Vrijdag 31 Oktober 2008 at 10:29 am
The last shadow puppets: Jonkies van nu produceren spraakmakende jaren '60 muziek
Door Aukje met foto's van Last Shadow Puppets
Paradiso, 20 oktober 2008
Negentien waren ze toen elkaar ontmoetten. Alex Turner als zanger van de succesvolle Arctic Monkeys en Miles Kane als zanger van The Rascals. De laatste stond in het voorprogramma van de eerste. Ze werden vrienden, djamden backstage en begonnen met het schrijven van nummers. Gewoon voor de lol. Maar de nummers klonken zeer goed en een zijproject was snel geboren.
Inmiddels heeft dit zijproject grootste vormen aangenomen. De naamsverandering (van 'The Turner and Kane Project' naar 'The Last Shadow Puppets') en een nieuwe cd die in april dit jaar uitkwam werden zeer goed ontvangen. “De band van het jaar,” riep men, een terecht etiket dat verwachtingen schept.
Zo
ook tijdens live-concerten, zoals in Paradiso op maandag 20 oktober.
Het toegangskaartje is aan de dure kant, maar het publiek krijgt waar
voor zijn geld: naast de twee heren, een drummer (producer James Ford),
een toetsenist en een bassist heeft op het podium een 16-koppig orkest
(inclusief dirigent) plaats genomen. Wie denkt dat een orkest alleen
maar ingeschakeld is voor het lichtvoetige werk heeft het mis. Ze maakt
de muziek nog opzwepender dan ze al is, voegt dramatiek toe en maakt
het geheel bombastischer. Een grote toegevoegde waarde, waarmee de band
zich duidelijk onderscheidt van andere soortgelijke bands.
De muziek voert ons mee terug naar de jaren '60. Een link met The Beatles is snel gemaakt. De langharige koppies, het nette voorkomen (Turner in leren jasje en zwarte nette broek, Kane in pak), de samenzang en het Engelse accent. Ze wagen zich zelfs aan een cover van The Beatles: “I want you”, die met verve wordt gebracht en qua uitvoering tot de beste nummers van de setlist gerekend kan worden.
Optreden met een orkest heeft als consequentie dat er weinig ruimte is om te freewheelen. Opvallend genoeg beweegt Alex Turner, die bij optredens met zijn Arctic Monkeys zich niet aan interactie met het publiek waagt en nooit verder komt dan de woorden 'thank you', zich ondanks die beperking redelijk vrij op het podium. De sterke vriendschappelijke band tussen Turner en Kane is kennelijk genoeg om van Turner een jongen te maken die het publiek vraagt hoe het gaat, nummers aankondigt en grapjes maakt. Maar wanneer hij zonder gitaar solo zingt, kruipt hij terug in zijn schulp. Zijn ogen laten de grond niet los en het introverte karakter is duidelijk zichtbaar. Kane daarentegen beschikt over meer charisma en is makkelijker in het bespelen van het publiek.
Aan het eind van de set lijkt Turner zelfs vermoeid. Hij zet de prachtige ballad 'My mistakes were made for you' met een tekst die menig gevoelige snaar raakt niet overtuigend neer in tegenstelling tot Kane, die tot het eind van de setlist het publiek meeneemt in de lyrische teksten. Het is maar een kleine smet op de avond, die over het geheel genomen vooral imponeert door de stevigheid van de band met orkest, de goede nummers en de samenzang van Turner en Kane. Hier staan twee broekies met een professionele neus voor sterke composities en teksten, voor opvallende covers (o.a. Paris Summer van Nancy Sinatra en Memories van Leonard Cohen) en voor wat het publiek wil. Dat publiek vreet ze op. Laat zich ontroeren en meevoeren. Het is duidelijk: deze heren hebben veel stof doen opwaaien met hun zijproject. Live maken ze de verwachtingen waar. Het is op en top genieten van wat ze teweeg brengen en stiekem wordt vooruit gekeken naar een vervolg. Bij hoeveel succes wordt een zijproject een hoofdproject?
