze vol enthousiasme het interview doet met Cultuurpodium want praten doet deze dame graag blijkt tijdens ons gesprek. Wat betekent Ntjam eigenlijk?
Het is gewoon een naam. Net als Rosie. Het is een Bulunaam. Ik behoor tot de stam van Bulu mensen. Als je een Bulu meisje bent dan krijg je een Bulunaam. De kolonisatie van Kameroen door de Fransen bracht hun invloeden mee zoals ook Europese namen. Vandaar dat veel Afrikaanse mensen twee namen hebben. Zo is dus mijn tweede naam Rosie. Ik heb Ntjam en Rosie bij elkaar gevoegd omdat Ntjam voor Afrika staat en Rosie voor het westen. Het Westen ‘meets’ het Zuiden eigenlijk. Ik kan het niet scheiden van wie ik ben.

Geboren in Kameroen maar getogen in Maastricht. Dat zijn toch twee totaal verschillende leefomgevingen. Botsen die twee niet?
Nou, ik was negen toen ik hier kwam en Nederlands moest leren. Ik werd gewoon gedropt in een klas met Nederlands sprekende kinderen. Niemand sprak Frans. Dat was heel erg wennen maar het gaat zo snel. Je wilt vriendjes maken, je wilt erbij horen. Als je jong bent heb je geen issues die oudere mensen hebben en dan gaat het wennen snel. Ik ben altijd een leergierig kind geweest en blijkbaar goed in talen want ik pikte het zo snel op. Maar ik miste natuurlijk wel mijn nichtjes en neefjes. Het is toch anders hier. Ik bedoel: je bent hier veel meer met je gezin samen dan met je familie. Af en toe ga je naar je nichten en neven. Natuurlijk is dat generaliseren want niet iedere Nederlander doet dat maar het viel me wel op. Je voelt je dan eenzaam in het begin. Maar je leert ervan. Ik ben nu drie of vier keer teruggeweest naar Kameroen. Dat moet wel voor mijn ziel en voor mijn rust.
Dan zijn er natuurlijk de ‘gekke’ ziektes in het Westen. Als je Oprah Winfrey opzet en je ziet daar mensen klagen omdat ze vinden dat ze er niet goed uitzien als ze in de spiegel kijken en zichzelf willen veranderen. Dat soort dingen bestaan niet in Kameroen! Je hebt geen tijd voor dat soort onzin! Ik ga m’n neus veranderen, weet je wel? Of: Oh! M’n kont is te dik! Doe lekker normaal joh! Mensen zeuren zo hier! Maar daar in Kameroen is het ook weer zo dat ze het westen het land van de blanken idealiseren waardoor zij ook weer een verkeerde schakeling hebben. Je huid witter maken omdat het mooier zou zijn of je haar glad maken. Weet je? Ik zie de ‘goods’ en de ‘bads’ van allebei. En dat waardeer ik enorm want dat is iets dat mij heel rijk maakt. Heel wijs. Ik weet hoe het hier is en hoe het daar is. Dus als mensen soms vragen: wonen jullie daar nog steeds in hutjes? Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Weten zij veel? Ik weet het soms ook niet. Ik ben ook nooit in China geweest. En daar weten mensen ook niet hoe het hier is. Je kunt er niet niks aan doen dat je wel eens het beeld een beetje verkeerd ziet. We willen allemaal hetzelfde. We willen gewoon familie om ons heen en een lekker leven hebben. En hoe je dat voor elkaar krijgt? Tja, de omstandigheden waar je bent geboren, daar kun je helaas niet voor kiezen. Het zet je heel erg aan het denken, het maakt je minder egoïstisch. Ik ben gewoon heel dankbaar dat ik het leven kan lijden dat ik hier lijdt met twee perspectieven.

Je mag muzikaal gezien wel trots zijn om uit Afrika te komen. Ritme en soul vinden hun oorsprong toch eigelijk daar&hellip
Jaaaa! Vooral ritme. Ennuh&hellip bepaalde spontaniteit. Wat ook mijn sterke kanten zijn. Ik kan nu zo een liedje voor je schrijven. Geen probleem. Geeeen probleem! Het is een bepaalde spontaniteit die je nergens kunt kopen. Dat heb ik heel sterk in me. Dat heb ik echt van daar. Je begint gewoon te zingen. Je begint te dansen. En niemand gaat raar staan te kijken. Dat hoort gewoon bij het leven. Een soort van levensvreugde die je meekrijgt!

Luister je veel naar Afrikaanse muziek?
Ja, ik ben gek op West Afrikaanse muziek. Vooral muziek uit Mali. Als ik de Kora hoor, een soort harp, dat is zo zoooo mooi!

Je voorkeur gaat uit naar de muziek die uit die streek komt?
Ja, West Afrika. Ik ben zelf ook west Afrikaans, misschien is het daarom. Ik wil volgend jaar misschien naar Mali gaan. Ik voel het zo erg! Ik weet niet wat het is. Ik wil dat gaan onderzoeken. Ik wil met die mensen gaan spelen. Ik vind het heel bijzonder die muziek.

Zitten daar ook muzikanten tussen die jou nu al beïnvloeden?
Jaaaa&hellip zeker! Ik ben echt een wereldmuziekliefhebber. Oumou Sangare. Als ik haar ooit ga ontmoeten&hellip zij is de Afrikaanse Erykah Badu! Het is soul maar heel rauw, echt African soul. De teksten gaan ergens over en ze is een mooie vrouw. Dat soort zangeressen inspireren mij. Je moet zorgen dat je een boodschap hebt en dat heeft zij heel erg. Angelique Kidjo is ook zo’n voorbeeld. Die staat er echt en heeft ook zo’n enorme stem. En natuurlijk ook Miriam Makeba. Maar iemand als Sara Taveres vind ik ook heel goed. Het is simpeler maar als ze alleen al lacht&hellip dat is zo mooi om te zien. Ze is geen virtuoos op de gitaar maar dat kleine beetje kan me zo inspireren. Het zijn allemaal mensen die mij heel erg inspireren. En die kant wil ik op. Maar dit is nu en daar sta ik ook heel erg achter maar ik wil straks meer mijn roots naar voren halen. Dat vind ik heel belangrijk.

Je zingt in meerdere talen: Engels, Frans maar ook Bulu. Waarin zing je het liefst?
Ik zing ook in het Spaans en Portugees&hellip op school dan (lacht). Voorkeuren? Nee, niet echt. Alleen als ik een liedje echt op een bepaalde manier voel. Laatst heb ik een liedje geschreven in het Engels en iemand vroeg me of ik het zou gaan vertalen en toen dacht ik: nee, deze is in het Engels&hellip het is goed zo. Een ander liedje moet weer perse in het Frans. Het ligt eraan wat ik voel. Iedere taal voelt ook anders.

Ik hoorde voor het eerst van jou via The Mighty 8 met de liedjes Squeeze The Breeze en Bia Yon. Nummers die nu ook op Atouba staan. Is dat een bewuste keuze geweest?
Ja, die liedjes had ik toen al. Mensen kennen dat dan ook al een beetje. En mensen zijn gek op Bia Yon. Een nummer waar ik heel blij mee ben. Het nummer staat heel dicht bij me. Mensen weten niet waarover het gaat maar ze raken toch ontroert. En dat verbaasde me iedere keer. Het gaat over mijn oma en dat nummer zongen de mensen echt vaak mee. Heel gek. Vandaar dat ik nog meer reden had om het album Atouba te noemen.

Hoe ben jij eigenlijk bij The Mighty 8 betrokken geraakt?
Via via. Ik moest op een dag naar school toen een vriendin van mij vertelde over een project dat The Mighty 8 heette. Een jongen uit de beoordelingscommissie voor het project kende ik ook. Hij had me al een keer benaderd om eens iets op te sturen als ik wat had. Ik dacht&hellipnou ja... het zou wel leuk zijn. Hij belde me nog: Stuur nou op! Ik zat inmiddels in Kameroen in een café te internetten en te botmuilen en toen kreeg ik het bericht: je bent een van de acht! Ik dacht: oh ja! Dat project! Ik was het al vergeten. Ik had nog niet door wat voor impact het zou hebben. Ik ben heel erg ‘carpe diem’. Pluk de dag. Toekomst is wel goed om over na te denken maar je moet er ook niet in gaan zwemmen. Het is een heel cool project geworden.

Giovanca en Sabrina Starke hebben ook meegedaan aan het Mighty 8 project. Giovanca heeft inmiddels haar debuut CD uitgebracht en Sabrina werkt nu ook aan haar eerste album. Volgen jullie elkaars carrières? Kennen jullie elkaar wel?
Ik heb met Giovanca in hetzelfde bandje gezongen. Het is zo’n kleine scène. Ons kent ons! Het kan niet zijn dat je Sabrina niet kent. We zijn alle drie ‘upcoming’. Sommige mensen kennen je wel maar nog niet helemaal. We zijn alle drie donkere meiden. Ik hou zelf alles in de gaten. Ik vind het ook leuk om de muziekscène in de gaten te houden.

Ik zag je in december op Numoonfest. Hoe vind je het om op een dergelijk festival te spelen? Het is een wat alternatief festival.
Leuk! Ik ben alternatief! Het is alternatieve soul. Kijk: Sabrina maakt soul. Pure soul! Soul op z’n best! En dan heb je mij: dat is ‘alternative’ soul met een beetje jazz. Ik vind dat ik perfect thuishoor op Numoonfest. Ik ging er vroeger zelf ook heen. En ja, ik ben een muziekliefhebber. Ik ben zelf echt een muziekfan. Ik heb veel CD’s, ik lees alle recensies, alle bladen. Ik ben net een journalist. Ik weet alles! Waar ik dan van hou heh (lacht)! Dat is mijn wereld, dat is mijn vakgebied. Vol passie zit ik erin. I go all the way! Niet half half!

In het begeleidende boekje van je album zie ik dat je tekstschrijvers hebt. Stuur je de tekstschrijvers wel in een bepaalde richting? Ik kan me voorstellen dat je wel een idee hebt voor een tekst&hellip
Nee hoor. Kijk: alles heb ik zelf geschreven, behalve Insights, Chase Your Luck, We All Fear Inside dat Nelson en Djosa al kant en klaar hadden. Zoals het vaker gebeurd, dat geef je dan, je interpreteert het op je eigen manier. Dat is met Insights en ook met Change Your Luck. Dat hebben zij geschreven. De rest heb ik zelf geschreven.

Dus jij bent &hellip
&hellipRosie Boei! Dat ben ik! Ok, dat is de verwarring! Mijn artiestennaam is Ntjamrosie maar in het boekje staat bij de teksten R. Boei. Ik begrijp dat je in de war bent!

Waar komt de tekstinspiratie voor jouw liedjes vandaan afgezien van het feit dat het wel duidelijk is aan wie deze plaat is opgedragen.
Nou, weet je wat het is? Dit is mijn allereerste plaat&hellip solo. The Mighty 8 was anders. Sommige liedjes als Patience, Bia Yon, Ye Wo Yi Ma, ik denk een stuk of vijf nummers waren er al, voor de platendeal. Andere liedjes moesten ineens ontstaan. Dus het is eigenlijk soms een proces. Dan krijg je opeens een idee. En dan schrijf je dat op. Nu, hier, dan neem je het mee en dan ga je het snel achter de piano opnemen met een recorder of, nu ik noten kan lezen en akkoordensymbolen begrijp, schrijf ik het gewoon op zodat ik het later weer kan lezen en spelen. Maar het is verschillend, sommige liedjes zijn echt speciaal voor mijn oma zoals Bia Yon. Dit is voor haar geschreven en de hele nagedachtenis van die periode hiervoor is heel erg in haar spirit, haar geest zeg maar. In de zomer van 2006 was ik voor het laatst in Kameroen en dat is lang blijven hangen. Want je gaat niet iedere maand even daar naar toe. Ik had het erover dat ik een plaat ging maken en dat ik een record deal had. Heel leuk, maar het was voor mij heel belangrijk dat ik de steun kreeg van mijn familie. En die kreeg ik heel erg. Op een gegeven moment kwam het vraagstuk wat de titel moest worden. En op een gegeven moment: Ja! Atouba! Toen viel alles op zijn plaats. Het is niet zo dat ieder nummer expliciet voor mijn oma is. Dat slaat nergens op vind ik. Dat zou een beetje ‘too much’ zijn.