http://thelastshadowpuppets.com/
http://www.myspace.com/thelastshadowpuppets
Woensdag 29 Oktober 2008 at 10:21 pm
Top of the World
Door Marian Huyzer met foto's van Rob Durand en Marian Huyzer
Maandag 6 oktober ging in het oude Luxor theater in Rotterdam de eerste solovoorstelling van Mariska van Kolck met als titel Top of the World in premiere. De titel verwijst naar één van de hits van de Carpenters. Karen en Richard Carpenter waren in de jaren zestig goed voor tientallen hits. Ondanks de vele hits, de awards, de platina platen en een eigen televisieshow was het levensverhaal van Karen Carpenter ronduit tragisch te noemen. Zij drumde liever dan dat ze zong. Zij leed al op jonge leeftijd aan anorexia en was haar hele leven wanhopig op zoek naar haar grote liefde. Een liefde die ze nooit gevonden heeft. Niet voor niets was “I need to be in love” Karen’s favoriete song over desillusie en hoop. En de ironie is dat zij op 32-jarige leeftijd sterft aan een hartaanval op het moment dat het beter met haar gaat en zij haar eetstoornis onder controle krijgt. Het is het einde van een kort leven met een blijvend muzikaal oeuvre als erfenis.
In Top of the World vertelt Mariska van Kolck, al van jongs af aan fan, een muzikaal dagboek van het tragische levensverhaal van Karen Carpenter. Daar doorheen weeft ze haar eigen levensverhaal, wat in een aantal opzichten lijkt op dat van Karen. Karen Carpenter had één grote droom om drummer te worden, maar werd zangeres. Mariska’s eerste keuze was niet het theater maar balletdanseres. Ook Mariska had tijdens haar balletopleiding anorexia ontwikkeld waar zij, zoals zij zelf memoreert tijdens de show, met behulp van artsen gelukkig van genezen is. Met Karen Carpenter liep het anders af. Zij stierf op haar 32e, terwijl Mariska op haar 32e met succes haar eerste rol ging spelen in een musical en nu heel gelukkig is met haar man en gezin.
De show begint. Mariska komt op en drumt mee tijdens een kort en krachtig intro van de titelsong van haar show “Top of the world”, het nummer waar ze uiteindelijk haar wervelende show ook mee zal eindigen. De band speelt vervolgens een medley van de vele hits die de Carpenters gehad hebben. Een feest van herkenning! En dan voegt Mariska zich weer bij de band en zingt “We’ve only just begun” . De toon is gezet en er volgt een mooie mix van Carpenter songs, de één bekender dan de ander, maar allemaal even mooi vertolkt door Mariska en haar band. Zij brachten een gevarieerd programma met hits als Close to you, Yesterday once more en Only Yesterday. Met een oldies-medley met nummers van Skeeter Davis, Bobby Vee, Shelley Fabares, Beach Boys en Chuck Berry. Allemaal muziekmomenten uit eind vijftig begin zestiger jaren. Ook de persoonlijke favoriete songs van Karen Carpenter waren zowel voor en na de pauze onderdeel van het programma. Na de pauze wist Mariska een mooie sfeer neer te zetten met onder andere een Christmas Portrait. Ze sloot haar eerste solo programma af met het alom bekende Top of the World gevolgd door een prachtige en gevoelige song die zij samen met haar broer Gerbrand zingt.
Met de voorstelling “Top of the World” gaat de theaterbezoeker twee en half uur terug in de tijd met Carpenter songs prachtig vertolkt door Mariska van Kolck en haar band, bestaande uit Freek Kroon, Bart van Hoof, Marc Tromp, Gerbrand van Kolck, Leon Mennen en Ed Boekee, en haar backing vocals Anna-Marian Nitschke, Mira Falk. De komende maanden is de show door het hele land te zien. Speeldagen zijn te vinden op www.muzikaaldagboek.nl
Zondag 26 Oktober 2008 at 1:13 pm
Soul with a capital “S” op debuutalbum Sabrina Starke
Door Serge Julien met foto's van Jeroen van der Ent
Ruim een jaar geleden kreeg ik via MySpace een uitnodiging van Sabrina Starke. Nooit van gehoord. Toen ik op haar profiel de daar aanwezige liedjes beluisterde sloeg ik steil achterover bij het horen van haar stem. Een stem die me meteen deed denken aan Randy Crawford en Lauryn Hill. Muzikaal werd het ingevuld door soul met wat jazz en folk. Daarnaast bleken de teksten over liefde en leven van eigen hand. Vanaf dat moment ben ik deze dame in de gaten blijven houden, nieuwsgierig naar de release van haar debuut. Nu ruim een jaar later is het zover: Yellow Brick Road, het debuutalbum van Sabrina Starke ligt in de winkels.