Maar toch&hellip het is aan haar opgedragen. In hoeverre is die inspiratie van haar op je album te horen.
Die inspiratie gaat eigenlijk meer over het lef. Het lef dat ik heb gehad om deze liedjes op dit eerste album te zetten. Mijn oma had een grote mond. Je kon niet om haar heen. Ze deed toch bepaalde dingen&hellip ze liet een indruk na. En dat heeft me zeg maar geïnspireerd bij de plaat. En ook de kleding. Het moest voor mij iets speciaals zijn. Niet zo maar een leuk truitje en een leuk jurkje. Ik hou wel van design. Een vriendin van me, Patti Fonseca Monteiro, is een jonge ontwerpster, ook ‘upcoming’. Ik vind haar geweldig, een jonge dame die dit maakt. Dat is haute couture. Zij is degene die die mooie outfits die mooie outfits heeft gemaakt en ontworpen.Ik vind mode ook heel belangrijk. Ntjamrosie is voor mij mijn alter ego. Het gaat verder dan zingen alleen.

Ik vond je er anders toch vrij casual uitzien op Numoonfest&hellip
Ja, maar toen was ik nog niet de Ntjamrosie van nu. Je was niet bij de releaseparty, toen is ze echt geboren zeg maar. Dat was meer in de trend van het album.Ook een van Patti’s creaties. Vanaf toen besloot ik: nu is het klaar met de gewone Ntjamosie! Het is ook een zoektocht.

Vorig jaar heb ik een interview gedaan met Sabrina Starke. Zij woont net als jij in Rotterdam. Ik vroeg aan haar of deze stad een inspiratiebron is. Hoe zit dat bij jou?
Ja, voor mij heel erg. Ik kwam hier vijf jaar geleden. The Rotterdam Dream! Ja echt! Het is een heel bijzondere stad. Er loopt hier heel veel talent rond. Heel veel! Soms voelde ik me een beetje raar. Ik ben hier niet getogen. Ik kom uit Maastricht. Ik het begin was ik een ‘interuder’. Het duurde een tijd voordat ik een klusje kon krijgen en tot ik serieus werd genomen. Sommige mensen kunnen hier swingen en dansen of weet ik het allemaal. En dan komt daar een meisje uit Limburg met een Limburgs accent. En dan ben ik ook nog Afrikaans! Het duurde toch even voordat ik mezelf een Rotterdamse mocht noemen had ik het gevoel. Maar als ze je eenmaal omarmen&hellip als je eenmaal binnen bent dan ben je wel binnen. En ik heb heel veel steun. Ik heb veel getalenteerde vrienden zoals ontwerpers, stylisten, muzikanten, achtergrondzangeressen enzovoort. Mijn label is Amsterdams, maar ik werk met heel veel met Rotterdammers. Het is een bron van inspiratie. Hier is echt veel talent. Ja, ik ben blij dat ik hier de start heb gehad van mijn carrière.

Ik las dat je in het naprogramma hebt opgetreden van Erykah Badu. Wat een eer! Is zij een voorbeeld voor je? Heb je haar ontmoet?
Ze had een gig in Paradiso. Via mijn label Appletree werd ik gevraagd of ik het leuk vond om op te treden na haar show. Toen had ik zoiets van: wat vraagt hij nou? Of ik het leuk zou vinden??? Als er iemand een fan van Badu is dan ben ik het wel! Optreden? Paradiso? Badu? Uhhh, jaaaaa!!!

Is zij een voorbeeld voor je?
Ja, ja! Zij is een van die zangeressen! Ze staat ergens voor. Ze is een echte ‘artist’ weet je wel? Als je haar ziet denk je toch dat ze van een andere planeet komt? Dat wil ik ook. De dingen die ze zegt in haar teksten. Vooral bij haar album Mama’s Gun viel het kwartje voor mij. Hoe eerlijk ze toen was! Ze zingt vervolgens gepassioneerd een paar regels van het liedje Cleva van de genoemde CD:
“My dress ain’t cost nothin’ but seven dollars
But I made it fly
And I'll tell ya why
Cause I’m clever when I bust a rhyme
I'm cleva always on ya’ mind”
Dat heb ik ook! Heel eerlijk! En ik was toen 16 of 17. Het was een soort van studie voor me. Als ik dat later kan doen met mijn teksten. Als ik daar in de buurt kan komen... Toen ik haar ontmoette, wat ik eigenlijk niet wilde&hellip ik ben niet zo van: I’m such a fan of you. Maar ik werd toen min of meer naar binnen geduwd. En toen was het van: “Hiii! How was your gig”? En ik stond echt met een ‘smile’ want je mocht vragen stellen. Get yourself together! Dus dacht ik om iets over de business te vragen. Ik snap niet hoe jij het doet om bij Motown jezelf te blijven. Motown is geen Universal of zo hebben. Je bent gewoon een product. Klaar! Als je tekent voor vijf albums breng je ieder jaar iets nieuws uit en het liefst bloter en bloter. De boodschap hoeft niet meer belangrijk te zijn. Hoe doe jij dat? Iedere keer weet je weer te verassen. Wat heb je voor een advies voor mij als kleintje? En alles wat ze zei was alles wat ik zelf al dacht. Hoe ik zelf in het leven sta. Het was fijn die bevestiging te hebben. Je moet geschoold zijn. Do you play an instrument? Een beetje piano antwoordde ik. “Very good. I play by ear. It’s very important to connect with your musicians. It’s your job”. Muziek is mijn wereld. Ik moet de taal kunnen spreken, grammaticaal en fonetisch. Daarom zit ik nog op school. We zaten echt op een lijn. Iemand tegen wie je zo opkijkt.

Je album is geproduceerd door het opkomende Rotterdamse producers duo Nelson & Djosa. Hoe ben je met hen in contact gekomen? Ik ken ze eigenlijk niet.
Zij zijn Rotterdammers. Ik studeerde Culturele Maatschappelijke Vorming op de HRO na de HAVO toen ik hier kwam studeren. Ik wist het eigenlijk niet goed wat ik wilde. Ik wilde eigenlijk stiekem muziek doen! Op een gegeven moment zei een jongen op school: ik ken een bandje die een zangeres zoekt. Djosa zat in dat bandje. Ik was gelijk heel enthousiast! Ik was er helemaal klaar voor. Ik zong geweldig. En ze waren onder de indruk. Het was een hobbybandje. Maar we wilden meer. En na een jaar of twee besloten we te stoppen met de band om serieus te gaan beginnen. Ondertussen ging ik het naar conservatorium. En toen kwam Nelson in de picture. Ze bleken heel goed samen te kunnen werken en toen zijn ze meer samen gaan doen. En ik heb bewust de keuze gedaan om met hun mijn eerste album te doen. Ik vind dat belangrijk, uit vriendschap. Samenwerken met hen voelde vertrouwd, en ik geloofde heel erg in hun sound. Die is ‘fresh’! Lauryn Hill zei ooit: wij artiesten zijn een soort van wetenschap. Je voedt de mensen met jouw bullshit. Je voedt kinderen ermee. Je geeft mensen iets mee. Cultureel is het heel belangrijk. Kunst is heel belangrijk. En wij zijn kunstenaars. En daarom neem ik het ook serieus. En dat inspireerde mij. Daarom vind ik het zo belangrijk. Het moet ziet zomaar.

Het concept op je CD is al omschreven als ‘Future Afro Soul’. Dat is geen gekke benaming. Is dat een eigen visie geweest of is dat wellicht tot stand gekomen met Nelson & Djosa?
Ik vind het niet echt slecht gevonden. The Future is een dikke stempel van Nelson en Djosa. Ik ben nog een beetje het ouderwetse. Ik ben een beetje idealistisch en filosofisch. Zij hebben soms zoiets van: “we’re heading to the future”. En dat vind ik wel fijn want anders had ik misschien een plaat uitgebracht die teveel wereldmuziek was geworden. Hier zit nog een jazzy en een speels ‘approach’ in.

Het doet me soms ook wel denken aan Zuco 103&hellip
Ja! Dat zeg ik ook altijd. Precies. Heel goed! Zoals we op dit album hebben samengewerkt is echt zoals Zuco. Ik ken Lilian (Vieira) zelf ook. Zij is een kennis van mij. Ik weet hoe zij samenwerken. Zij maken een beat en dan komt Lilian in de studio of zij heeft iets en gaat daarmee naar de andere leden. Echt 50/50. Precies zo is het gegaan. Maar als Ntjamrosie zelf achter de piano zit dan komen er hele andere ideeën naar voren, maar ik vind de interactie heel leuk. Dat is iets heel anders dan dat ik zelf alleen iets doe. De sound is heel ‘fresh’ en de mensen moeten er nog aan wennen. Ik hou daar wel van. Voorloper is gek om dat over jezelf te zeggen. Maar over een tijdje dan is het niet zo bijzonder meer. Je moet het publiek ‘triggeren’.

Als ik naar Patience luister hoor ik een ‘eighties sound’ maar een die veel avontuurlijker en aantrekkelijker klinkt. Dat heb je ook met Chase Your Luck. Klopt dat?
Chase Your Luck is een beetje een knipoogje naar de Broken Beat scene uit Londen. Het is niet zo’n grote scene. Echt te gek! Die muzikanten zeg je ‘u’ tegen. Op North Sea Jazz staan ze vaak in de kleinere zalen. Maar ze zijn zo goed. Standaard zit er dwarsfluit in, hele goeie drummers en percussionisten en goeie zangeressen die jazz hebben gestudeerd. Het zijn echt getalenteerde muzikanten die de taal van muziek op een zeer hoog niveau beheersen. Ze maken echt hele goeie muziek. Nelson & Djosa luisteren er veel naar. Zij hebben mij geïntroduceerd tot die muziek.

Als ik terug ga naar Patience&hellip daar hoor ik toch zo’n ‘eighties sound’. Klopt dat?
Ja natuurlijk! De beat is gemaakt door Nelson en Djosa. Ik kwam op een gegeven moment in de studio en ik hoorde de beat en ze vertelden dat ze niet wisten wat ze ermee aan moesten. Ze vroegen of ik hier iets leuks op kon verzinnen. Zo is het liedje geboren. Ik heb Patience op mijn 14e geschreven als gedicht. Vertaald naar het engels voor de leuk&hellip ik had niks te doen. Liedje ervan gemaakt&hellip melodielijn verzonnen. Maar ik speelde geen piano of “whatever”. Ik zong gewoon. Dus ik dacht: misschien is dat wel leuk! Dus ik gaf ze dat maar meer bedoeld als een grapje. En ze waren helemaal enthousiast! Ze lieten het anderen horen om te kijken wat zij ervan vonden. En iedereen vond het heel tof! En zo is het ontstaan.
En dat jaren tachtig gevoel komt een beetje omdat de liedjes ook zijn geïnspireerd door Prince, Stevie Wonder en Herbie Hancock. Daar luisteren zij heel veel naar. Dat soort muzikanten beïnvloeden hun heel erg. En voor mij&hellip de jaren tachtig&hellip ik heb altijd gewild dat het nu de jaren tachtig was. Ik vind het zo’n gaaf tijdperk! Alles was toen zo nieuw en ‘fresh’ en stoer. 1999 van Prince was echt zo&hellip de klank van die synthesizers&hellip. Ik romantiseer het omdat ik een kind van de jaren tachtig ben, ik woonde toen nog in Kameroen.