De in Suriname geboren maar in Rotterdam wonende Sabrina Starke is al vanaf haar tienerjaren actief bezig met muziek op R&B terrein. Daarna verschuift het richting pop en reggae. Als ze ouder wordt krijgt ze een grenzeloze liefde voor soul. In het interview dat ik vorig jaar had met de 29-jarige zangeres vertelde ze erg veel te houden van oude soul muziek zoals Aretha Franklin, Otis Redding, Billie Holiday, Ray Charles en Nina Simone maar ook hedendaagse vertolkers als John Legend, Amy Winehouse en Alicia Keys.
Ze won in 2006 de tweede plaats bij de Grote Prijs van Nederland waarna ze vervolgens op het podium stond van het fameuze New Yorkse Apollo theater. Begin van dit jaar won ze de Music Matters award in Rotterdam waarmee ze muziekambassadrice van de havenstad werd. Geen slecht begin.
Voorafgaand aan de release van Yellow Brick Road werd een voorproefje gegeven met de single en videoclip Do For Love. Een vakkundig gemaakt soulnummer met een hedendaagse draai maar met een knipoog naar jaren zestig soul. Subtiele strijkers en de donkere stem van Starke doen het nummer denken aan ballads van Aretha Franklin in haar hoogtijdagen maar ook aan diens hedendaagse evenbeeld Mary J. Blige.
The Dap Kings lijken mee te ademen in het gemeengoede Foolish en You Are My Love met z’n kale gitaarrifjes en lekkere subtiele blazersinvulling.
Het roer wordt lichtjes omgegooid in het wat moderner klinkende en dansbare It’s Time. Een aangename afwisseling die de aanvankelijk ingezette sound niet verstoord. Heerlijk is het frisse nummer Second Class Woman met zijn vrolijke refrein en catchy blazers.
Een van de hoogtepunten is My King. Een gevoelige ballad voorzien van akoestisch gitaarspel met een gepassioneerde bijna hypnotiserende voordracht van Starke. De akoestische setting wordt voortgezet in Electric Blue waarin naast de aanstekelijke melodie de jaren zestig soul op een prettige manier om de hoek kijkt. In deze nummers lijkt de invloed van India.Arie door te schemeren.
De rokerige opening van het afsluitende titelnummer gaat over in een prachtige pianoballad waarmee de plaat indrukwekkend wordt afgesloten.
Sabrina Starke’s debuut voldoet aan de verwachtingen die ze heeft geschapen met haar prachtige van soul doorspekte stem. Met verve is ze erin geslaagd een plaat te maken met een vette knipoog naar jaren zestig soul. Denk daarbij aan de Memphis Sound of aan het recentere Dap Kings geluid. Toch is er ook ruimte om songs naar een meer hedendaagse akoestische sfeer te trekken zonder daarmee aan kracht in te boeten. Starke toont daarmee aan in het bezit te zijn van een veelzijdig talent. Ze zet een pracht album neer dat zo kan worden geëtaleerd naast albums van internationale collega’s als Amy Winehouse, Sharon Jones , Jill Scott en India.Arie. Haar naam is Sabrina Starke oftewel: Soul with a capital ”S”!
Beluister en bestel Yellow Brick Road via Bol.com.
Vrijdag 24 Oktober 2008 at 9:25 pm
Crossing Border 2008
Het Crossing Border festival is al jaren het internationale festival waar de combinatie literatuur, muziek, film en beeldende kunst centraal staat. Op 18 november 2008 begint de zestiende editie. Tot en met zaterdag 22 november zal een fantastisch gezelschap van schrijvers, muzikanten, kunstenaars en filmers de podia van de Koninklijke Schouwburg en het Nationale Toneel Gebouw bevolken. In november 2008 komen muzikale wereldsterren en grote namen uit de literaire wereld, maar ook nu nog onbekende muzikanten en de belangrijkste schrijvers van morgen. Veel aandacht zal er traditiegetrouw zijn voor bijzonder combinaties van schrijvers en muziek. ?Crossing Border vindt plaats in het Toneelkwartier Den Haag; dit omvat alle zalen en foyers van de Koninklijke Schouwburg en het Nationale Toneel Gebouw in het Centrum van Den Haag
Donderdag 20 november brengt onder andere Death Cab for Cutie, Alela Diane, Van Dyke Parks & Inara George met Mondriaan Extended, Louis Theroux, Stef Kamil Carlens en The Gates of Eden met een Bob Dylan Tribute, RaRaRiot, Dead Stereo, Jonathan Trigell, Steven Galloway, en een programma rond Etgar Keret.
Vrijdag 21 november treden onder meer op: The Fratellis, Fleet Foxes, Isobel Campbell & Mark Lanegan, Seasick Steve, Kristin Hersh, Julian Cope, Ben Folds, Michael Cunningham, Dimitri Verhulst, DBC Pierre, Charlotte Mutsaers, Bart Moeyaert, Helen Walsh, en J. Tillman (van Fleet Foxes) solo, The Swell Season, Geert Ooms, Karen Russell, Mohsin Hamid, DBC Pierre.?
Zaterdag 22 november bestaat het programma uit onder andere The Black Keys, Eli Paperboy Reed & The True Loves, Julian Velard, First Aid Kit, Alexander Hacke & Danielle de Picciotto met The Ship of Fools, Anne Enright, Rupert Thomson, Ali Smith, Micah P. Hinson, Brett Anderson, Pete Molinari, The Pedro Delgados, Herman Koch, Carsten Jensen, Kriin Peter Hesselink en Stefan Merrill Block.
Maandag 20 Oktober 2008 at 9:02 pm
Een combinatie van contrast, Laura Lopez Castro + Zuco 103
Door Ying Fang met foto's van Jeroen van der Ent (klik voor vergroting)
Vrijdag 10 oktober was het Paard van Troje in regentenstad Den Haag het decor voor een combinatie concert van 2 acts die niet verder van elkaar hadden kunnen staan.
Gelukkig was deze afstand niet in kwaliteit maar wel in sfeer af te meten. De eerste act is een zangeres uit Duitsland van Spaanse ouders. Zingend in het Spaans en Braziliaans Portugees. Stijlen varierend van Bolero tot Fado en Bossa Nova.
De kleine zaal van het Paard was muisstil, donker en goed gevuld. Laura Lopez Castro is een dame met een flinke uitstraling en haar ervaring met toneelspelen gebruikt zij goed om haar songs meer dramatiek en gevoel mee te geven op het podium. De bezetting van cello, gitaar en contrabas geven een warm en dramatisch geluid vol van liefdesverdriet, jaloezie en eenzaamheid. Het publiek bleef muisstil zitten gedurende het concert, bang om de fragiele maar intense sfeer te doorbreken. Uit het daverend applaus en een staande ovatie aan het einde bleek toch dat het publiek erg had genoten van deze act.
In de grote en volle zaal werd intussen het podium voorbereid op de komst van Zuco 103 met een gastoptreden van Steye. De zaal werd eerst warm gemaakt met een aantal nummers van Steye met begeleiding op gitaar, een combinatie die de nummers van nieuwkomer Steye goed voor de dag laat komen. Daarna brak het feest echt goed los toen zangeres Lilian Vieira haar entree maakte. Het begin van een anderhalf uur durend spetterend en extatisch dansfeest met de brazilectro van Zuco. De band heeft na al die jaren van optredens nog geen greintje ingeboet aan energie, in tegendeel, het concert was harder en energieker dan ooit. Het publiek schreeuwde en danste de nacht in op de combinatie van Braziliaans temperament met electronische impulsen.