Leuk dat je Prince een paar keer noemt&hellip
Ja, Prince is een muzikaal genie! Ik hem heb hem nog nooit live gezien. Ik hoop dat ik dat nog een keer mag meemaken!

Zijn er plannen om aan internationale promotie te doen?
Appletree is een klein label. Het bestaat nu zo’n twee tot drie jaar. Ik ben een nieuwe artiest. Voor iedereen is het nieuw. Voor mij is het ook allemaal nieuw. Al die strategieën als marketing zijn we mee bezig. En het is heel spannend hoe we dat precies gaan aanpakken. Ik heb sinds kort een manager.Dat is heel fijn. Het pakket Ntjamrosie en haar team moet in de loop van het jaar professioneler gaan worden. Wie moet wat doen? Wat wil ik? Wat doe ik? Wat doe het label? Wat doet de manager? Ik weet het verder allemaal nog niet. Ik kan leuke liedjes schrijven, interviews geven maar marketing is een heel andere wereld. Maar ik geloof in doen, doen, doen en niet teveel praten. Het wordt een leerzaam jaar. En dan kom je er ook wel. Het bewijs is mijn eerste album. Derde jaar conservatorium. Ik heb er alle vertrouwen in maar het is soms best wel eng omdat mensen iets van je gaan verwachten. Zoals Badu zegt: warriors walk alone I’m on my path. Zolang ik dat niet vergeet komt het wel goed!

Wat vind je van You Tube als medium om jezelf te presenteren?
Geweldig! Ik hou van You Tube en ook MySpace. Sinds dat er is&hellip Dat was een van die dingen die Badu zei: de toekomst ligt in “independance” Veel artiesten gaan onafhankelijk. Vandaar dat ik ook bij een klein ‘independant’ label zit. Die grotere labels&hellip dat werkt gewoon niet meer. Je kunt alles downloaden voordat het ¼berhaupt uit is. Het is heel deprimerend eigenlijk voor mij&hellipmaar gelukkig ben ik niet alleen maar zangeres, ik ben een slimme meid en artistiek onderlegd. Het komt wel goed maar je moet dus heel creatief zijn. Ik heb een platendeal maar dat betekent ook dat je moet optreden, albums verkopen, reizen, zorgen dat je veel meer bent dan alleen maar zangeres. Je moet je verbreden in je vak. Anders overleef je het gewoon niet.

Waar staat Ntjamrosie over 10 jaar in haar carrière?
Over tien jaar heb ik denk al een paar albums uitgebracht. Ik wil veel. Ik wil ook een jazz album uitbrengen. Mijn volgende album ben ik al mee bezig in mijn hoofd. Alicia Keys doet dat ook altijd&hellip alsof ik haar persoonlijk ken (lacht). Die praat in interviews altijd over haar volgende album. Ik anticipeer ook graag, vooral in mijn hoofd hoor. Zo ben ik eigenlijk ook. Het publiek natuurlijk nog niet. Verder zal ik hebben gereisd over de wereld. Dat zijn mijn dromen en aspiraties. En het zijn ook dingen die mogelijk zijn dus vandaar dat ik ze ook uitspreek. Ik zal interessante mensen hebben ontmoet. Ambassadrice van een goed doel. Ik zal veel meer maatschappelijk bezig zijn. Ik wil meer daar naartoe. Ik wil meer teruggeven eigenlijk. Ik wil over tien jaar niet zeg maar heel beroemd zijn, en daarmee alles gezegd hebben. Ik wil een verschil maken. Een positieve plek in het leven als artiest en als mens. Ik hoop dat ik daar naartoe kan. Ik wil mensen blijven inspireren. Dat daardoor de wereld voor mij kleiner wordt. En meer een eenheid. En met mijn muziek hoop ik dat het ook weer spannende dingen met zich meebrengt.

Ntjamrosie en haar band openen op 25 mei om 13.00 de 31ste editie van hèt wereldpodiumkunstenfestival van Nederland: het Dunya Festival in Rotterdam. Meer informatie over Dunya vind je op www.dunya.nl.

Voor meer informatie over Ntjamrosie kun je terecht op de officiële website.

Onderwerp: POP-ROCK

Woensdag 21 Mei 2008 at 4:40 pm

Meestergitarist Joe Satriani spreekt en imponeert in snikheet 013

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek

Hij wordt alweer 52 aankomende zomer, maar als je de persoon in kwestie waarover dit artikel gaat ziet, denk je met een aankomende dertiger te maken te hebben. In 1986 kwam zijn eerste plaat uit en inmiddels zijn we een slordige 15 albums verder. Hij kan gerust één van de belangrijkste gitaristen op planeet aarde worden genoemd. Technisch en virtuoos begaafd en op een avontuurlijke manier gebruikmakend van effecten. Ooit heeft hij Steve Vai en Kirk Hammett (Metallica) in de leer gehad, aan wie hij de nodige kunstjes heeft geleerd. We hebben het over niemand minder dan Joe Satriani.

Satriani is in april begonnen aan een Europese tour ter ondersteuning van zijn laatst verschenen CD “Professor Satchafunkilus and the Musterion of Rock”. De uitverkochte poptempel van Tilburg 013 is de plaats van handeling voor zijn eerste van drie concerten in Nederland. Cultuurpodium is bij het optreden aanwezig en krijgt prompt ook nog drie uur voor aanvang van het optreden tien minuten de tijd om met het snarenwonder te praten. Gekleed in spijkerbroek, zwart strak T-shirt, gympen en een strandhoedje, dat de kale knars verbergt, staat de sympathieke Satriani ons rustig te woord. Op het podium gaat ‘Satch’ (de bijnaam van Satriani voor vrienden) net zo eenvoudig gekleed als tijdens het interview maar dit keer zonder strandhoed, mét stoere zonnebril en natuurlijk voorzien van diverse gekleurde ‘signature’ gitaren van Ibanez waarmee hij al zijn hele carrière is verbonden. Tegen een achtergrond van een massa geprojecteerde lichtjes die het goed doen tijdens de show, begint Satriani het concert met de nieuwe rechttoe rechtaan rocker ‘I Just Wanna Rock’. In dit nummer maakt hij gebruik van de zogenaamde talkbox.
Bij de talkbox moeten we toch snel denken aan Peter Frampton. We vragen ons af of Satriani naast helden als Hendrix, Page en Beck wellicht ook iets met Frampton heeft.
Satriani: “Ik wist al van Peter zijn bestaan af toen ik jong was. Ik was 14 of 15 toen ik opgroeide in New York en naar een concert van Humble Pie ging. Dit was nog ver voordat Peter bekend werd als soloartiest. Hij is van invloed geweest op mijn spel. Iedereen denkt aan Peter als ze de Talkbox horen. Hij heeft de Framptone (Talkbox) ontwikkeld. En wil dat iedereen ‘m gebruikt omdat hij wil ze verkopen; echter, niemand wil ‘m kopen omdat ze bang zijn als Frampton te zullen klinken (lacht)! Ik heb er al jaren een en wist niet wat ik er mee moest doen. Totdat ik op een gegeven moment het idee kreeg voor een song over een robot die in de stad wandelt en terechtkomt bij een rockconcert. Hij wordt nieuwsgierig en wil de emotie van het bijwonen van een rockconcert ervaren. Dus de robot gaat naar een kleinschalig rockconcert en vraagt daar: “What Is Your Purpose?” Hij krijgt terug geschreeuwd: “I Just Wanna Rock!” Waarop de robot antwoordt:” I wanna learn how to rock too.” Gezegd met een stem die verandert in die van een mens. En d ¡t was mijn excuus om Peter’s talkbox te gebruiken (lacht)”.

‘I Just Wanna Rock’ wordt gevold door nog een nieuwe song: ‘Musterion’. Een fijne riff wordt ondersteund door een funky beat. Satriani lijkt wel iets met funk te hebben aangezien dit genre vaak terugkeert op zijn albums.
Satriani: “Ik groeide op met James Brown en Sly & The Family Stone. Zij vertegenwoordigen eigenlijk mijn roots. Toen ik nog jong was zat ik in een funkband genaamd City Function. De groep bestond uit negen man met alleen maar Afro-Amerikaanse muzikanten en ik was de enige blanke (lacht). Vanuit deze funk ging het richting P-funk wat weer leidde tot Hip Hop. Voor mij is het altijd een natuurlijk onderdeel geweest. Vanaf het eerste album heb ik funky songs terug laten komen”.



Satriani levert met regelmaat albums af. Je vraagt je soms af waar een muzikant toch steeds weer de inspiratie vandaan haalt. Van Satriani is bekend dat hij een fascinatie heeft voor het buitenaardse, maar is er nog meer dat hem inspireert?
Satriani: “Als je luistert naar het nieuwe album is het net een open boek. Zeker de laatste twee songs ‘Asik Vaisel’ en ‘Andulasia’. We touren al heel lang in Spanje waar we de laatste jaren steeds meer concerten hebben gegeven. Het verhaal voor die nummers begint in Istanbul waar we vorige zomer voor het eerst zijn geweest. Ik werd geïntroduceerd in de muziek van Asik Vaisel. Ik vond het zo mooi en was er zo van onder de indruk dat ik een soort van tribute voor hem wilde maken. Ik vroeg me toen af hoe het zou zijn geweest als Vaisel naar het zuiden van Spanje zou zijn gegaan. De muzikale historie uit dat gebied laat een hoop pijn en lijden horen. Ik zat toen te dagdromen en te denken hoe Vaisel zijn reactie zou zijn geweest als hij daar zou hebben gereisd. Vervolgens heb ik een heel lang stuk gecomponeerd dat op die gedachte is gebaseerd. Maar ik vond het te veel voor het publiek. Teveel gitaar! En toen heb ik het opgebroken in twee songs. Hoe dan ook&hellipover het algemeen komt mijn inspiratie voort uit mijn leven. Dat waar ik op een bepaald moment aan denk of hetgeen wat ik op een bepaald moment meemaak kan leiden tot een song”.

Terwijl Satriani een mooie versie speelt van concertfavoriet ‘Flying In A Blue Dream’, drijf je inmiddels weg van de hitte in 013 op deze warme zomeravond in Tilburg. In juni keert Joe terug om zijn tour te eindigen met twee concerten in de Rijnhal en Paradiso. Vindt hij het leuk om in Nederland te spelen?
Satriani: “We spelen al in Nederland sinds 1988. We zijn begonnen in Ahoy. Vervolgens in Utrecht (spreekt de naam uit als ‘joetrekt’), waar we vooral in de begindagen een aantal keren hebben gespeeld. En dan nog in een aantal plaatsen waarvan ik me niet direct de namen herinner. We hebben op festivals gestaan en in clubs in kleinere steden gespeeld, maar we hebben ook de Heineken Music Hall gedaan. Het publiek in Nederland is altijd cool. Paradiso doen we in juni voor de lol. We zouden die dag eigenlijk vrij hebben, maar we wilden altijd al een keer in Paradiso spelen. De Stones en Prince hebben daar gespeeld. We staan daar dus écht puur voor de lol, zodat we kunnen zeggen dat we er óók een keer geweest zijn. We willen de sfeer proeven”.

013 staat algemeen bekend om zijn goede akoestiek en ook tijdens het optreden van Satriani klinkt het allemaal prima. Merkt Satriani daar eigenlijk zelf iets van?
Satriani: “Als muzikant kun je dat nooit vertellen. Wel kan ik vertellen hoe het op het podium is, maar ik hoor nooit hoe het in de zaal klinkt. Zoals het publiek ‘t nooit hoort hoe het op het podium klinkt. Het publiek en de muzikanten leven ieder in hun eigen wereld. De grap is: muzikanten kunnen depressief van het podium afkomen omdat ze een slechte performance hebben gegeven terwijl de geluidsman van de zaal zegt: dat was de beste show ooit! Wij doen ons best om het óp het podium goed te laten klinken en dat klinkt ongetwijfeld anders dan dat je het in de zaal als toeschouwer hoort. De geluidsmensen in de zaal hebben de verdere controle om de juiste balans te maken voor de bezoeker, maar wij horen dat niet vanaf het podium. We miss out (lacht)!”

Het gevaar met veel instrumentale muziek is dat het op een gegeven moment kan vervelen; Joe Satriani’s concert toont echter voldoende variatie. Sowieso is er sprake van een leuke mix van nieuw werk (‘I Just Wanna Rock’, ‘Musterion’ en ‘Diddle-Y-A-Do-Dat’), favorieten (‘Ice 9’, ‘Cool #9’ en ‘Flying in A Blue Dream’) en minder vaak gespeelde nummers (‘One Big Rush’ ‘Time Machine’ en ‘Cryin’). Hij kan stevig rocken, hij kan funky overkomen, hij kan zijn gitaar laten zingen en gieren, maar hij is ook in staat om veel gevoel te laten horen in composities. ‘Always With Me, Always With You’ en ‘Cryin’ zijn daar mooie voorbeelden van.

Satriani wordt tijdens het optreden ondersteund door een prima ritmesectie bestaande uit Jeff Capitelli op drums (die constant zit te genieten achter zijn trommels) en de meesterlijke bassist Stu Hamm (die ook nog een staaltje van zijn kunnen laat zien in een solospot).
Galen Henson is toegevoegd op ritmegitaar.

Satriani vervolgt zijn Europese tour met optredens in Australië, Nieuw Zeeland, Zuid Amerika en eindigt in augustus in Mexico. Het zal echter niet lang duren voordat we hem weer zien want er zijn alweer G3 plannen in de maak.
Satriani:“Ja, we zijn ermee bezig! Volgend jaar gaat het weer gebeuren. Veel mensen vragen natuurlijk wie er mee gaan spelen. Ik speel de vraag gelijk weer terug. Op mijn website vraag ik in ‘Club Joe’ aan de mensen wie ze willen zien. G3 bestaat eigenlijk alleen uit mijn persoon en mijn manager, tijdens optredens vergezeld door twee gitaristen. Wij moeten G3 als een idee verkopen aan individuele promotors wereldwijd. En dus willen zij weten wat het publiek wil. Tenslotte moeten zij de tickets verkopen. Dus ik vraag aan jou: wie zou jij willen zien?

Ik moet hem het antwoord schuldig blijven want Satriani’s manager staat inmiddels klaar om af te sluiten. Onze fotograaf maakt nog een paar kiekjes van de sympathieke gitarist die drie uur later op het podium van 013 een imponerend optreden geeft.

Joe Satriani - website


CD
Professor Satchafunkilus and the Musterion of Rock

Onderwerp: POP-ROCK

Maandag 19 Mei 2008 at 10:51 am

Propaganda meets OMD in ONETWO

Door Michaela Meijer met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
9 mei 2008 - Het Paard van Troje te Den Haag

Zo onbevooroordeeld als een mens maar kan zijn stapte ik vrijdagavond 9 mei 2008 het Paard van Troje te Den Haag binnen voor het enige concert in Nederland van de band OneTwo.
En hoe fijn kan het dan zijn om op deze manier kennis te maken met deze voor mij onbekende electro-synthesizer-pop en voor mezelf een mening te vormen over deze band?

OneTwo, opgericht in 2004 door Paul Humphreys (OMD) en Claudia Br ¼cken (Propaganda). Het eerste wapenfeit van OneTwo betrof een 5 nummers tellende EP, “Item” en werd uitgebracht onder het eigen There-label en was een introductie op het nieuwe geluid van OneTwo.
Op de EP staat tevens de single “Cloud 9”, welke tot stand is gebracht middels een zeldzame samenwerking tussen Claudia en Martin Gore (Depeche Mode).
Het debuutalbum “Instead” komt vervolgens uit op 26 februari 2007. Die avond in het Paard is het rustig. Het optreden vindt plaats in de kleine zaal en ik kan niet anders concluderen dan dat ik hier te maken heb met echt die-hard liefhebbers van OMD-Propaganda-Electro Syntheziser-pop. Uiteraard is dat meer dan oke. De sfeer is gemoedelijk en de 80’s muziek op de achtergrond zal menigeen al in de stemming hebben gebracht.
Op het podium 3 roland-synthezisers, alledrie opgetuigd met een Apple-computer en 1 microfoonstandaard. Ik kan me er nog steeds weinig bij voorstellen.



OneTwo opent de avond met het nummer “Theory of everything part II”. Een nummer van het eigen album Instead. Mijn focus is in eerste instantie gericht op Claudia Br ¼cken en mijn eerste gedachte is dat ze ergens bang voor is. Zo verschrikt en angstig staat ze voor haar microfoonstandaard de zaal in te kijken.
Tot ze haar mond opentrekt, de woorden komen loepzuiver naar buiten gerold. En de muziek? Bijzonder, psychedelisch bijna.
Na 3 nummers van het album Instead worden we verwend met het OMD-nummer “messages” met direct daarna het Propaganda-nummer “Dr. Mabuse”. Het publiek krijgt waarvoor ze gekomen is en geniet met volle teugen en laat dat ook goed merken. De band begint er nu ook steeds meer lol in te krijgen en geniet zichtbaar van het enthousiaste publiek.

Uiteraard mocht de single “Cloud 9” niet ontbreken deze avond. Wat een heerlijk nummer, ik was om! Mijn ontmaagding in de wereld van electro-syntheziser-pop was een feit.
De rest van de avond was een fijne combinatie van eigen nummers, OMD-nummers (Souvenir, So in Love, Electricity) en Propaganda-nummers (P-Machinery, Duel/Jewel).
Zelfs een cover van The Associates “Alive and Kicking at the Countryclub” kwam voorbij. Een ware homage aan Billy Mackenzie, de zanger van The Associates, die in 1997 zelfmoord pleegde.



De band beloont het publiek uiteindelijk nog met een toegift van 2 nummers en dan is het helaas alweer afgelopen. Ware het niet dat de band zich vervolgens in het publiek mengt en er hele gesprekken werden gevoerd tussen band en fans. Dat vond ik toch wel één van de meest bijzondere acties van die avond.

OneTwo heeft mij deze avond zeker ingepakt.
Wie had dat gedacht van iemand die over het algemeen toch meer voor het ruigere gitaargeweld gaat?

OneTwo - website

Onderwerp: ALGEMEEN

Zondag 18 Mei 2008 at 8:40 pm

HANDLEIDING voor BELGRADO

Door Richard van de Crommert met foto's van Eurovision.tv

ALBANI ‹
Eindelijk een ballad. Dit meisje kan zingen. Gevoelig en meeslepend nummer. Mooie samenzang. Goede ingehouden emotie. Het is een soort Oost-Europese fado, maar de dramatiek is te ingetogen. ‘Zemren E Lame Peng’ is mooi. Jammer van het gehijg. Moet zonder problemen de finale kunnen halen.

ANDORRA
Echt songfestivalliedje. Daar waren we toch klaar mee? Ik wist niet dat K3 ook in Andorra bekend is. ‘Casanova’ doet het vast leuk aan de costa’s deze zomer. Maar scoort niet hoog in Belgrado. Te weinig origineel. Wel goed Songfestival-einde.

ARMENI ‹
Ik hoor Geert Wilders al. Die krijgt een hartverzakking als-ie het intro hoort. Maar ‘Qele Qele’ fascineert vanaf de eerste tonen. Wat is het? Een sprookje uit 1001 Nacht? Een ballad? Waar gaat het heen? En precies op het moment, dat je denkt, ‘nee, dit is het toch niet’, wordt het leuk en dansbaar. Armenië brengt dit jaar een leuke, enthousiaste mix van etnisch en Engels. Absoluut voor heel Europa geschikt. Misschien moeten er een paar blote buiken erbij. Want die trommels geloven we wel. En wie is toch die Qele? Zou dat haar vriendje uit Azerbeidzjan zijn? Welnee, het betekent gewoon ‘kom op’. Potentiële winnaar. AZERBEIDZJAN
Welkom bij de Rocky Horror Show! Bon Jovi meets Dracula. Opera meets AC/DC. Een goede verkleedpartij houdt ‘Day After Day’ overeind. Maar Nina Hagen is wel al twintig jaar uit. Een bizar uit de tijd nummer van debutant Azerbeidzjan. Volledig van de pot gerukt. Maar ik mag het wel.

BELGI ‹
Dat gezwets met die verzonnen talen moet maar eens afgelopen zijn. Meer dan het opdreunen van wat vreemde klanken is het niet. De Belgen zijn echter dol op ‘O Julisi Na Jalini’. Direct na het winnen van de finale in eigen land verwierf het de nummer de nummer-1-positie in Vlaanderen. Liefhebbers van The Sound Of Music gaan een paar leuke minuten beleven. En fans van oude Franstalige of Italiaanstalige liedjes van net na de oorlog misschien ook wel. Deze inzending valt zeker op. Het is anders. En niet eens onsympathiek. Maar mijn hart heeft het niet kunnen stelen&hellip

BOSNI ‹ HERZEGOVINA
Zoveel klanken zo kort achter elkaar. Het lijkt wel één woord. Monotoon lied. Dit zou niet misstaan op een Afrikaanse verzamel-cd. Mali huilt... Maar als de zanger na één minuut over bananen begint, haak ik volledig af. ‘Pokusaj’ is drie keer niets. De versnelling van deze inzending helpt ook niet. Nerveus nummer. Bosnië kan beter. Overslaan.

BULGARIJE
Whahaha. Wat een toeters en bellen. Het lijkt wel of ik in een race-autootje in een Nintendo-spelletje zit&hellip Of is het Koninginnedag in Sofia? Hoeveel kakefonie kun je in een halve minuut stoppen? Bulgarije doet aardig zijn best. ‘DJ Take Me Away’ wordt plotseling heel mellow. Jamaica fun. Het is jammer dat de DJ de plaat steeds van 33 naar 45 toeren verzet. En dan weer terug. Al die tempowisselingen maken het tot een rommeltje.

CYPRUS
Ik denk aan een vakantie die leuk begint. De opening is mooi. Waarom heeft Griekenland dit niet gedaan? Maar de vakantie eindigt met ruzie. ‘Femme Fatale’ klinkt als de Alpenzusjes op zijn Mediterraans. Bij het horen van dit nummer raak je volledig de kluts kwijt. Als los zand hangt het aan elkaar. Cyprus propt zes nummers in drie minuten. Is het Nightboat To Cairo van Madness? Is het een Russisch kozakkenkoor? Wie zal het weten? Dit lijkt meer op een mini-operette. Help. Cyprus go home.



DENEMARKEN
Leven The Beatles weer? Denemarken stuurt een net iets te makkelijk nummer naar Belgrado. Back to the sixties. Groot voordeel: Dit kan iedereen na één keer horen al meezingen. Maar ‘All Night Long’ is in niets origineel. ‘All you need is love and understanding&hellip’ Maar dat is dan weer van die kikker... Goed voor een paar puntjes.

DUITSLAND
Kylie? The Bangles? Maar dan vier keer zo erg. Hoe durven die Duitsers zo’n slecht lied in te sturen? En dan nog in het Engels ook. Dit is vlakke eighties-pop. Zo’n oer-ouderwetse sound. Wie verzint dit na de sublieme inzending van vorig jaar? De stemmetjes irriteren. ‘Disappear’ gaat als een nachtkaars uit. Sterker nog: die nachtkaars is nooit aangeweest... Pakt wel punten bij jonge meisjes. En puntige tietjes doen het altijd goed op het Songfestival. Eindigt daardoor, gek genoeg, waarschijnlijk verrassend hoog.

ESTLAND
Ska! Wat een kermisattractie. ‘Leto Svet’ gaat via de achtbaan gillend naar de zweefmolen. Het lijkt wel een orgie aan klanken. Alsof Estland een halve indianenstam heeft ingehuurd. En waar halen ze die brommende beer toch vandaan? Maakt me erg aan het lachen, maar ik word er ook een beetje duizelig en misselijk van. Een mix van Flairck, The Phantom Of The Opera en de eeuwig sympathieke Helmut Lotti. Hilarische inzending, maar zet niet aan tot het volgen van een cursus Ests.