2 acts op 1 avond waarin de reikwijdte van muziek met een latijns-amerikaanse sound goed naar voren kwam en die aantoonden dat men op diverse manieren hier van kan genieten
Onderwerp: JEUGD
Zaterdag 18 Oktober 2008 at 8:38 pm
Sprookjesboom op reis
Door Chantal van den Boogaard met foto's van Roy Beusker (klik voor vergroting)
Woensdag 8 oktober vingen de bewoners van ’s lands bekendste sprookjesbos, De Efteling, hun reis langs de Nederlandse theaters aan. Dit heugelijke feit werd gevierd in theater de Lievekamp in Oss.
Voor het eerst in de geschiedenis van de Efteling gaan de bewoners van het bekende Sprookjesbos op reis. Klein Duimpje, Roodkapje, Langnek, de boze Wolf en al hun sprookjesvriendjes reizen langs theaters in heel Nederland. In een sprankelende, swingende voorstelling beleven ze spannende avonturen. Zo blijkt de Sprookjesboom weg te zijn. Dus wie vertelt nu de sprookjesverhalen? Tot overmaat van ramp gaat het vliegend tapijt van Fakir stuk en is Draak de schat van het Sprookjesbos kwijt. Wie is er toch zo in de ban van Roodkapje en lukt het Klein Duimpje om een held te worden?
De voorstelling wordt gespeeld door vier acteurs en tien poppen. Marike Folles speelt Roodkapje en de Heks, Koen Iking is Klein Duimpje, Wolf en Fakir, Nienke van Hassel is Geitje Benjamin en de Draak en Mark Haayema speelt Langnek, Ezeltje Strek je en Ko Kabouter.
Deze kindermusical is gebaseerd op de populaire animatieserie die in Nederland op Z@ppelin en in België door Ketnet wordt uitgezonden. Bij Sprookjesboom op Reis staat interactie met de theaterbezoekertjes voorop: met vrolijke liedjes, swingende danspassen en de betovering van de Efteling beleven de allerkleinste theaterbezoekers een middag om nooit meer te vergeten. En dat is een succes. De aanwezige kinderen gaan helemaal op in de show en doen enthousiast mee.
De voorstelling is geschikt voor kinderen van 3 jaar en ouder. Het is voor het eerst dat V&V Entertainment een voorstelling produceert specifiek voor deze jonge doelgroep. Wat ons betreft zijn ze daar met vlag en wimpel in geslaagd. Het is een leuke, afwisselende voorstelling die helemaal aansluit bij de belevingswereld van de doelgroep. Het is een voorstelling van alle tijden met veel oog voor de folklore van de sprookjes en de sprookjesfiguren.
Het tempo van de voorstelling is goed en er is ruim voldoende afwisseling waardoor de voorstelling blijft boeien van het begin tot het einde.
Ook de duur van de voorstelling, ongeveer een uur, is goed afgestemd op het jongen publiek.
De Sprookjesboom reist tot 18 januari 2009 door het land en zal tijdens haar verschillende theaters aandoen.
De speellijst is te vinden op de website.
Woensdag 15 Oktober 2008 at 10:02 pm
Cyndi Lauper, 80’s icoon is helemaal terug met eigentijdse songs
'Time after time', 'True Colors' en 'Girls just want to have fun'. Stuk voor stuk megahits die Cyndi Lauper in de jaren '80 groot maakten.
Daarna werd het stil rond de zangeres. De muziek die ze maakte bereikte het grote publiek niet meer. Maar na twaalf jaar verrast ze met nieuw, gedurfd materiaal. Werd ze in de jaren '80 al het alternatieve zusje van Madonna genoemd, haar nieuwe album 'Bring ya to the brink' heeft daar geen verandering in gebracht. Waar Madonna de dance-kant opging, ging Cyndi Lauper dat ook. Ze werkte o.a. samen met Basement Jaxx, Digital Dog, Kleerup en Dragonette. Met als resultaat een vrolijke danceplaat met melancholische teksten over het leven van de punky popster van de afgelopen 25 jaar.
Niets liever deelt ze de muziek live met haar publiek. In Nederland doet ze dat op zondag 2 november in de Melkweg in Amsterdam. Er is nog een beperkt aantal kaarten beschikbaar via www.ticketmaster.nl.
Zondag 05 Oktober 2008 at 11:25 pm
Een avondje simpel rocken met Mêlée
Door Aukje met foto's van Govert Driessen (klik voor vergroting)
Melkweg 26 september 2008
Wanneer ik de oude zaal van De Melkweg binnenstap, verbaas ik me over het gemêleerde gezelschap dat de rockband Mêlée op vrijdagavond 26 september trekt. Ik had op zijn minst een zaal vol jonge en smachtende meisjes verwacht, maar de werkelijkheid wil dat er veel mannen en ouderen op de band zijn afgekomen. De muziek die de band maakt spreekt tegen mijn verwachting in verschillende leeftijdscategorieën aan.
Mêlée is een vierkoppige jongensband uit het surfstadje Orange County in California, USA. Ze maken vrolijke poprock muziek met af en toe een gevoelige ballad. Afgezien van de drummer kennen de jongens elkaar van high-school waar ze samen muziek maakten. Hun samenwerking nam serieuze vormen aan toen ze gingen studeren. Ze zetten hun handtekening onder een platenconctract en namen drummer Mike Nader in de arm.
2008: Vijf jaar na de release van hun eerste mini-cd is de groep gegroeid, stapte over naar een grotere platenmaatschappij (Warners Bros. Records) en bracht twee albums uit die over de hele wereld goed zijn ontvangen. In Nederland scoorden ze met de single 'Built to last' van hun tweede cd 'Devils & Angels'. Een zeer toegankelijk poprocknummer waar je alleen maar blij van kan worden. Zo ook van het concert dat de heren geven. Het is duidelijk te zien dat er een hechte vriendschap tussen hen bestaat en dat vertaalt zich in een open uitstraling, onderlinge grapjes ('You wear tiny shoes!' 'Yes, are you jealous?') en een gretigheid om samen een goede performance af te leveren. Nadeel van al die vrolijke noten is dat de ballads niet tot hun recht komen op deze avond. Het publiek lijkt alleen te willen feesten, rocken en meespringen.
De leden van Mêlée zijn beïnvloed door de muziek van Elton John, Coldplay en John Legend. Melodische pop in een commercieel jasje, met frontman Chris Cron als belangrijkste figuur in het geheel. Hij beschikt over een muzikaal talent waar je u tegen zegt. Zijn stem kan uiteenlopende melodieën aan en als je goed luistert, hoor je dat zijn stem soul heeft. Zijn pianospel is expressief en daarnaast kan hij ook op gitaar goed meekomen.
Ze spelen nieuwe en oude nummers, met als toppunt de hit 'Built to last'. Daarnaast spelen ze o.a. 'Biggest mistake', 'Drive away', de ballad 'She's gonna fine me here' en 'Rhythm of rain', dat is geschreven n.a.v. de verwoestende orkaan Katrina. Als afsluiter wordt het publiek gemaand om mee te zingen met 'Love carries on'.
De mannen zijn leuk om naar te kijken, zetten een goede performance neer maar overtuigen niet met hun nummers. Alle songs vallen in het niet bij het enige nummer dat kwalitatief gezien de rest makkelijk overstijgt: 'Built to last'. Al laat het publiek zich er niet van weerhouden om te genieten van deze simpele poprockband en deinen en zingen gezellig mee. Persoonlijk kijk ik uit naar nog zo'n knaller als 'Built to last'. Zouden ze ooit aan hun eigen succes kunnen tippen?
http://www.meleerocks.com/
http://www.myspace.com/meleerocks
Door Aukje met foto's van Last Shadow Puppets