FINLAND
Goed hoor. Die Finnen durven in hun eigen taal te zingen. Maar waar ben ik in hemelsnaam naar binnen gesleurd? In een Finse kelder, vol met mannen in zwartleer en doodshoofden op hun lichaam? ‘Miss ¤ Miehet Ratsastaa’ doet de briljante hardrock-inzending van twee jaar geleden zwaar tekort. Wat denken die Finnen wel? Dat we na de monsters van Lordi voortaan elk jaar op hardrock stemmen? No way. Ok, wel een puntje voor de eigen taal&hellip

FRANKRIJK
Engelstalige inzending van Frankrijk. Schrik niet van de baard. Op het laatste moment, na protesten in het hele land, heeft de zanger er toch nog wat Franse woorden in geplakt. Maar of de Franse taal het electro-popnummer op de been houdt, blijft de vraag. ‘Divine’ doet nog het meeste denken aan de Beach Boys-sound, maar halverwege het nummer krijg je het gevoel dat de stroom ineens uitvalt. Sebastien Tellier komt daarna toch weer tot leven. Grappig liedje, maar wat hebben al die landen dit jaar toch met synthesizers?

GEORGI ‹
Vraag: Haalt Georgië dit jaar wederom een plek bij de bovenste tien? Antwoord: Dat kunnen ze uit hun hoofd zetten. Vrede. Zo’n makkelijk onderwerp. Hou toch op. ‘Peace Will Come’. Wat een ongeloofwaardige boodschap. Zo verschrikkelijk dat ik niet eens de moeite neem om voor de lol te tellen hoe vaak de Georgische ‘Peace Will Come’ zingt. Hier komt niets van in Belgrado, al kan de zangeres wel verdomd goed gillen. En die bril? Zou ze die ooit afzetten?

GRIEKENLAND
Lekker etnisch. De opening is veelbelovend. Glaasje harswijn erbij. Een beetje zwarte sound. Maar ‘Secret Combination’ zakt snel weg en dan wordt alles tot mijn grote verdriet keer op keer herhaald. Griekenland probeert zijn inzending streetcredibility te geven, maar slaagt daar niet in. Alhoewel, met een paar geile Grieken erbij&hellip.



HONGARIJE
Best mooi, hoor, de Hongaarse inzending. Geweldige stem, maar oh zo afgezaagd. Dit kon zo een opgewarmde Whitney Houston zijn. Randy Crawford voor mijn part. Of nee, Cher. De Hongaarse knijpt haar stem op dezelfde manier. De clichés volgen elkaar op en voila, daar kwam ineens ‘Candlelight’ opzetten. Het Hongaarse lied gaat nergens over. Meer dan een waakvlammetje wil het maar niet worden.

IERLAND
Ierland wil dit jaar zeker niet winnen! Wat een rampennummer. Flauw en vervelend. Hier ben ik heel snel klaar mee. Te goedkoop en wat een teringherrie. Maar zo grappig..! Dit anti-Eurovisielied van deze scheten latende Ierse kalkoen wordt lachen, gieren en brullen. Het moet Parijs bovendien goed doen dat de Ieren nog wat doen aan het gebrek aan de Franse taal op dit festival. ‘Irlande Douze Pointe’ gaat zeker punten pakken. Maar wel wat late excuses voor die ellende van Riverdance&hellip.

IJSLAND
Dr. Alban leeft! Of hoor ik ‘Missing’ van Everything But The Girl? ‘And I miss you, like the deserts miss the rain&hellip’. De IJslandse band neemt ons mee terug in de tijd naar 1992. Naar de hoogtijdagen van de Zweedse tandarts die hit na hit scoorde. ‘This Is My Life’ klinkt lekker. Heerlijk bij elkaar gejat liedje. Dertien in een dozijn. Dit wordt dansen in Servië. Maar kan dit op het Songfestival? Waarschijnlijk wel. Van mij mag het dak eraf in Belgrado.

ISRAEL
Wat een hysterisch gezever van Israël. Het is een brij aan woorden. Mooi gezongen, maar het ligt veel te zwaar op de hand. Leuk dat voormalig Songfestival-winnares Dana International het nummer heeft geschreven en dat het deels in het Hebreeuws wordt gezongen, maar daar is alles ook wel mee gezegd. ‘Ke’ilo Kan’ duurt eeuwig en is gericht op een veel te kleine doelgroep. Probeer het met Kerst nog eens.

KROATI ‹
Heerlijk. De jaren vijftig herleven. Tango uit Dubrovnik. Volledig anders dan de rest. Die vertellende stem van opa smaakt naar meer. Origineel ook. ‘Romanca’ is een leuk en vrolijk deuntje. Dit moet de aimabele kant van de Balkan zijn. Ik krijg zin in een feestje met een overvloed aan wijn, lekker eten en dansen, al ben ik net iets te snel afgeleid... Outsider.

LETLAND
Wat pretenderen die Letten in godsnaam met dit hopeloze lied? Pirates Of The Sea? Wolves Of The Sea? Agressief en bruut hoort dit te zijn. Op het podium staan echter Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen te dansen... Hi-hi-ho. Hi-hi-hey. Waar is dit misgegaan? ‘Don’t try to run. We are robbing you blind.’ De Letse inzending is echt gemaakt voor schlemielen. Niet om aan te zien. Bovendien is de tekst weinig vaderlandslievend. Helaas levert de grappige verkleedpartij wel stemmen op.

LITOUWEN
Wat mij betreft kunnen we snel door naar de volgende inzending. Voor musicalliefhebbers is ‘Nomads In The Night’ misschien nog te pruimen. Maar de rest valt in slaap. Hier zit geen enkele kracht in. Deze man kan niet eens zingen. ‘Email To Berlin’ is er niets bij. Dieptepunt van het jaar. Niet eens leuk voor erbij. Terug naar start!

MACEDONI ‹
‘Vo Imeta Na Ljubovta’ houdt aanvankelijk veelbelovend vast aan zijn oorsprong, maar is zelfs voor Balkan-begrippen ‘too much’. En als je eindelijk denkt, dit is te doen, gooien de zangers roet in het eten. Komt bij dat de zangeres teveel Mariah Carey nadoet. Mag Macedonië dit jaar alsjeblieft uit de finale blijven?

MALTA
Sinds wanneer is Malta een Russische enclave?? Of is het een strategische zet en wil het eilandenrijk gewoon punten scoren uit wodka-drinkende landen? Malta stelt buitengewoon teleur, al proberen de dansers er nog wel het beste van te maken. Wat een trieste inzending.



MOLDAVI ‹
Is het pauze? Tijd om de krant te lezen? Nadat Duitsland vorig jaar al swingend naar Helsinki ging, probeert nu Moldavië het met een jazzy nummer. Met deze inzending wanen we ons in een oase. Ik hoor Burt Bacharach en vleugjes van Careless Whisper. ‘A Century Of Love’ kan dan ook zo op de nieuwe cd van Norah Jones. Exceptioneel lied voor het Songfestival. Leuk ook. Stemmig trompetje. Maar gaat het toch niet halen.

MONTENEGRO
Tijd voor een plaspauze. Montenegro mag wat mij betreft als laatste eindigen. ‘Zauvijek Volim Te’ is nauwelijks met liefde gemaakt. En dat is te zien doorgevoerd tot in de danspasjes van het achtergrondkoortje. Ik ben onverbiddelijk: zero points. Dit land heeft nog een lange weg te gaan.

NEDERLAND
Eindelijk na vier magere jaren weer iets hoopgevends uit Nederland. Het liedje van Hind klinkt wel een beetje Shakira-achtig. Het begint pakkend. Een slimme zet bovendien om terug te vallen op wat oosterse klanken. If you can’t beat them, join them&hellip Maar valt dit Nederlandse lied op in een potpourri van drieënveertig liedjes? Toegegeven: de coupletten van de Nederlandse inzending zijn dik in orde. Maar het refrein bekoort niet. Veel te vlak. En daardoor komt ‘Your Heart Belongs To Me’ maar niet uit zijn startblokken.

NOORWEGEN
Mooi gezongen hoor. En ook best een aardig liedje, dat gedistingeerd opbouwt naar een hoogtepunt. In Noorwegen zijn ze dol op ‘Hold On Be Strong’ en stond het al op nummer-1. Keurige inzending. Hier kan niemand aanstoot aan nemen.

OEKRA ?NE
Pittig liedje. Stampend ritme. Simpele tekst, maar helemaal niet gek. Goed einde ook. En een krachtige act van het ‘duivelse vrouwtje’. Die Oekraïners kunnen het wel. Hartstikke leuke inzending. ‘Shady Lady’ zal in de harten worden gesloten van vele tv-kijkers.

POLEN
Dit is veel te mooi gezongen. Volledig over de top. Sinds wanneer scoor je daar punten mee op het Songfestival? Minpuntje voor Polen. Daarnaast is ‘For Life’ veel te Amerikaans. Zo zoet. Ik mis bovendien een catchy deuntje. De dame die het zingt heeft dezelfde hijgerige stem als Michael Jackson. Maar dan een octaaf te laag. Gaat hem niet worden, al ziet de zangeres er oogverblindend uit en is visueel genot ook wat waard.

PORTUGAL
Als er dit jaar één ballad mag winnen, dan is het wel de inzending van Portugal. ‘Senhora Do Mar’ is meeslepend. Subliem en een vat vol emotie. Al lijkt het iets teveel op het winnende lied van vorig jaar. Doe dat nooit. Dan weet je bijna zeker dat je niet wint. En van alle deelnemende landen, is Portugal het land dat het langst op de overwinning wacht. Portugal doet al sinds 1964 mee en het hoogst haalbare bleek tot nu toe een zesde plaats. Dat persoonlijke record weet Portugal dit jaar met wat geluk te benaderen. Spijtig is echter dat dit grootse Portugese lied niet blijft hangen en maar moeilijk van de bodem loskomt. Weer een jaartje langer wachten dus maar&hellip

ROEMENI ‹
De Roemenen dwepen vaak met de Italiaanse taal in hun inzendingen. Dit jaar pakken ze uit met een prachtig liefdesduet. Romeo en Juliet verheven tot de tiende macht. Spannend nummer. Zou het ook goed doen in een musical. Hiermee komen we echter ergens. Gerard Joling had het net zo goed kunnen zingen. Wellicht samen met Tatjana. ‘Pe-O Margine De Lume’ gaat, ondanks de grafstemming van het lied, zeker punten pakken.

RUSLAND
Meeslepende, maar ook heel slome inzending van Rusland. Vol pretentie dat maar niet wordt waargemaakt. Beetje Alphaville revisited. ‘Everything is you and you are everything&hellip’ Is beslist het geilste nummer van dit Songfestival, al was het alleen maar vanwege de manier waarop die Russen Engels spreken. Zo sexy. ‘Believing’ staat gelijk aan drie minuten erotisch slijpen. En dan die hondenogen van zanger Dima Bilan&hellip Dat zijn pure bonuspunten. Woof. Of is het gewoon die elegante Dancing On Ice-act die Rusland vooraan in het peleton brengt. Mark my words: Rusland gaat hoog eindigen.



SAN MARINO
Eerste inzending van deze dwergstaat ooit. Alvast een puntje voor het Italiaans. Er zal zeker een publiek bestaan voor ‘Complice’. Het nummer staat voor absoluut drama, ingehouden woede, maar in de kern is het gewoon volstrekt fantasieloos. Dit kan iedereen in een paar uur in elkaar draaien... Het is te hopen dat de zanger goed zijn vuisten weet te ballen. Meer is er niet uit te halen. Een vingeroefening. Volgend jaar nieuwe kansen voor San Marino. En dan moet Vaticaanstad ook maar meedoen.

SERVI ‹
‘Oro’ is wederom een prachtige tranentrekker uit Servië, maar klinkt tevens als een soundtrack uit een B-film. Alle opgekropte emotie van de Balkan is er in gestopt. En dat maakt het lied wel bijzonder. Doet denken aan de Keltische inzendingen waarmee Ierland in de jaren negentig zo vaak wist te winnen. Zeljko Joksimovic, die dit jaar het Songfestival presenteert, schreef het nummer voor Tomasevic. Uitstekende inzending. Kan Servië twee keer achter elkaar winnen?

SLOVENI ‹
Dit swingt wel. Lekker in de eigen taal. ‘Vrag Naj Vzame’ heeft bovendien een spannend en agressief bruggetje. Op het liedje valt helemaal niets aan te merken. ‘Shot to the heart and you’re to blame. You give love a bad name.’ Prima tussendoortje, maar waarom dwalen mijn ogen steeds af naar de tattoo van de zangeres?

SPANJE
Deze Spaanse gimmick verveelt snel. ‘Baila El Chiki Chiki’ is zes keer niets. Nou ja, misschien als ik een kwade dronk over me heb. Dan is deze Spaanse rap nog wel grappig. Echt een liedje om maar één keer in je leven te horen. En daarna nooit meer. Stomvervelend. Het dreunt maar door&hellip. De originele versie van dit liedje duurde niet langer 1 minuut en 50 seconden. Hadden die Spanjaarden dat maar zo gelaten. Omgekeerd voorbeeld van beter goed gejat dan slecht bedacht. ‘Me Gustas Tu’ van Mano Chao is namelijk wel leuk.

TSJECHI ‹
Auw. Dit doet pijn aan mijn oren. Toch moet Tsjechië een prijs krijgen. Voor de meest onsterfelijke tekst. Wat een heerlijk euro-Engels. ‘If you want to have some fun, don’t run&hellip’ Er moet gewoon iets worden bedacht om deze inzending in het zonnetje te zetten. Voor een extra prijs, naast de eindzege, doen tegenwoordig zat landen mee. Verder is ‘Have Some Fun’ niet om over naar huis te schrijven.

TURKIJE
Zucht. Ben ik verdwaald? Dit klinkt zo onorigineel. Een rocknummer naar het Songfestival sturen is prima, maar ‘Deli’ komt me vaag bekend voor. Het zoveelste jaren tachtig liedje dit jaar. Turkije is een fantastisch land, met een fabelachtige cultuur. Doe daar dan wat mee. Dit kan echt niet, beste Turken. Stuur volgend jaar Tarkan maar.

VERENIGD KONINKRIJK
Zitten Stock, Aitken en Waterman hier aan de knoppen? In elk geval is de Soulshow vanaf de eerste tonen van ‘Even If’ geopend. Ingeslapen? Dan word je nu wakker! Pak je glitterpak uit de kast. Voor drie volle minuten swingen in Belgrado. ‘I got the music in me.’ Of hoor ik ‘Big Girl You Are Beautiful’. Joehoe. Eindelijk doet Engeland weer mee. Het land heeft het negen achtereenvolgende jaren laten afweten op het Songfestival, maar is met deze gewaagde inzending weer helemaal terug. Bijzonder gelikt. Lukt dit wel live? Verreweg de gevaarlijkste outsider.

WIT RUSLAND
Oh shit. Waar doet me dit ook alweer aan denken? De inzending van Wit Rusland is een zeer licht verteerbaar niemendalletje. Goedkope europop. Al is de zanger ingefluisterd dat het om een onvervalst rocknummer gaat. De schrijver van het nummer heeft een opperbeste rijm gevonden. ‘Hasta la vista baby’. Een makkelijke meezinger. ‘I’m gonna miss you maybe’. Goedkoop trucje. Blijft dus “ helaas “ wel hangen. Stuur deze man van het podium af!

ZWEDEN
Dé nichtenhit van Belgrado! Zie ik Mayday daar voor Zweden op het podium staan? Erg professionele inzending, maar leunt te veel op het traditionele uptempo festivallied. ‘Like A Star, Like A Hero’ heeft een sterke opbouw en een getrapt Songfestival-einde. Dit scoort. De Zweedse zangeres doet voor de tweede keer mee. Negen jaar geleden zette ze het Songfestival al op haar naam. Al beweerden boze tongen dat ze haar zege toen te danken had aan haar omvangrijke voorportaal. Als ze weer wint, schrijft ze geschiedenis voor Zweden. Stoer wijf. Potentiële winnaar. En die grote borsten? Die kiezen nog steeds fier de aanval&hellip

ZWITSERLAND
Huhh? Doet Cliff Richard dit jaar weer mee? Voor Zwitserland? De Zwitsers zouden dit jaar eigenlijk niet moeten winnen. Die hebben het EK Voetbal al in huis. ‘Era Stupendo’ is trouwens wel een sterk lied, al ruikt het begin me iets teveel naar goedkope aftershave. Ook de Italiaanse tekst heeft wel wat. ‘Er kan geen vrede zijn zolang iedereen aan zichzelf denkt.’ Kan je respect voor opbrengen. Zwitserland geeft het oude Songfestival zijn roem terug door het insturen van deze schitterende klassieke ballad. Handig opgebouwd. Blijft volledig overeind. Met dank aan John Miles... Prachtlied. Gimmicks en dansers zijn overbodig. Verdient een zeer hoge eindklassering.

MIJN ACHT KANDIDATEN VOOR DE EINDZEGE:
Armenië, Ierland, Oekraïne, Rusland, Servië, Verenigd Koninkrijk, Zweden, Zwitserland

Eurovisie Songfestival - website

Onderwerp: FESTIVAL

Zaterdag 17 Mei 2008 at 9:24 pm

Succesvol Bevrijdingsfestival in Zwolle heeft moeite met topdrukte

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

5 Mei. Dag van de Bevrijding. In maar liefst 13 steden vonden bevrijdingsfestivals plaats. Al weer voor de 18e keer werd het Bevrijdingsfestival Overijssel, één van de grootste zoniet de grootste, in Zwolle gehouden. Vorig jaar viel 5 mei in het weekend en waren velen vrij. 152.000 bezoekers werden er toen geteld. Dit jaar viel 5 mei op maandag en dus moest een groot deel van de bevolking werken. Ik ging ervan uit dat, ondanks het mooie weer, de drukte wel minder dan vorig jaar zou zijn.
Dus niet! Er kwamen maar liefst 140.000 bezoekers. En die kwamen allemaal al vroeg op de dag. Tijdens het optreden van Krezip om 15.00 uur stond het bomvol op het hoofdveld.

Het festival kende dit jaar een geweldig line up. Om 12.30 uur startte het programma met maar liefst twee topacts. DI-RECT op het hoofdpodium. En op het kleinere intieme Hedon-Plato podium beet Alain Clark het spits af. In de loop van de dag volgden nog veel grote en minder grote namen zoals Leaf, Krezip, Ilse de Lange, Within Temptation, Claw Boys Claw, Nemesea, Wouter Hamel, Lucky Fonz lll en nog veel meer. Het festival telt drie specifieke muziekpodia met in totaal maar liefst ruim veertig optredens. Daarnaast was er echter ook veel plek in het programma ingeruimd voor andere activiteiten. Je kon passief, muziekluisterend en genietend van de zon, een drankje en hapje het festival ondergaan. Prima. Je hebt dan waarschijnlijk een goede tijd.



Wie wat actievers wilde kwam ook aan zijn/haar trekken. Maak een dansje, bezoek de festivalmarkt en culture of maatschappelijk georiënteerde stands of ga met de kinderen naar de kinderwereldstad Esparar. Kinderwereldstad Esparar was erg leuk en relaxt. In tegenstelling tot het grote festivalterrein waar het overvol was en het grote moeite kostte om het terrein op of af te gaan was het hier gezellig druk.
Kinderen kleurden o.a. witte stroken textiel in verf en hingen deze te drogen aan waslijnen (heel kleurrijk), maakten de prachtigste bouwsels van allerlei takken, stokken en andere attributen en tekenden en kleurden erop los. En als je speelgoed van limonadeblikjes wilde maken? Geen probleem; ook dat kon. Dit is slechts een kleine greep uit de familieactiviteiten.

Maar er was meer. Evenals vorig jaar was er ook weer straattheater. Natuurlijk georganiseerd door de specialisten op dit gebied t.w. Kunsten op Straat. Mooie kleine (internationale) straattheatervoorstellingen door Cie. Altrego, Basera, Elastic, La Familia Goldini en Slagman Producties amuseerden het veelal jonge publiek. Helaas, helaas in een tent. Eigenlijk hoort dit thuis in de openlucht. Waarschijnlijk was er niet op zulk mooi weer gerekend&hellip

En zowaar er is nóg veel meer op dit festival. Tuurlijk komt het grootste gros bezoekers voor de meer dan uitstekende muziekprogrammering. Volkomen logisch. Echter als je de behoefte had aan een goed gesprek met prominente personen en dan met name over het jaarthema Vrijheid en Solidariteit dan was je hier ook aan het juiste adres.
Zo bleek maar weer dat Bevrijdingsfestival Overijssel meer dan alleen een groot popfestival is. Een groot feest is het. Vooral voor jongeren maar ook families komen prima aan hun trekken.



Kritisch punt(je) is dat ik de doorgang naar het hoofdterrein veel te krap vindt. In deze doorgang nemen veel mensen een zit- en of ligplek in waardoor van enige doorstroom nauwelijks meer sprake is. Ik en meerderen die ik sprak vonden dit nogal beangstigend. In nooduitgangen is volgens mij goed voorzien. Een normale in- en uitgang met goede doorstroom niet. Bij een vergelijkbare drukte moet dit echt veranderen.
Nadat ik weer thuis gearriveerd was, ik heb niet gehele festival van begin tot eind meegemaakt (ik vond het te druk), vernam ik dat er meer strubbelingen waren. Zo werd het danspodium voortijdig gesloten vanwege gevaar van ongelukken ten gevolge van de enorme drukte.

Dit geweldige festival had zich verkeken op de enorme toeloop van bezoekers. De festivallocatie was kleiner dan vorige edities vanwege gemeentelijke werkzaamheden.
Alle factoren tezamen maakten dat dingen misgingen. De organisatie is hier heel open over op hun website. Ik ga ervan uit dat er lering getrokken wordt uit wat misging want het is en blijft een topfestival!

Bevrijdingsfestival Overijssel - website
Special de Stentor - webpagina
Kunst op straat - website

Onderwerp: JAZZ, FESTIVAL

Vrijdag 16 Mei 2008 at 10:48 am

Uitstekend programma met veel vocaal op North Sea Jazz 2008

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek en Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)

Het is druk. Het is warm. Het is gezellig en er heerst nieuwsgierigheid. De landelijke pers is toegestroomd naar een begrip in Rotterdam: Jazzcafé Dizzy. Deze oergezellige intieme jazzclub is de plaats van handeling waar het programma zal worden gepresenteerd van het meest prestigieuze jazzevenement van het jaar: het North Sea Jazz Festival. De 33e editie alweer en voor de derde keer in Rotterdam. Directeur Jan Willem Luyken kan gerust blij zijn want het programma liegt er niet om.

Het centrale thema dit jaar is ‘Vocals in Jazz’. Daarom veel aandacht voor jazzvocalisten, stemkunstenaars en warme soulstemmen. De hoofdgast is stemvirtuoos Bobby McFerrin die dit jaar als Artist in Residence aantreedt. Hij opent het festival op vrijdag met de NDR Big Band. Op zaterdag speelt hij met basvirtuoos Richard Bona en de opstelling voor zondag blijft nog een verrassing. Naast Bobby McFerrin zullen binnen het vocale thema Diana Krall, Cassandra Wilson, Al Jarreau, Jill Scott, Angie Stone, Chaka Khan en Etta James hun opwachting maken. Acrobatische kunst vocalen worden op rekening gezet van Greetje Bijma, Sidsel Endresen en Michael Schiefel.

Speciale aandacht is er dit jaar voor jazz uit Engeland. De laatste jaren zijn er een hoop jonge honden die van zich laten horen: Led Bib, Finn Peters en Acoustic Ladyland. Pop en jazz zullen op aangename wijze worden gefuseerd met Fink en Matthew Herbert Big Band.



Pop en jazz zal niet alleen vertegenwoordigd worden vanuit de UK jazzscene. Een nieuwe generatie akoestisch spelende jazzmusici slaat vanuit de bebop-traditie een brug naar de hedendaagse pop- rockmuziek. Op North Sea Jazz zullen groepen als The Bad Plus, Soil @ “Pimp” Sessions, Brad Mehldau en nieuwkomer Christian Prommer’s Drumlesson acte de precense geven. Oudgedienden met een fijne mix van soul en jazz die zullen aantreden zijn Lou Donaldson en George Benson. Maar ook Tom Scott & The L.A. Express, Deodato en bassist extraordinairy Victor Wooten zullen aanwezig zijn.

Grote namen op het festival zijn Alicia Keys, Herbie Hancock, Paul Simon, Bootsy Collins, Sergio Mendes, Tower of Power, Pat Metheny, Gino Vanelli, Joe Jackson, Maceo Parker.

Van Hollandse bodem zullen ondermeer Pet Philly & Perquisite, Zuco 103, Room Eleven, Alain Clark, New Cool Collective, Sensual en Hans Teeuwen optredens verzorgen.

Tijdens de persconferentie worden er twee voorproefjes gegeven: speciaal uit New York overgevlogen is soul/jazz nieuwkomer José James. Diens broeierige debuut The Dreamer is goed ontvangen door de critici. Met een crooner stem en een fijne flow verzorgt hij met zijn trio een half uur durende set die smaakt naar meer. Op de zaterdag speelt hij op het Congo podium.

Na James speelt pianovirtuoos Peter Beets met Ruud Jacobs op bas en Martijn van Iterson op gitaar een zeer prettig optreden. Het gerenommeerde jazzmagazine Down Beat noemde hem “a world class improviser”. Beets zal op de zondag aantreden op het Yenisei podium waar hij werk zal spelen van zijn meest recente album New Groove.

North Sea Jazz 2008 belooft een mooie editie te worden!

North Sea Jazz Festival 2008
11, 12 en 13 juli
Ahoy Rotterdam

Entree: Dagkaart: € 75,- (exclusief servicekosten)
3-dagenkaart: € 179,- (exclusief servicekosten)
All-in kaart: € 365,- (exclusief servicekosten)
Plusconcert: € 15,- (Amazon), € 18,- (Nile)

Voor het volledige programma en het laatste nieuwe ga je naar de website van het North Sea Jazz Festival: www.northseajzz.nl.

Onderwerp: POP-ROCK

Zondag 11 Mei 2008 at 10:08 pm

Aangename negentiende editie van Haagse KoninginneNach

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek

Voor de negentiende keer is de binnenstad van Den Haag aan de vooravond van Koninginnedag het toneel voor een scala aan bands die ieder jaar weer een slordige 200.000 mensen naar de binnenstad doen trekken. Ook dit jaar is het ondanks het wat wisselvallige weer een enorme opkomst die het eerder genoemde aantal zelfs overschrijdt. Blues, rock, funk, reggae, dance, het zijn de muzikale ingrediënten voor een uniek feest. Pleinen, straten en kroegen ademen de lucht van bier en blazen fijne muziek uit de speakers.

Burgemeester van Jozias van Aartsen opent op het Spuiplein de Nach waar vervolgens popgroep Leaf hun ‘feel good’ liedjes ten gehore zal brengen. En dat gaat erin als zoete koek. Goed in het gehoor liggende songs met een akoestische atmosfeer die hier en daar aan Jack Johnson doen denken maar dan in een swingender jasje gestoken en met heerlijke harmonieën. Natuurlijk ontbreekt de meezinger Wonderwoman niet. Een fijne opener! Gelinkt aan de KoninginneNach is de BinnenNach Singers & Songs. Voor de zesde keer presenteren singers-songwriters en popbands hun muziek in een (semi) akoestische setting in het Theater aan Het Spui. Intens is het optreden van John Dear Mowing Club. Frontman Melle de Boer heeft een wat klaaglijke zang die doet denken aan Neil Young, zich daarbij begeleidend op gitaar terwijl hij wordt gesteund door bas en drums.



John Dear Mowing Club’s performance wordt gevolgd door de Canadezen Luke Doucet en Oh Susanna. We vallen midden in het gedeelte waar Doucet zijn gedeelte van het optreden opeist en aardig staat uit te halen op zijn Gretsch gitaar en daarmee stevig uit de hoek komt. Zijn laatste plaat Blood’s Too Rich heeft een warme ontvangst gekregen.
Intens is het optreden van Andre Manuel. Deze cabaretier, schrijver, acteur en muzikant leidt het publiek met een doorleefde stem in de moerstaal door teksten die zowel leed als humor ademen.

Terug op het Spuiplein begint Voicst aan een opzwepende set met rechttoe rechtaan rockers die het publiek in een mum van tijd laat mee springen en doen. Het is hard gegaan met Voicst. De aanstekelijke mengeling van gitaren, elektronische effecten en zelfs blazers leiden tot een levendig geheel. Tel daarbij op een aantal gekke pakken, opblaasbare attributen voor in het publiek en het magistrale Everyday I Work On The Road en Voicst kan niet meer kapot met hun optreden.

In de Grote Marktstraat staat DJ Maestro de nodige uurtjes vol te draaien met lekkere groovy plaatjes zoals we van hem gewend zijn en daarbij wordt extra invulling gegeven door een band die op hun gemak naast Maestro staat mee te spelen.

Staat DJ Maestro in de Grote Marktstraat fijne muziek te draaien, op het Spuipodium houdt Jeffrey Huf tussen de pauzes het publiek bezig met oude krakers. Een kraker uit het verleden doet zich ook voor in de vorm van een niet mis te verstane live act: Mother’s Finest. Deze door zangechtpaar Joyce 'Baby Jean' Kennedy en Glenn 'Doc' Murdock opgerichte Amerikaanse band kan het beste worden omschreven als een mix van rock, pop, funk en soul. Voor velen bekend van de jaren zeventig megahit: Baby Love. Een ronduit smakelijk optreden dat wordt ingezet met het eveneens bekende Somebody To Love. Tel daarbij op de extravagante verschijning van Kennedy die er na al die jaren nog steeds goed uitziet en je feestje is compleet. Verrassend!



Het festijn op het Spuiplein wordt afgesloten met wellicht de beste live band van Nederland: Zuco 103. Het gezelschap rond zangeres Lilian Vieira, toetsenist Stefan Schmid en drummer Stefan Kruger staat altijd garant voor een swingend festijn waarbij de Braziliaanse ritmes en elektronische effecten je om de oren vliegen. De als altijd prettige verschijning van Vieira krijgt nu nog extra cachet als ze gedurende het hele optreden met een pluche oranje leeuw om haar lichaam rondbanjert. Iets na enen sluit Zuco een optreden af met werk waarin ze werk hebben gespeeld van recentelijk verschenen CD After The Carnival en een aantal oude nummers. Het publiek vindt gretig aftrek bij dit wervelende optreden.

Net zoals bij andere festivals moet je keuzes maken in wat je wilt zien. Rond het Spuiplein vertoeven blijkt een goede zet. Met de bands Voicst en Leaf mogen we gerust trots zijn op deze relatief nieuwe bands uit de Lage Landen. Oud gediende Mother’s Finest weet nog steeds hoe ze een show moet neerzetten terwijl Zuco 103 de plank nooit misslaat met hun briljante Brazilectro. Even uit de massa ontsnappen naar een singer songwriter zorgt voor prima afwisseling. Ook het publiek lijkt zich prima te hebben vermaakt zonder chaotische aangelegenheden.

De KoninginneNach van Den Haag is hier om te blijven! Op naar de twintigste editie!

Onderwerp: FESTIVAL

Donderdag 08 Mei 2008 at 1:00 pm

Festival De Tuin der Lusten pakt uit met maar liefst 3 interessante edities

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

Festival De Tuin der Lusten is een buitenbeentje in het circuit van zomer(theater)festivals. Maar wel een zeer bijzonder en bezienswaardig buitenbeentje. Dit festival vindt namelijk plaats op wel zeer bijzondere locaties t.w. Overijsselse landgoederen. Bijzondere plekken met allen een rijke historie. Plekken die niet altijd vrij toegankelijk zijn. Voor deze bijzondere gelegenheid echter wel.

In 2006 vond de eerste editie van dit festival plaats op Landgoed Vilsteren (nabij Dalfsen en Ommen). Tijdens deze editie was er theater van Tuig, dans van Komma 4 en beeldende “ en eetbare kunst. In 2007 volgde er een editie op Landgoed Twickel nabij Delden met als hoogtepunt de drie uur durende voorstelling Manon van Jean van Florette door Cie. Marius. Dit jaar werken maar liefst een drie landgoederen mee t.w. Hessum en Vilsteren, Landgoed De Helmer (Enschede) en Landgoed Herinckhave (Tubbergen). Iedere locatie heeft gedurende vier dagen een eigen programma. Een programma dat avondvullend is en waarbij desgewenst ook nog eens vooraf van een heerlijke maaltijd genoten kan worden.

Van 15 tot en met 18 mei 2008 bijt Hessum/Vilsteren het spits af. Hier speelt o.a. het Franse gezelschap, Groupe ZUR (zelden in Nederland te zien en eerder te gast op drie Oeroledities) haar locatievoorstelling Palarbres. Beeldende kunst is er van Kees Hoogendam, Liesje Smolders, Dries Verhoeven en Merel Kamp, dans van Satya Performance Company en Eetbare kunst van Julie Aldivina Thérond.



Van 5 t/m 8 juni 2008 opent Landgoed De Helmer in Enschede haar poorten voor het publiek. De Helmer is een goed verborgen geheim aan de rand van de stad. Een zogeheten ‘textielbaron’ maakte van deze groene oase een ware lusthof om er de weekeinden met zijn familie door te kunnen brengen. Hier verzorgt Compagnie Un Loup pour l’Homme een circustheateract van wereldniveau. De voorstelling gaat door waar het Cirque du Soleil ophoudt. Een krachtig gemonteerd gedanst verhaal zonder woorden met ongeëvenaarde circustechnieken. In één woord: indrukwekkend.
Maar ook het “nevenprogramma” met Babok, Yoanna, Ellen Kiers, Marlijn Franken en Marko de Kok is zeer de moeite waard.
En als de zomer haar einde nadert is er nog een heerlijk toetje. Volop cultuur op Landgoed Herinckhave.

Landgoed Herinckhave ligt bij het dorp Fleringen in de gemeente Tubbergen. Van 11 tot en met 14 september 2008 wordt op dit landgoed de laatste Tuin der Lusten van het jaar georganiseerd.
Landgoed Herinckhave is niet zo bekend bij het publiek en dat is vreemd. Een wandeling over de terreinen van Herinckhave voelt als een wandeling in een spannend boek. Het landgoed kent een prachtig samenspel van bijzondere elementen en draagt de sporen van een bewogen verleden.

Zaken die je als toevallige passant misschien niet op zullen vallen, maar die theatermaker Jens Erwin Siemssen scherp in het vizier heeft. Zijn theatergroep, Das Letzte Kleinod uit Duitsland, is uitgenodigd om op basis van de bewogen geschiedenis van Herinckhave een voorstelling te maken.
Van harte aanbevolen.
Kijk voor meer informatie op de website.

Tuin der Lusten - website

Onderwerp: MUZIEK

Dinsdag 06 Mei 2008 at 11:32 pm

Geslaagde première Guido's Orchestra "Red Passion" in Carré

Door Hans Zilverberg, met foto's van Fred van Wulften (klik voor vergroting) Carré, Amsterdam - 28 april 2008. Guido's Orchestra beleefde in Carré de première van de muziekshow 'Red Passion'. In de prachtige zaal van Carré wil elke artiest zijn talenten wel laten zien. En wat dat betreft, kwam het publiek goed aan zijn trekken. Onder leiding van dirigent en vioolsolist Guido Dieteren zette het jonge 30-koppig poporkest een wervelende show neer. 'Red Passion' heeft Guido in samenwerking met zijn orkest en solozangeres Wendy Kokkelkoren opgezet. De show kenmerkt zich door herkenbare klassieke muziekstukken te voorzien van eigentijdse popklanken, bewerkte popsongs, fraaie filmmuziek en eigen nieuwe composities. Vivaldi's Vier Jaargetijden wordt op deze manier voorzien van een flinke portie drums en gierende gitaren waarmee Guido op zijn elektrisch versterkte viool de strijd aangaat.

Wat meteen opvalt als het doek opengaat, is de prachtige aankleding van het orkest. De blazers, drummer, paukenist, pianist, toetsenist, gitaristen, houtblazers zijn in stemmig zwart gekleed, de strijkers - violisten en cellisten - in mooie rode jurken of zilvergrijze ensembles en Guido zelf in een wit pak. Als uit dat orkest dan ook nog lekker swingende muziek komt, gevarieerd, met veel enthousiasme en passie gespeeld, dan kan er eigenlijk weinig meer fout gaan. Zeker als je daarbij zo prachtig wordt uitgelicht als de lichttechnici in Carré bedacht hadden. Na Guido's intro uit 'Romeo en Julia' , romantisch klinkende Pirates of the Caribbean werden we meegenomen naar Vialdi's 4-seasons, gevolgd door Guido's bewerking van het nummer 'Chi Mai' van Ennio Morricone. In het Italiaanse liefdeslied 'Nella Fantasia' liet sopraandiva Wendy Kokkelkoren horen over een geweldige stem te beschikken. Haar stem klonk kristalhelder, zuiver met veel dynamiek en ook gevoelige passages waren aan haar besteed. Daarbij straalde zij rust en ervaring uit. In de aria 'Nessum Dorma' van Puccini en het gevoelige 'Con te Partiro' van Andrea Bocelli kwam de veelzijdigheid van haar stem naar voren. Daarnaast liet zij in het nummer 'The 7 C's' het publiek genieten van zeven prachtig gezongen hoge C's. Het geeft wel aan welke reikwijdte haar stem heeft. Het publiek kon haar zang in hoge mate waarderen gezien het applaus voor haar optredens. Na de pauze werden Guido en zijn vrouw Wendy in het zonnetje gezet door de voorzitter van Omroep Max, Jan Slagter, die de eerste DVD "Red Passion Live in Concert " aan orkestleider Guido Dieteren uitreikte. Guido bedankte in zijn dankwoord zijn vrouw, orkestleden en iedereen die aan deze dvd had meegewerkt. Op de dvd staat de registratie van het liveconcert dat Guido's Orchestra had gegeven op het Pancratiusplein in Heerlen. Het van origine Limburgs getinte orkest bevat trouwens 10 verschillende nationaliteiten, o.a. uit België, Polen, Oostenrijk, Italië, Rusland, Servië. Zo heeft Guido een groep jonge muzikanten om zich heen verzameld die enthousiasme uitstralen en een nummertje kunnen spelen. Samen met toetsenist Falko Borsboom heeft Guido diverse eigen composities geschreven en met het orkest ingeoefend. In 'Red Passion Live in Concert' laat Guido met zijn orkest zien dat hij de volgende Limburgse 'groeibriljant' is. In het vervolg van de show konden diverse orkestleden in solo's laten zien wat ze in huis hadden en dat maakte de show zeer afwisselend en aantrekkelijk. Via diverse rock-songs, Riverdance, Hongaarse Czardas, Ierse volksmuziek en Braziliaanse samba's kreeg Guido het publiek in beweging. Meeklappen op de swingende klanken was al snel voor elkaar, maar meezingen, daarvoor moest de Beatlesong 'Hey Jude' van stal gehaald worden. De sfeer zat er goed in. Toen ook nog Country-songs ten gehore gebracht werden, had het publiek het liefst de stoelen uit Carré gehaald om een fikse 'linedance' te kunnen beginnen. Een dankbaar slotapplaus kon het orkest van Guido Dieteren in ontvangst nemen. De eerste stap was gezet! Na de theatertour 'Red Passion Live in Concert' langs Nederlands grote theaters wil Guido graag internationaal doorbreken. Daartoe zal het orkest zijn vleugels uitslaan naar andere landen en continenten. Voor het zo ver is, staat eerst een show in het Gelredome voor september 2008 op het programma, waarbij grote artiesten als Lionel Richie, Candy Dulfer en Trijntje Oosterhuis betrokken zullen zijn. Guido's Orchestra mag terugzien op een geslaagde première in Carré!

Onderwerp: JAZZ

Dinsdag 06 Mei 2008 at 12:10 am

Fay Lovsky, Eric Vloeimans en Jeroen van Vliet kregen Doorn stil met poëtisch optreden

Tekst en beeld van Danièl Kuyper (klik voor vergroting)
Ze traden vrijdag 25 april 2008 op in het Cultuurhuis te Doorn.

Fay kent zichzelf een bescheiden rol toe temidden van de virtuose trompetist Eric en de virtuose pianist Jeroen. Maar deze drie samen hebben een enorme synergie. Je verwacht iets speciaals. Zien, horen en meebeleven gaan hand in hand. Niemand voert de boventoon, al kan Fay met haar stem grote hoogtes bereiken. Eric haalt geluiden uit zijn trompet die je niet voor mogelijk houdt. Zachte glijdende soms huilwindachtige klanken. Het samenspel van dit team verraad het elkaar goed aanvoelen. Jeroen lijkt de meest introverte en de pianotoetsen zijn een verlengstuk van zijn vingers. Zijn prachtige rechte rug laat je vermoeden dat hij volledig in het samenspel opgaat. Fay is het meest veelzijdig. Met drie stokken bespeelt ze de xylofoon. Ze fluit op een rood keramiek Zeppelin vormig instrument. Ze laat de zaag zingen, bespeelt de theramin en doet meer.

Het is nog licht als het begint. De gordijnen in de hoge zaal zijn open. Dat geeft een zee aan daglicht en een dynamisch decor. Vanaf de eerste noten in het muisstil in de zaal en iedereen luistert voelbaar. Uit de boxen klinkt een zacht ondergronds trollen gemurmel. Fay laat je met haar hemelse stem geloven dat er een nieuwe dag kriekt. De trompet geeft de eerste zonnestralen. De piano laat het heldere beekje klateren. Drie energieën met die elkaar harmoniëren. Hoe makkelijk zou het zijn om met wat extra volume de aandacht naar je toe te trekken? Dat gebeurt niet. Egoloos en met beheersing is deze opening een opwarmer voor wat ons te wachten staat. Het tweede nummer heet throwing bubbles in the sky. Hoe anders kan de trompetist het evenwicht herstellen van de bubbels in de lucht dan door het aftappen van de trompet achteraf? Het derde nummer zou prima filmmuziek zijn. Ik ken de film niet maar ik geniet van de humor die er in zit. En dan gebeurt er opeens iets opmerkelijks. Eerst leek het er op dat Fay het mondorgel bespeelde. In tweede instantie lijkt het alsof ze als een kind de laatste snoeprestjes van een snoeppapiertje af eet. Dit zegt iets over de onbevangen sfeer op het podium.

De zingende zaag. Dan denk je al gauw aan een clown in het cirkus. Net zoals velen bij een trompet aan hoempapa denken. Twee keer mis. Hier wordt heel gevoelsrijk en subtiel gemusiseerd. Het gaat niet om de musikanten of de instrumenten. De compositie vertaalt zich in een beleving bij de ademloos luisterende zaal. De zingende zaag en de fluisterende trompet met de kabbelende toetsen blijven je nog lang bij. De kenners onder ons zullen niet verbaasd zijn; De zaag is een echte Mussehl & Westphal.

De naam Fay Lovsky zal je niet snel vergeten. Het klinkt melodieus en krachting. Ze heeft in 1981 een hit gehad met Christmas Was A Friend Of Mine. Daarom vind ik het symbolisch dat ze achterop haar bloes een ster draagt. Want die tijd heeft ze achter zich gelaten maar nooit verlochend.



Dan ineens hoor je krekels op de achtergrond. Zomerloomheid trekt door de zaal. iedereen blijft ademloos. Alleen af en toe stoort het geklik van camera’s. Sorry, voor het ongemak maar er was in de pauze ook een reactie van een dame die vond dat het geklik af en toe in het ritme van de muziek viel.

Door Vloeimans schiet me een flard van een gedicht te binnen.
'De trompetist is groot, hij hort niet of stoot, alsof hij zachtjes floot tewijl de zaal genoot.'

Van Vliet speelt geconcentreerd, Vanaf zijn pianokruk draait hij af en toe naar de laptop naast zich. Hij beeldt een dartel door de wei springend veulen uit terwijl alleen zijn armen bewegen. Die paradox verraad dat muziek het verlengstuk is van je innerlijk Daarom is muziek niet leeftijdgebonden. Dat blijkt ook uit de zaal. Daar zitten scholieren en gepensioneerden. Zelfs
een hond. De hond is als enige in de zaal gevraagd om te particiteren in het optreden. Lovsky vertelde dat ze regelmatig bij het bespelen de theramin honden laat meejanken. Dat gebeurt soms gewoon. Verbieden heeft geen zin. De hond in de zaal wilde deze avond liever luisteren dan meedoen. De theramin is één van de eerste electronische muziekinstrumenten. Dit zeldzame apparaat raak je niet aan. Antennes registreren de de positie van je handen en daardoor wordt de toonhoogte en het volume gevarieëerd. Het bespelen heeft iets geheimsinnigs. Dat past ten voeten uit bij Fay en deze avond.

Fay vertelde over een Japans liedje dat ze had geleerd. Ze wist niet wat het betekende maar kon het goed nazingen. In een Japans restaurant kwam ze er achter wat het betekende. Daar zong ze het voor Japanners. Die lachten om haar uitspraak maat zongen wel mee. Het was een bekend kinderliedje. Muziek is niet land of taal gebonden eerder grens overschrijdend of zelfs grenzenloos. Dat laten Fay, Eric en Jeroen deze avond overduidelijk zien en horen.



Heel indrukwekkend van Vloeimans was hoe hij kon luisteren naar de solo's van Van Vliet. Hij zat dan stil en onbewegelijk op te gaan in het melodieuze pianospel. Geen geknoppendraai of iets anders. Die eenheid op het podium ging naad- en draadloos over naar de zaal.

Als je Eric gadeslaat zou je kunnnen denken dat drie knoppen op de trompet voor hem wat weinig is. Daar heeft hij wat op gevonden. Met zijn voet bedient hij een pedaal en een tabelau met 18 knoppen. Elektonica is niet meer weg te denken. Ook mevrouw Lovsky houd van speeltjes die geluid maken. Maar het speeltje dat ze het best beheerst is haar stem. Ze gaat ermee terug naar de basis. Plezier met geluiden. Grenzen opzoeken. Aansluiting vinden bij andere instrumenten. In deze setting is dat voortreffelijk gelukt. Doorn mag blij zijn dat deze formatie haar heeft willen aandoen.

Lovsky is de laatste tijd nogal actief met teksten schrijven. Bij twee nummers heeft ze de tekst pas gisteren geschreven. Het spiekbriefje wordt haar dus ruimhartig vergeven. Twee nummers wil ik nog apart noemen die extra indruk hebben gemaakt. Sway with me en Images of Washington.

Een avond die je niet snel vergeet want het hoeft niet altijd hard en mainsteam te zijn.